«ՀՀ վարչատարածքային բաժանման մասին» օրենքում փոփոխություններ կատարելու արդյունքում Հայաստանում արդեն իսկ խոշորացված 13 համայնքներ կմիավորվեն 5 համայնքի մեջ, այսպիսով այդ փոփոխության արդյունքում Հայաստանում կլինի 71 համայնք, որից 64-ը՝ խոշորացված։
Արդյունքում, ՀՀ տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների նախարար Գնել Սանոսյանի խոսքով, Արագածոտնի մարզում Թալին և Արագածավան համայնքների միավորումից կունենան թվով 34 բնակավայրերով Թալին համայնք, բնակչությունը՝ 37.5 հազարի չափ, Գեղարքունիքի մարզում Ճամբարակ և Շողակաթ համայնքների միավորումից կունենանք Ճամբարակ համայնք՝ 19 բնակավայրով և 15 հազար բնակչությամբ, Լոռու մարզում Ալավերդի, Օձուն, Ախթալա և Շնող համայնքների միավորումից կունենանք Ալավերդի խոշորացված համայնքը՝ 28 բնակավայրերով և 42 հազար 700 բնակչությամբ, Լոռու մարզում Տաշիր, Մեծավան և Սարչապետ համայնքների միավորումից կունենանք Տաշիր համայնք՝ 24 բնակավայրերով և 28 հազար բնակչությամբ և Սյունիքի մարզում Սիսիան և Գորայք համայնքների միավորումից կունենանք Սիսիան համայնք՝ 36 բնակավայրերով, 31.5 հազար բնակչությամբ: Այսպիսով այս 13 համայնքներն առաջարկում ենք միավորել 5 համայնքի մեջ, այդ 13 համայնքները միասին ներառում են 141 բնակավայր։
«Ուղղակի ժողովրդավարություն» ՀԿ-ի նախագահ Գևորգ Քոթանջյանը «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նշեց, որ բոլոր խոշորացված համայնքներում ընդհանուր խնդիրներից մեկը միասնական տրանսպորտի հարցն է. «Խոշորացումից հետո պետք է լինի միասնական տրանսպորտ, այսինքն մեկ ընկերության կողմից սպասարկվող ցանց: Սա արդեն իսկ մեծ խնդիր է, որովհետև մենաշնորհ է լինելու և դրա վառ օրինակը մենք հենց հիմա տեսնում ենք Աբովյանում, որը բերելու է գների ավելի քան կրկնակի բարձրացման, գուցե ավելի շատ: Սա լուրջ խնդիր է ամբողջ Հայաստանի համար; Երկրորդ խնդիրը գույքերի հանձնման-ընդունման կարգն է: Իրականում համայնքները խոշորանալով, փաստացի նոր վարչական միավոր է ստեղծվում, բայց լուծարային հանձնաժողով չի ստեղծվում, և արդյունքում լիքը տվյալներ անհետանում են: Մենք ունենք ինֆորմացիայի կորուստ, նախկին համայնքային իշխանությունները իրենց ինֆորմացիան չեն փոխանցում խոշորացված համայնքին: Ինֆորմացիայի կորուստը, գույքային կորուստները ոչ մի տեղ չեն երևում: Փաստացի դա հնարավորություն է տալիս դրան ուղղակի անհետացնել: Չկա որևէ մեխանիզմ դա կանխելու համար: Հիմնական մտահոգությունները սրանք են: Մնացած առումներով համայնքները շահում են խոշորացման արդյունքում: Բյուջեները մեծանում են, ավելի մեծ հնարավորություններ են ստեղծվում: Իհարկե, այստեղ շատ բան կախված է արդյունավետ կառավարումից»,-ասաց նա:
Դիտարկմանը, որ ԱԺ ՔՊ խմբակցության պատգամավոր Վահե Ղալումյանը հայտարարել է, որ սկզբնական շրջանում թեև մտահոգություններ կային, բայց հիմա խոշորացման գործընթացը համայնքների զարգացման գործում շատ մեծ դեր է խաղում, այդ թվում սուբվենցիոն ծրագրերի ծավալներն են աննախադեպ մեծանում, Գևորգ Քոթանջյանն ասաց. «Առաջին խոշորացման ժամանակ ամենակարևոր բանը, որ արտաբերում էին, ասում էին, որ քաղաքական պայքար է լինելու, կուսակցություններն են զարգանալու տեղերում, լինելու է նաև քաղաքական պատասխանատվություն: Հիմա եթե սկսենք քննարկել նախընտրական քարոզարշավի փուլը, իրականում այդ քաղաքական գործընթացը տեղի չունեցավ, եղավ անձերի ինքնահաստատման գործընթաց: Ամբողջ Հայաստանով մեկ բացվեցին անձ-կուսակցություններ, կամ անձ-դաշինքներ և քաղաքական խոսք չնկատվեց: Նույնիսկ 70 հազարից ավելի բնակչություն ունեցող համայնքները, որոնք պետք է հանրային հեռուստատեսությամբ դեբատի մասնակցեին, այդ մարդիկ չունեին քաղաքական խոսք ու ծրագիր: Այսինքն այս առումով այն արդյունքը, որ պետք է ունենային խոշորացված համայնքները, դա ձախողվել է: Եթե ձախողված չլիներ, հետընտրական փուլում այսքան խնդիրներ չէին լինի: Խոսքը վերաբերում է Վանաձորին, Փարաքարին, Գեղարքունիքի մարզի համայնքներին:
Ինչ վերաբերում է բյուջեին, որը թույլ է տալիս մեծացնել սուբվենցիոն ծրագրերը, ըստ Գևորգ Քոթանջյանի, այստեղ պետք է հասկանալ, թե արդյոք այդ սուբվենցիոն ծրագրերի իրականացումը նպաստում է համայնքի բնակչության կյանքի որակի բարձրացմանը: Որովհետև մեծ առումով, խոշորացումը չի տանում կյանքի որակի բարձրացմանը, այն բերում է մեծ բյուջեի, որի արդյունքում շատ ծրագրեր են իրականացվում: Բայց թե որքանով են դրանք պետք, որքանով պետք չեն, սա հարցի միուրիշ կողմն է: Հետևաբար, կա ներուժ, բայց կառավարությունը դա սխալ է իրականացնում»: