Անդրանիկ Մարգարյան-Ռոբերտ Քոչարյան-Սերժ Սարգսյան եռյակն իսկապես պետություն էր կերտում, ասել է ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանը:
ՀՀԿ փոխնախագահի հայտարարությունն անշուշտ պայմանավորված է այն քաղաքական գործընթացներով, դրանց տրամաբանությամբ, որոնց մասնակցում է այդ քաղաքական ուժը ներկայումս՝ դիրքավորվելով ընդդիմադիր դաշտում: Եվ այդ առումով իհարկե հայտարարության տրամաբանությունը միանգամայն հասկանալի է: Որովհետև, գործնական առումով, պատկերը բոլորովին այլ էր, երբ ՀՀԿ-ն իշխանություն էր:
Ավելին, պատկերն այլ էր, երբ ՀՀԿ-ն բացարձակ իշխանության ճանապարհին էր և այդ ճանապարհին, ու այդ իշխանությունը հաստատելուց հետո Սերժ Սարգսյանը ստիպված էր անցնել Ռոբերտ Քոչարյանի հետ բավականին բարդ դիմակայության մոտ մեկուկես տասնամյակի ճանապարհով: Եվ այդ դիմակայությունը կրում էր այնպիսի բնույթ, որը մեղմ ասած քիչ կապ ուներ պետության, պետական ինստիտուտների ամրացման ու կայացման հետ:
«Ծառուկյանին ով որ ծնել է, մենք բոլորս լավ գիտենք, իրենք էլ պետք է պատասխան տան և ներողություն խնդրեն, թե ինչ չարիք են բերել մեր երկրի քաղաքական դաշտ», հնչում էր ՀՀԿ գործկոմի հայտնի նիստում՝ 2015 թվականի փետրվարի 12-ին, Հայաստանի համար վճռորոշ, բախտորոշ աշխարհաքաղաքական և ռազմա-քաղաքական զարգացումների շրջափուլում, երբ Սերժ Սարգսյանը հայտարարում էր, որ «մենք կրկեսի վերածելու հայրենիք չունենք»: Իսկ ինչու՞ կամ ու՞մ քաղաքականության հետևանքով էր, որ 2015 թվականին դեռևս, Հայաստանում կարող էր ակտուալ լինել կրկեսի վերածելու հայրենիք չունենալու հանգամանքը: Եվ «ո՞վ էր ծնել Ծառուկյանին», որին «բոլորս լավ գիտեինք», ըստ ՀՀԿ գործկոմի բանախոսների: Փաստորեն, Սերժ Սարգսյանի և ՀՀԿ-ականների այդ հայտարարությունները խոսում էին այն մասին, որ Ռոբերտ Քոչարյանի նախագահության շրջանը ոչ թե պետություն, այլ կրկես կառուցելու շրջան էր: Իսկ լուսահոգի Անդրանիկ Մարգարյանի գործունեության, կուսակցապետության ընթացքում, փաստորեն զարգացել էր ոչ թե քաղաքականության, այլ «ոհմակի» ինստիտուտն ու մշակույթը, ու դարձյալ՝ ընդամենը և միայն ըստ Սերժ Սարգսյանի: 2006 թվականի հուլիսին Սերժ Սարգսյանը դարձավ ՀՀԿ Խորհրդի նախագահ՝ երկրի նախագահ դառնալու իր ծրագրին ընդառաջ: ՀՀԿ Խորհրդի նախագահի՝ տարիներ առաջ լուծարված կարգավիճակը ՀՀԿ-ն վերականգնեց հենց դրա համար, քանի որ ՀՀԿ նախագահ դառնալ Սարգսյանը չէր կարող՝ կար Անդրանիկ Մարգարյանը: Կուսակցությունում փաստացի ստեղծվեց ըստ էության երկգլուխ իրավիճակ, որի առաջին դրսևորումներից մեկը եղավ Աջափնյակի թաղապետի ընտրությունը: Այն ժամանակ թաղապետի պաշտոնն ընտրովի էր:
Դրան հավակնում էին ՀՀԿ փոխնախագահ Գալուստ Սահակյանի որդին՝ Երևանի այն ժամանակ փոխքաղաքապետ Արման Սահակյանը, և գլխավոր դատախազ, ՀՀԿ հետ որևէ քաղաքական կապ չունեցող Աղվան Հովսեփյանի եղբայրը՝ Ռուբեն Հովսեփյանը: Երկու այդ ներիշխանական կլանները Աջափնյակի համար պայքար մղում էին վաղուց և թաղապետի ընտրությունն այնտեղ անցնում էր բավականին թեժ: Թեժացման էր գնում նաև հերթականը՝ 2006 թվականին: Արման Սահակյանը թողեց փոխքաղաքապետի պաշտոնը, ըստ մամուլի հրապարակումների՝ թաղապետի թեկնածու առաջադրվելու համար ունենալով Անդրանիկ Մարգարյանի համաձայնությունը: Սերժ Սարգսյանը սակայն, դարձյալ ըստ օրվա մամուլի, դեմ էր Սահակյանի առաջադրմանն ու նպատակահարմար էր դիտարկում Աղվան Հովսեփյանի եղբոր տարբերակը՝ թերևս արդեն իր ներքաղաքական ծրագրերի համատեքստում: Ի վերջո, օրեր շարունակ հասունացող լարվածությունը հանգուցալուծվեց Սերժ Սարգսյանի նպատակահարմար տարբերակով, իսկ լրագրողների հարցերին ի պատասխան, Սարգսյանն այդ ժամանակ ասաց հետագայում թերևս ներքաղաքական իմաստով թևավոր դարձած խոսքը՝ «կուսակցությունը ոհմակ չէ», այլ կերպ ասած՝ չպետք է առաջ մղել միայն յուրայիններին: Հետագայում իհարկե, երբ Անդրանիկ Մարգարյանի հանկարծահաս մահից հետո կուսակցության նախագահ դարձավ Սերժ Սարգսյանը, երբ նրա քաղաքական ծրագրերի տրամաբանությամբ ՀՀԿ-ն՝ Ռոբերտ Քոչարյանի ներիշխանական «պարտիզանական» ներգործության ռիսկերը նվազեցնելու համար գնաց բացարձակ, մոնոլիտ իշխանություն կառուցելու ճանապարհով, Սերժ Սարգսյանը ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, որ «կուսակցությունը ոհմակ» չէ: 2008 թվականին ստանձնելով նախագահի պաշտոնը, նա ՀՀԿ համար անսպասելի վարչապետ նշանակեց ԿԲ նախագահ, անկուսակցական Տիգրան Սարգսյանին: Իհարկե ավելի ուշ Սարգսյանն իր տնտեսական թիմով անդամակցեց ՀՀԿ-ին: Ընդ որում, Տիգրան Սարգսյանը Սերժ Սարգսյանի նախագահության ընթացքում Ռոբերտ Քոչարյանի և նրա թիմի հարվածային գլխավոր թիրախն էր, և ի վերջո վարչապետի պաշտոնից հեռացավ «ոչիշխանական բևեռի» վերջնագրային դիրքավորման արդյունքում, տեղը զիջելով «բոլորի համար ընդունելի վարչապետ» Հովիկ Աբրահամյանին, որի՝ պետության մասին պատկերացումները թերևս լավագույնս արտահայտվում էին ԱԺ պատկերով ու նմանությամբ Մոնումենտի իր անձնական դղյակով: Թեև, Հովիկ Աբրահամյանը, Հայաստանի մնացյալ առաջին դեմքերի, քաղաքական և ռազմական գործիչների շարքում շքեղ կենցաղով ու վարքով ամենևին միակ և նույնիսկ ամենաաչքի ընկնող պաշտոնյան չէր, որ մրցունակ պետություն կառուցելու փոխարեն կառուցում էին անձնական և ընտանեկան բարեկեցություն:
