Վիճակը խիստ լարված է, հայ արտահանողները վնասներ են կրում, հայտարարել է էկոնոմիկայի նախարար Վահան Քերոբյանը ԱԺ հանձնաժողովների համատեղ նիստում, խոսելով Վերին Լարս անցակետում առկա իրադրության մասին: Իսկ իրադրությունը Վերին Լարսում բարդացել է այն պատճառով, որ ուկրաինական պատերազմի հետևանքով արգելափակվել են բեռնափոխադրումների մի շարք ուղղություններ և մեծացել է Վերին Լարսի ծանրաբեռնվածությունը: Այլ կերպ ասած, խնդիրը միայն հայ բեռնափոխադրողների համար չէ, բայց այդ հանգամանքը իհարկե չի կարող լինել մխիթարական, քանի որ տնտեսական ներուժի առումով թերևս ամենախոցելին այդ իմաստով հենց Հայաստանն է: Հարցը այդ առումով ոչ միայն տնտեսական է, այլ նաև քաղաքական, առնվազն այն պատճառով, որ գործնականում արտացոլում է լայն իմաստով հայկական անվտանգության համակարգի լրջագույն խնդիրները, երբ տնտեսական անվտանգությունը կարող է հայտնվել էական մարտահրավերի առաջ, բայց ամենևին ոչ մեր կամքով կամ մեր քայլերի հետևանքով:
Միևնույն ժամանակ, անշուշտ Հայաստանի կառավարության վրա է խնդիրները հաղթահարելու ուղիների որոնման պատասխանատվությունը: Ավելին, հարց է օրինակ, թե արդյո՞ք Ուկրաինայի շուրջ իրավիճակի թեժացման ամիսների գործընթացին զուգահեռ Հայաստանում կատարվել է կանխատեսումային աշխատանք, որը կդիտարկեր լոգիստիկ-տնտեսական ճգնաժամի ռիսկերը և այդ առումով Վերին Լարսում իրավիճակի հնարավոր լարման մարտահրավերը: Մյուս կողմից, հարց է առաջանում, թե Հայաստանն ի՞նր գործուն այլընտրանքներ ունի այդ առումով, ինչն էլ իր հերթին հանգեցնում է ռեգիոնալ հաղորդուղիների ապաշրջափակման օրակարգի կարևորությունը: Սա էլ իր հերթին նշանակում է, որ Բաքուն վերստին կարող է վերադառնալ իր այսպես ասած «միջանցքային» պահանջների գեներացման, զգալով Հայաստանի խոցելիությունը ներկայիս լոգիստիկ ճգնաժամի պայմաններում: Սրանք լոկ օրինակ-դրվագներ են, թե Հայաստանն ինչպիսի միջնաժամկետ ոու երկարաժամկետ ռիսկերի առաջ է ոչ միայն ռազմա-քաղաքական, այլ նաև տնտեսա-քաղաքական իմաստով:
Հատկապես, որ ռազմա-քաղաքական կենսունակությունը գործնականում պահանջում է տնտեսա-քաղաքական ամուր հող: Այդ իրավիճակում, Հայաստանում գործում է քաղաքական ընդդիմություն, որը խոշոր հաշվով ունենալով առավել առարկայական և պրակտիկ օրակարգ ձևավորելու հնարավորություն՝ այդ թվում հենց արցախյան հարցում Հայաստանի կենսունակության համար, «օրակարգ» է բերել արցախյան և հայ-թուրքական հարցերի վերաբերյալ դեկլարատիվ մոտեցումներ, որոնց հայաստանյան գեներացիան գործնականում հղի է ոչ միայն, և այս փուլում գուցե ոչ այնքան ռազմա-քաղաքական, որքան տնտեսա-քաղաքական բարդ հետևանքներով, իրականում նպաստելով ոչ թե Արցախը Ադրբեջանի կազմում որևէ կերպ չդիտարկելու հայկական շահի լուռ, բայց գործնական սպասարկմանը, այլ՝ դեկլարատիվ մակարդակում բարձրաձայնելով բացարձակ ականջահաճո կարգախոսները, գործնական մակարդակում կամա, թե ակամա օգտակար գործողություն ծավալելով հենց հայկական այդ շահի դեմ ադրբեջանա-թուրքական հակախաղի ծավալման հնարավորություն տալու համար: Հայաստանի համար խաղի հնարավորությունը խորհրդարանական ընդդիմությունը «հմտորեն» վերածեց Հայաստանի դեմ խաղալու հնարավորություններն ավելացնելու գործընթացի: Ընդ որում, այդ գործում ընդդիմությունն ակնհայտորեն հայտնվել է փակ ցիկլում, որի բանալին եթե անգամ երբևէ եղել է իր ձեռքում, այժմ հաստատապես այլ տեղում է:
