Պետք է չխանգարել խորհրդարանական ընդդիմությանը «մաշվել մինչև քոքը»՝ այդ ընդդիմության լիդերներից մեկի ձևակերպմամբ արձագանքեց վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ՔՊ պատգամավորների հարցին, թե որքան է շարունակվելու քաղաքացիներին պատճառվող անհարմարությունը, որ ընդդիմության փողոցային ակցիաների հետևանք է: Ինչպես հայտնի է, Ռոբերտ Քոչարյանն էր ամիսներ առաջ հայտարարել, որ ամեն ինչ անելու են իշխանության վարկանիշը «մինչև քոքը մաշեցնելու համար: Առիթ ունեցել եմ անդրադառնալու, թե որն է այդ մարտավարության հաշվարկը:
Ռոբերտ Քոչարյանն ու նրա առաջնորդած ուժը ունի խիստ սահմանափակ հանրային վարկ և աջակցություն, որը թույլ չի տալիս այսօր զգալիորեն ավելի հանրային աջակցություն ունեցող Փաշինյանի հանդեպ լինել էապես մրցակցային: Ռոբերտ Քոչարյանը չունի թերևս նաև իր առաջնորդած ուժի և իր վարկը նկատելի բարձրացնելու ավելորդ պատրանք կամ ակնկալիք: Ըստ այդմ պրագմատիկ կերպով դրված է Նիկոլ Փաշինյանի վարկը իջեցնելու խնդիր, այնքան, որը արդեն կբերի կամ հավասարեցման, կամ այնպիսի հարաբերակցության, որը արդեն թույլ կտա լինել գործուն մրցակցության մեջ: Առայժմ իհարկե որքան Ռոբերտ Քոչարյանը ակտիվորեն ջանում է իջեցնել իշխանության վարկը, Փաշիննյանի վարկը, գործնականում կամ չի ստացվում, կամ առավել ևս՝ ստացվում է հակառակը, քանի որ հանրությունը որևէ կերպ համաձայն չէ տարբերակի, երբ Փաշինյանին կփոխարինի Ռոբերտ Քոչարյանը՝ ուղղակի, թե անուղղակի՝ այլ անձանց միջոցով: Այդպիսով էլ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքը հայտնվում է փակուղում: Ընդ որում, այդ փակուղու համար հնարավոր է մեղադրել կամ Փաշինյանին, կամ Քոչարյանին, կամ նրանց՝ միասին, կամ մեղավոր համարել Ռուսաստանին, և այլն: Խնդիրը սակայն այլ տեղ է:
Թե Փաշինյանը, թե Ռոբերտ Քոչարյանը, իրենց առաջնորդած ուժերով ներկայումս Հայաստանի ներքաղաքական կամ հասարակական-քաղաքական «օբյեկտիվ իրականությունն» են՝ դուր գա դա որևէ մեկին, թե ոչ: Ինչ է նշանակում տվյալ պարագայում «օբյեկտիվ իրականություն»:
Նվազագույնն օրինակ այն, որ այսօր չկա առավել ձևավորված, կայացած, հանրության հետ արդյունավետ և ռացիոնալ, ոչ մարգինալ երկխոսություն հաստատած, առարկայական, մասնակցային-աշխատանքային հարաբերություն և օրակարգ ձևավորած ուժ, որին որևէ մեկը արհեստականորեն դնում է խաղից դուրս: Ավելին, եթե լինի այդպիսի ուժ, ապա հազիվ թե հաջողվի նրան այդքան պրիմիտիվ սխեմաների խաղարկմամբ դնել խաղից դուրս: Եվ ուրեմն, ներկայիս ներքաղաքական փակուղային դիլեմայի համար պետք չէ մեղադրել որևէ մեկին, այլ թերևս պետք է կենտրոնանալ դրա հանգուցալուծման, հաղթահարման համար անհրաժեշտ աշխատանքի վրա, դիտարկել մոդելներ, գտնել տարբերակներ, ուսումնասիրել հանրային պահանջարկը ոչ թե «աչքաչափով», ոչ թե Ֆեյսբուքով կամ թերթերով, այլ մարդկանց հետ շփումներով, հաղորդակցությամբ, աշխատանքով, որը կներառի հենց ոչ թե մեղադրանքներ մյուսների հասցեին՝ «բոլորը վատն են, իսկ ես՝ լավը» տրամաբանությամբ, այլ առաջարկներ, խոսակցություն կոնկրետ խնդիրների և օրակարգերի շուրջ: Այդ ամենը պահանջում է մի պարզ բան՝ երկարաժամկետ պլանավորում: Հայաստանյան քաղաքականության առանցքային խնդիրներից մեկը եղել ու շարունակում է լինել այն, որ դրանում գերակշում է կարճաժամկետ մտածողությունն ու պատկերացումը: Ներքաղաքական փակուղային դիլեմայի հաղթահարումը պահանջելու է ժամանակ:
Պետք չէ խաբել ինքզինք կամ խաբել հանրությանը, թե կան հեշտ և արագ լուծումներ: Պահանջվում է երկարաժամկետ ռազմավարության վրա կառուցված քաղաքական ծրագիր, որի հաջողությունը պայմանավորված է հասարակության հետ տևական աշխատանքով՝ կոնկրետ, առարկայական հարցերի շուրջ, սկսելով փոքր լուծումներից և այդ կերպ ընդլայնելով ավելի երկարաժամկետ ու ընդգրկուն նպատակներ դնելու և դրանց հասնելու հնարավորությունը: Կգտնվի այդ գործընթացը ձևավորելու և շարժելու ներուժ, Հայաստանը կկանգնի քաղաքական ճգնաժամից ու փակուղուց դուրս գալու ճանապարհին: Հակառակ պարագայում, մաշվելու է հայկական քաղաքականության «քոքը»՝ ով ում «քոքն» էլ որ մաշեցնի:
