Քաղաքագետ Սուրեն Սուրենյանցը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. Հայաստանում ներքաղաքական լարվածություն գոյություն ունի` անկախ նրանից, թե ծավալների մասին ինչ գնահատականներ են հնչում տարբեր կողմերից։
Փողոցային շարժումն, իհարկե, հեղափոխական պոտենցիալ չունի կամ չի հանգեցնելու իշխանափոխության, բայց “Դիմադրություն” շարժումն ունի ռեսուրս` լարվածությունը պահելու համար։
Նման իրավիճակներում իշխանությունն ունի մի քանի ճանապարհ.
• Քաղաքական երկխոսություն. սա դեմոկրատական ռեժիմներին հատուկ գործիքակազմ է, որը խորհրդարանական ուժերին թույլ է տալիս տարբեր խնդիրների շուրջ գալ կոնսենսուսի, հակառակ պարագայում` նշանակել արտահերթ ընտրություններ կամ գտնել ճգնաժամը լիցքաթափող այլ լեգալ գործիքներ։ Հայաստանում այս ինստիտուտը չի կայանում, քաղաքական այսօրվա կոնֆիգուրացիայում` առավել եւս, մանավանդ, որ ԱԺ-ում ներկայացված են “սեւ- սպիտակի” հակադրության փաստարկումով առաջնորդվող ուժեր, որոնց “կենսունակության” հիմքում անտագոնիզմն է,
• ուժային ճանապարհով լուծել խնդիրը. Հայաստանը նման բան տեսել է մի քանի անգամ, բայց հստակ է, որ ոստիկանական մահակով հաստատվում է ոչ թե կայունություն, այլ ընդամենը քողարկվում կամ լռեցվում են պրոբլեմները, որոնց սրումն ավելի ուշ հանգեցնում է ֆորս-մաժորային իրավիճակների։ Կոնկրետ իրավիճակում` Ռոբերտ Քոչարյանը ու Սերժը Սարգսյանը ուղղակի երազում են, որպեսզի իշխանությունը դիմի տոտալ բռնությունների` այդպիսով նպատակ ունենալով մեծացնել պայմանական “Մարտի 1”-ի ժամանակագրությունը ու “փայատերերին”: Գործող իշխանությունը չպետք է տրվի հարցերը “հեշտ լուծելու” գայթակղությանը,
• երկխոսություն հասարակության հետ. գործող իշխանությունը հենց այս ճանապարհով կարող է մարգինալացնել փողոցի ազգայնական պոպուլիզմը, բացել Ֆրանսիայի հրապարակը։ Հասարակությանը պետք է դարձնել դաշնակից, նրա միջոցով ճնշում բանեցնել ընդդիմության վրա, եթե վերջինս չի հրաժարվում ապակայունացնող վարքագծից։ Բայց նման բան անելու համար` գործող իշխանությունը ինքը պետք է հրաժարվի սոցիալական պոպուլիզմից, ռեֆորմիստական պոտենցիալ ունենա ու դա սպասարկելու համար ինստիտուցիոնալ հիմքեր ստեղծի ու, որ ամենակարևորն է` հասարակության հետ շիտակ խոսելու կամք ու օրակարգ ունենա։
Բայց նման հատկանիշներ գործող իշխանությունը չունի, իսկ այսօրվա որակով չի կարող հանրային կոնսոլիդացիայի նոր, ռացիոնալ բանաձեւեր առաջարկել։ Հանրագումարում` մենք ունենք հասարակության մեծ մասի անտարբերություն. ժողովուրդը հանրահավաքի չի մասնակցում, բայց նաև իշխանությանը չի աջակցում, մարդիկ չեն գնա իշխանափոխության, բայց նաեւ ակտիվ կերպով չեն պահանջի Ֆրանսիայի հրապարակի “ազատագրում”:
Նման իրավիճակը “մինչեւ քոք մաշեցնելու” է քաղաքական համակարգն ու քաղաքական լուծումները` ճանապարհ բացելով մայիսի 30-ի ու հունիսի 3-ի կարգի փողոցային բախումների, Աստված մի արասցե` դրանց ավելի կոպիտ դրսեւորումների համար։
Իշխանությունը պարտավոր է անհապաղ երկխոսություն, անկեղծ զրույց սկսել հասարակության հետ, հակառակ պարագայում` դառնալու է անցանկալի զարգացումների թիմ մեկ պատասխանատուն։
Սա մեր քաղաքական թիմի հստակ պատկերացումն է` ներքաղաքական ճգնաժամի հանգուցալուծման հարցում։
