Կարգավիճակի մասին յուրաքանչյուր խոսակցություն հիմա կարող է հանգեցնել բացառապես Ադրբեջանի ցանկությունների իրագործմանը։ Եթե Երևանը գնա կարգավիճակի վերաբերյալ քննարկումներին այս փուլում, լավագույն լուծման դեպքում անգամ, մենք ստանալու ենք առավելագույնը ինչ-որ անհասկանալի մշակութային ինքնավարություն, որը, անկեղծ լինենք, ոչինչ է, և կամրագրի մեր՝ Արցախից վերջնական հրաժարման փաստը։ Հետևապես, սա միակ տեղն է, որտեղ հայ-ռուսական շահերը համընկնում են։ ՌԴ-ն նպատակ ունի մնալ Արցախում առավելագույն երկար ժամանակ, ինչը անհնար կլինի, երբ կարգավիճակը որոշվի հօգուտ Բաքվի, իսկ մեզ այս միջոցին պետք է ժամանակ՝ ուժերը վերականգնելու և ամուր դիրքերից լավագույն լուծում հետագայում գտնելու համար։ Պարզ ասած, ռուսների պետք է ռազմաբազա Արցախում, իսկ հայերին՝ ժամանակ։ Երևանը պիտի կառչի այս հնարավորթյունից ու ոչ թե տեղային լուծումների գնա, այլ գլոբալ, համակարգային լուծումների, սկսած Արցախի դեմոգրաֆիայի շեշտակի աճից, մինչև Արցախի ինստիտուտների մակարդակի բարձրացում։ Ի դեպ, Արցախի անկախության մասին Բեգլարյանը ևս խոսել է՝ ասելով, որ Արցախը շարունակելու է ջանքեր գործադրել Արցախի Հանրապետության միջազգային ճանաչման ուղղությամբ: Արցախի անկախության միջազգային ճանաչումից հետո հնարավոր կլինի դիտարկել նաև հանրապետության՝ Հայաստանի կազմ մտնելու հարցը։ Թեպետ այս մտքին Բեգլարայանը հավելել է նաև, որ Հայաստանի հետ Լեռնային Ղարաբաղի անկախության ճանաչման հարցի շուրջ բանակցություններ են տարվում, շփումներ են իրականացվում, սակայն ներկայում տվյալ հարցում առաջընթաց չկա։
Ինչ պլաններ ունի Ռուսաստանը Արցախում, որքանով է Հայաստանը տեղավորվում այդ պլանների մեջ, որն է Մոսկվայի գլոբալ նպատակը, «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է Ազատություն ռադիոկայանի քաղաքական մեկնաբան Վադիմ Դուբնովի հետ:
