Ադրբեջանը պրոպագանդիստական նոր սադրանք է կազմակերպում Հայաստանի դեմ, և ինչն ուշագրավ է՝ ԱՄՆ պետքարտուղարի տեղակալ Կարեն Դոնֆրիդի հայաստանյան այցից առաջ, որ հունիսի 18-ին է և տեղի է ունենալու նրա ռեգիոնալ այցի շրջանակում: Ամերիկացի բարձրաստիճան դիվանագետը Երևանից առաջ եղել է Բաքվում և այսօր լինելու է Թբիլիսիում: Ադրբեջանը գեներացնում է տեղեկություն, որ ուկրաինական Ռադայի անանուն մի պատգամավոր հայտնել է The Wall Street Journal-ին, թե իբր Ուկրաինան պայմանավորվել էր ռազմական խոշոր գնումների վերաբերյալ, բայց հայերը մատակարարներին առաջարկել են ավելի մեծ գին և իրենք են գնել այդ խմբաքանակը, որը, ըստ անանուն ուկրաինացի պատգամավորի, վստահաբար գնալու է Ռուսաստան՝ ոչ թե Հայաստան:
Պրոպագանդիստական սադրանքն ակնառու է, որի նպատակը արդեն ծանոթ է՝ Հայաստանին դնել Արևմուտքի առաջ արդարանալու անհրաժեշտության առաջ, այդ համատեքստում որևէ քայլ անելու անհրաժեշտության առաջ, որն էլ իր հերթին կբերի արդեն Ռուսաստանի դժգոհության և կառաջացնի այդ դեպքում էլ Ռուսաստանի դժգոհությունը մեղմելու և արդարանալու, ըստ այդմ որևէ մի քայլ անելու անհրաժեշտության: Այդպես, ադրբեջանական քաղաքականությունը պրոպագանդիստական սադրանքներով փորձում է Երևանին գցել Արևմուտքի և Ռուսաստանի միջև «պատեպատ» խփվելու ռեժիմի մեջ, լավ պատկերացնելով, որ Երևանի համար առանց այդ էլ կա իրար բախված այդ բևեռների միջև մանևրի բավականին նեղ արահետ, միաժամանակ՝ բալանսավորված և կայուն մանևրի անհրաժեշտություն: Ադրբեջանի պրոպագանդիստական սադրանքի մասնակից ուկրաինացի պատգամավորներ իրականում կան, թե ոչ, դժվար է ասել, թեև մեծ հավանականությամբ դրանք կլինեն՝ ինչպես որ կան ադրբեջանական խավիարային ցանցում գտնվող շատ եվրոպացի, ամերիկացի, ռուսաստանցի և այլ քաղաքական գործիչներ ու խմբեր: Գլխավորն այն է, որ սադրանքի ցանցում չհայտնվի Հայաստանն ու որևէ հայկական խումբ: Այն, որ Ուկրաինայի ռազմական գնումը «ձախողելու» մասին տեղեկությունը պարզապես քարոզչական հնարք է, թերևս կասկած չկա:
Չափազանց միամիտ է կարծել, թե այսօր Ուկրաինայի շուրջ տեղի ունեցող որևէ այդօրինակ գործարք կամ զարգացում կարող է դուրս լինել արևմտյան քաղաքական վերահսկողությունից: Ուկրաինային որևէ ռազմական մատակարարում՝ լինի պարզապես վաճառք, թե օգնություն, ենթակա է քաղաքական որոշման և ըստ այդմ որևէ կերպ հնարավոր չէ «խափանել» այդ որոշումը՝ մատակարարին ավելի շատ փող կամ բարձր գին առաջարկելով: Հատկապես, երբ խոսքը վերաբերում է հենց արևմտյան տիրույթում գտնվող, արևելաեվրոպական երկրները ներկայացնող մատակարարների մասին: Ըստ այդմ, Երևանին հարկ է միանգամայն սառը և սսթափ, հավասարակշռված տեղեկատվությամբ չեզոքացնել պրոպագանդիստական սադրանքները, որևէ կերպ չփորձելով արդարանալ թե Արևմուտքի, թե Ռուսաստանի առաջ: Հայաստանն առայժմ կարողանում է միանգամայն պատշաճ հավասարակշռություն ապահովել՝ առավել ևս հաշվի առնելով դրա բարդություն ստեղծող ոչ այնքան «հավասարակշռված» մեկնարկային պայմանները, և Հայաստանի անվտանգությամբ մտահոգ որևէ հայկական խումբ չպետք է անի Հայաստանն այդ հավասարակշռությունից դուրս բերելու ռիսկ պարունակող որևէ քայլ: Միաժամանակ, անկասկած է նաև, որ Ադրբեջանի սադրանքը ունի նաև մեկ այլ՝ իրենց համար կարևոր նպատակ. ստեղծել իրավիճակ, որտեղ Հայաստանի համար շատ բարդ կլինի գնել սպառազինություն, ստեղծել իրավիճակ, երբ սպառազինության մատակարար երկրները և ընկերությունները կձգտեն ձեռնպահ մնալ Հայաստանին զենք վաճառելուց՝ այսպես ասած «Ուկրաինայի դեմ» չհայտնվելու համար: Հայաստանին այստեղ անհրաժեշտ է «ոսկերչական» տեղեկատվական աշխատանք:
