Ակնհայտ է, որ Ռուսաստանն այժմ որդեգրել է պատերազմում «հակառակորդի հյուծման» սկզբունքը։ Առաջխաղացումն ընթանում է դանդաղ, ծանր ու կորուստներով։ Սակայն ՌԴ-ն դեռ չի հայտարարել, գոնե թե մասնակի մոբիլիզացիա, հետևապես ռուսները դեռ ահագին ռեսուրս ունեն, առնվազն մարդկային։ Ինչ վերաբերում է զինամթերքին, ապա որոշ ռազմական փորձագետների պնդմամբ ռուսներն արդեն վաղուց սպասել են ուկրաինական օպերացիայի համար նախատեսված ռազմական ներուժն ու այժմ ստիպված են օգտագործել ռեզերվային միջոցները, սակայն դա երկար շարունակվել ևս չի կարող ու վարկած կա, որ Մոսկվան անելու է ամեն բան՝ նվազագույն խնդրին գոնե մինչև ձմեռ հասնելու համար։
Չմոռանանք սակայն, որ Արևմուտքը ևս չի հոգնում նորանոր զնեքներ մատակարարել Ուկրաինային՝ նպատակ ունենալով առավելագույն թուլացնել Ռուսաստանը։ Իսկ ռուսները, իհարկե, հետդարձի ճանապարհ արդեն չունեն։ Յուրաքանչյուր նահանջ դիտարկվելու է որպես պարտություն, հետևապես՝ Կրմելը վերջում նշելու է զուտ «Պյուրոսյան հաղթանակ»։ Բայց սա բնավ էլ չի հանգստացնելու Մոսկվային ու այն սկսելու է գործել ավելի կոպիտ, կոշտ ու ագրեսիվ՝ իրական պարտության նեգատիվը լցնելով իր ազդեցության գոտիներում գտնվող երկրների վրա, սա հավանական սցենար է, բայց ոչ պարտադիր։
Հավանական է, որ Ուկրաինական կոմպանիայից հետո Կրեմլում որոշեն գնալ ծայրահեղությունների ու գոնե որոշակիորեն ներքսին լսարանին հաղթանակը արդարացված ներկայացնելու համար փորձեն կցել Ռուսաստանին Հայաստանի պես երկրներին՝ վերականգնելով ԽՍՀՄ-ի փոքր մոդելը։
Ամեն դեպքում, ՌԴ կողմից խորհրդային տարբեր հանրապետություններում թողնված դանդաղ ազդեցության ռումբերը աշխատել են։
Աշխատել է Մերձդնեստրը, աշխատել են Օսեթիան ու Աբխազիան, աշխատեց Դոնեցկն ու Լուգանսկը, Ղրիմը, աշխատացրին նաև Արցախը։ Որքան հեռու է գնալու Պուտինը՝ դե ֆակտո անհաջող ռազմարշավի հետևանքները մեղմելու համար՝ գենե ռուսական հասարակության ներսում։ Ինչպես են վերլուծում Ուկրաինայում Արցախյան վերջին պատերազմը և արդյոք այն չեն կապում իրենց հետ տեղի ունեցողի հետ։ Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է ուկրաինացի վերլուծաբան, մեր հայրենակից Օլեգ Սահակյանի հետ։
