Հայաստանում տեղի ունեցավ ՀԱՊԿ խորհրդարանական Վեհաժողովի նիստը, իսկ օրեր անց սպասվում են արտաքին գործերի նախարարների և անվտանգության խորհրդի քարտուղարների երևանյան հավաքները: ՀԱՊԿ-ում ներկայումս նախագահող, և այդ հավաքները ընդունող Երևանը իր տարբեր պաշտոնյաների ելույթներում խոսում է ՀԱՊԿ քաղաքականության, տարբեր կառույցների արդյունավետության, համակարգի ընդհանուր ինստիտուցիոնալ հեռանկարների մասին:
Միաժամանակ, որքան Երևանը խոսում է այդ մասին, և ոչ միայն Երևանը, այդքան այդ խոսքերի ֆոնին ակնառու է դառնում իբրև ռազմա-քաղաքական անվտանգային կառույց ՀԱՊԿ մեռելածին բնույթն ու որպես այդպիսին «անկենդան» կենսագործունեությունը: Ավելին, այդ առումով այլևս թերևս իմաստ էլ չունի առանձնապես ծավալվել այդ թեմայով ու ՀԱՊԿ առնչությամբ պետք է առաջնորդվել թերևս ինչպես հանգուցյալների պարագայում՝ «կամ լավը, կամ ոչինչ»: Սա իհարկե պատկերավոր իմաստով, քանի որ այդ անվան ներքո որոշակի մեխանիզմ այդուհանդերձ աշխատում է, ու չնայած այն չունի ռազմա-քաղաքական դաշնակցային խորքային և իրական բնույթ, այդուհանդերձ որոշակիորե պարտադրում է իրեն, պահանջելով այդ իրողության հանդեպ որոշակի քաղաքականություն և դիրքավորում: Այս տեսանկյունից, ակնառու է, որ Հայաստանի պարագայում այսօր իրատեսական չէ դնել ՀԱՊԿ թողնելու հարց, մյուս կողմից սակայն պետք չէ տածել ավելորդ հույսեր, թե ՀԱՊԿ անդամները թողնելու են իրենց ռազմա-քաղաքական հետաքրքրություններն ու համարժեք քաղաքականություն են վարելու Հայաստանի խնդիրների, Հայաստանի անվտանգության մարտահրավերների և սպառնալիքների հանդեպ:
Ավելին, այստեղ առաջ են բերվում Հայաստանի համար բավականին նուրբ և բարդ օրակարգեր, ինչպիսին օրինակ ԱՊՀ-ին դիտորդի կարգավիճակ տալու առաջարկը, որ բարձրաձայնվել է հենց ՌԴ նախագահի մակարդակով: Իսկ Հայաստանի համար խնդիրն այստեղ այն է, որ ԱՊՀ անդամ է նաև Ադրբեջանը: Հայտնի է նաև, որ Բաքվի համար եվրասիական ինտեգրացիոն նախագծերի թեման վերջին տարիներին պարբերաբար եղել է քաղաքական սակարկությունների և մանևրների միջոց, խաղաքարտ, ինչը Հայաստանի համար այդ թեմաներից եկող մարտահրավերների առանձին ենթաշերտ է: Ինչ անել, հայաստանյան քաղաքական և քաղաքագիտական կյանքում այս հարցերը կամ մատնվում են անուշադրության, կամ լավագույն դեպքում՝ էպատաժային արձագանքների, որոնք քիչ կապ ունեն ե միջազգային իրողությունների, թե մասնավորապես հենց ռեգիոնալ գործընթացների տրամաբանության հետ:
Անկասկած է, որ Հայաստանին այդ առումով անհրաժեշտ է բովանդակային մանևրի դաշտ, ինչը սակայն խիստ սահմանափակ է օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ մի շարք պատճառներով, ընդ որում ոչ միայն ՀԱՊԿ թեմատիկայի առնչությամբ:
