«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ֆրանսահայ հասարակական գործիչ Հիլդա Չոբոյանը
-Տիկին Չոբոյան, Ֆրանսիայում տեղի ունեցած նախագահական ընտրություններից և Էմանուել Մակրոնի վերընտրվելուց հետո Կովկասի և Հայաստանի ուղղությամբ հայտարարությունները դադարել են։ Ինչո՞վ է պայմանավորված։
-Նախ՝ այդ ակտիվությունը պայմանավորված էր նախընտրական շրջանով։ Բացի այդ, երկու շաբաթից Ֆրանսիայում խորհրդարանական ընտրություններ են, և կուսակցությունները պատրաստվում են այդ ընտրություններին։ Երկու շաբաթից տեղի կունենա խորհրդարանական ընտրության առաջին փուլը։ Եվ շատ զբաղված են կուսակցությունները այս բոլորով։ Այնպես որ, արտաքին քաղաքականության նյութը մեծ տեղ չունի այս ընտրություններին։
-Մյուս կողմից, Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպանը մայիսի 22-ին Բրյուսելում տեղի ունեցած եռակողմ հանդիպումից հետո ՀՀ վարչապետին հանդիպեց։
-Գիտեք, ինչպես նախկինում ասել եմ, այնպես էլ հիմա պիտի ասեմ, որ Հայաստանը և ընդհանրապես տարածաշրջանը Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականության առաջանհերթություններից չեն։ Երկրորդ՝ եթե Հայաստանը համաձայնվի Արցախը թողնել Ադրբեջանի կազմում, Ֆրանսիան չէ, որ պետք է բողոքի։ Եվ ինչի շուրջ համաձայնության գան Հայաստանն ու Ադրբեջանը, Եվրոպան և Ֆրանսիան դրա հետ պետք է համաձայնվեն։ Այնպես որ, չպետք է փնտրել քաղաքական կեցվածք, դերակատարություն Եվրոպայի մեջ։ Իրենց համար, մասնավորապես Ֆրանսիայի համար Արցախը որոշ չափով գլխացավանք է։ Եվ եթե հայերը պատրաստ են պայքարելու Արցախի համար, Ֆրանսիան կարող է օգտակար դառնալ, բայց իր շահերի համար, եթե Հայաստանը որևէ համաձայնության գա Ադրբեջանի հետ, Ֆրանսիան համաձայն պետք է լինի։ Այնպես որ որևէ քաղաքական դիրքորոշում այս պարագայում մի փնտրեք։
-Օրերս Փարիզի քաղաքապետ Ան Հիդալգոյի պաշտոնական այցով Երևանում էր։ Նրա այցը ինչպե՞ս եք գնահատում։
-Կարծում եմ՝ Ան Հիդալգոն շատ ազատ ժամանակ ունի, քանի որ նախագահական ընտրություններին ներկայացված էր, չընտրվեց, ավելին՝ շատ ցածր վարկանիշ ուներ։ Ինչպես նկատեցիք, որևէ քաղաքական շարագրգռություն չունի Փարիզի քաղաքապետի այցելությունը։ Երկրորդ՝ Հայաստան այցելության առիթը, կարծում եմ, այն է, որ իր օգնությունը մեծ արդյունք բերեց, և այնպես որ Փարիզի շրջանի մեջ իր հեղինակությունը նորից վերահստատելու միտում ունի։ Այլ բան պետք չէ հուսալ այս պարագայում։
-Այսինքն՝ առաջիկայում էլ չպետք է ակնկալե՞լ, որ Ֆրանսիան որոշակի ակտիվություն կցուցաբերի ընդհանրապես Հայաստանի, Արցախի նկատմամբ։
-Այսօր՝ ոչ։ Հիմա պետք է նայենք՝ Ֆրանսիայի նոր կառավարությունը ինչ նախընտրություններ ունի։ Մակրոնը, անշուշտ, ելույթներով, խոսույթով բարեկամական կեցվածքը պետք է շարունակի Հայաստանի և Արցախի հանդեպ, բայց այս բոլորը մեծապես կախված են Հայաստանի իշխանությունների վարած քաղաքականությունից և թե ինչ կակնկալել և ինչ առաջադրանք կարող են Հայաստանի իշխանությունները ներկայացնել Ֆրանսիայի իշխանություններին։ Պետք չէ սպասել, որ Ֆրանսիայի իշխանություններն առանց Հայաստանի հստակ ռազմավարական քաղաքականության Ֆրանսիայի հանդեպ ամեն ինչ կշարունակվի այնպես, ինչպես մինչև այժմ եղած էր։ Ես չեմ հավատում, որ ԵՄ-ն Արցախի խնդրում լուրջ դերակատար ուզենա դառնալ։ Եվ ինչպես նշեցի, իրականում ինչի շուրջ որ Հայաստանը համաձայնի, դրա շուրջ էլ նրանք պետք է աշխատեն։ Նշաձողն իջեցնելու այս քաղաքականությանը պետք է համաձայնեն։
-Առաջիկայում Ֆրանսիայում խորհրդարանական ընտրություններ են, ի՞նչ ակնկալիքներ կան, ո՞ր քաղաքական ուժերը կլինեն առաջատարև։
-Դեռ ամեն ինչ շատ անորոշ է։ Դեռ վաղ է այդ մասին խոսելը, արդյունքներից հետո կարելի է այդ մասին խոսել։ Բայց եթե Մակրոնի կուսակցությունը չհաղթի, եթե աջակողմյանները մեծ թվով ներկա չգտնվեն, և եթե ծայրահեղ ձախի ուժերը գան, թերևս որոշ փոփոխություն կարող է տեղի ունենալ Հայաստանի ուղղությամբ, որովհետև ծայրահեղ ձախը իսկապես հայամետ ուժ չէր Ֆրանսիայի մեջ։