Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի Կատարի պետություն կատարած պաշտոնական այցի ընթացքում ստորագրվել են տարբեր ոլորտներում երկկողմ գործակցությունը խորացնող համաձայնագրեր և հուշագրեր, այդ թվում ոչ միայն միջկառավարական տնտեսա-քաղաքական, այլ նաև հասարակական, կրթական, գիտական գործակցության ուղղություններով: Իհարկե համաձայնագրերի ստորագրումը ինքնին լինելով ողջունելի, այդուհանդերձ պետք է անցնի առարկայացման գործընթաց և շատ կարևոր է, որպեսզի դա տեղի ունենա դինամիկ և արդյունավետ: Այլապես, տարիներ ի վեր թղթի վրա են մնում շատ պետությունների հետ կնքված համաձայնագրեր, հուշագրեր կամ հռչակագրեր, այդպես էլ չբերելով այն բովանդակային, որակական, տնտեսա-քաղաքական նշանակության փոփոխությունները, որ ակնկալվում են երկկողմ գործակցություններից:
Կատարի հետ այդ գործակցության խորացման կարևորության մասին խոսելը թերևս ավելորդ է, հատկապես, երբ մեր ընթերցողի հետ այդ մասին խոսել ենք և խոսում ենք պարբերաբար: Տվյալ պարագայում, թերևս արժե դիտարկման առարկա դարձնել մի կոնկրետ ուղղություն: Հայաստանի վարչապետը իր պաշտոնական այցի ընթացքում հարցազրույց է տվել Կատարի Ալ Ջազիրա հեռուստաընկերությանը: Կատարական «ծագմամբ» այդ համեմատաբար երիտասարդ լրատվամիջոցը կարճ ժամանակում կարողացել է դառնալ համաշխարհային հայտնիություն ունեցող մեդիաանուն: Իհարկե այստեղ էական դեր է խաղացել ներդրումների ծավալը, որ Կատարը դրել է այդ լրատվամիջոցը ստեղծելու համար:
Մյուս կողմից սակայն, փողը տվյալ պարագայում միջոց է, որը չի կարող արդյունք տալ, եթե չլինի բովանդակությունն ու որակը՝ որ կձևավորվի այդ միջոցով: Եվ անկասկած է, որ Ալ Ջազիրան համաշխարհային մասշտաբի լրատվամիջոցների շարքում իր տեղն է զբաղեցրել ոչ թե փողի, այլ գրագետ աշխատանքի, պրոֆեսիոնալ թե կառավարման, թե լրատվական աշխատանքի շնորհիվ: Այդ իմաստով, առիթ է թերևս նկատել, որ Հայաստանի ինստիտուցիոնալ «բացերի» կամ «խոցերի» շարքում է մեդիամիջավայրը, լրատվական դաշտը, որտեղ հնարավոր է մեկ ձեռքի մատների վրա հաշվել լրատվամիջոցներ, որոնք ինստիտուցիոնալ առումով ապահովում են մեդիաառաքելություն և աշխատում են հանրային բովանդակկային կարծիքի ձևավորման ուղղությամբ, հանրությանը մատուցում են ոչ թե բամբասանք, այլ հասարակական-քաղաքական ներքին և արտաքին էական իրադարձությունների առնչվող օրակարգային շրջանակ, այդ կերպ նպաստելով թե հասարակական կարծիքի, թե երկրում քաղաքական մտքի ձևավորմանը:
Որովհետև, Հայաստանի խորքային խնդիրների առանցքային պատճառներից մեկն էլ եղել է այն, որ տարիներ շարունակ տեղի է ունեցել հասարակական կարծիքի, քաղաքական մտքի ձևավորման կարևորագույն ինստիտուտներից մեկի՝ մեդիամիջավայրի դեգրադացիա՝ ներքաղաքական և իշխանական կոնյուկտուրայից ելնելով: Ընդ որում, ինքնին մեդիաշրջանակների պատասխանատվությունն այդ ամենի համար թերևս առաջնային չէ, որովհետև մեդիայի համար օբյեկտիվորեն շատ բարդ էր լինելու դիմակայել ռազմա-քաղաքական և տնտեսական գործոնների խաղարկմամբ ամբողջատիրական համակարգի ձևավորման գործընթացին, և չէր մնալու այլ բան, քան ընդունել հաստատվող խաղի կանոնները կամ պարզապես վերածվել «ընդդիմադիր հարթակների», դարձյալ շեղվելով բուն գործառութային ինստիտուցիոնալ նպատակներից կամ առաքելություններից: Այդ հարցերն իրապես բարդ են ու ենթակա են լուրջ ուսումնասիրության, բայց անկասկած է այն, որ Հայաստանի արդիականացումը անհնար է լինելու, առանց մեդիափորձագիտական ինստիտուտի արդիականացման: Իսկ այդ առումով, Կատարը կարող է լինել Հայաստանի կարևոր գործընյկեր, նկատի ունենալով հենց այն պրակտիկ, շոշափելի փորձը և հաջողությունը, որ արձանագրել է Կատարը՝ ի դեմս «Ալ Ջազիրա»-ի և դրա միջազգային հաջողության: Խոսքն իհարկե այն մասին չէ, որ Կատարը Հայաստանին օգնի ստեղծել և կառավարել այդպիսի մի լրատվամիջոց: Բայց, արժե թերևս դիտարկել մեդիադաշտին ուղղված ռեսուրսային օժանդակության տարբերակ՝ որակական և բովանդակային որոշակի նշաձողերի և չափորոշիչների սահմանումով, որը մեդիադաշտի համար կունենա խթանիչ նշանակություն և միաժամանակ այդ միջոցով նաև կարող է լինել հենց հայ-կատարական երկկողմ գործակցության արդյունավետության հանդեպ հանրային ուշադրության և «պահանջարկի» խթանիչ: