ԵԽ նախագահ Շարլ Միշելը ողջունել է մայիսի 22-ի բրյուսելյան հանդիպումից հետո հայ-ադրբեջանական սահմանին սահմանագծման և զահմանազատման հարցերի հանձնաժողովի շրջանակում փոխվարչապետներ Մհեր Գրիգորյանի և Շահին Մուստաֆաևի հանդիպումը: Այդ հանդիպման վերաբերյալ պայմանավորվածության մասին հայտարարվել էր հենց Բրյուսելի Միշել-Փաշինյան-Ալիև հանդիպումից հետո: Եվ ահա, երկու օր անց տեղի է ունենում հանդիպումը, որը պետք է լիներ դեռևս Բրյուսելից առաջ, սակայն հետաձգվել էր տեխնիկական պատճառներով: Դրանք փաստորեն՝ հաղթահարվել են, և անգամ հայտարարվել է, որ փոխվարչապետերը պայմանավորվել են հաջորդ հանդիպումների վայրի վերաբերյալ: Ըստ այդմ, երկրորդ հանդիպումը կլինի Մոսկվայում, իսկ երրորդը՝ Բրյուսելում: Առայժմ անորոշ կամ անհայտ է հանդիպման բովանդակությունն ու օրակարգը, որի շուրջ լինելու են հաջորդ երկու հանդիպումները: Հասկանալի է, որ խոսքը վերաբերելու է սահմանազատման և սահմանագծման հարցերին, բայց ինչ համատեքստով, աշխատանքային ինչ մեթոդաբանությամբ, ինչ իրավական հիմքով, ինչ խորհրդատվական աջակցությամբ, այդ ամենը դեռ բաց է: Պարզ է միայն, որ գործընթացը մեծ հավանականությամբ ծավալվելու է Մոսկվա-Բրյուսել «ակոսով», բայց բովանդակային համաձայնությունների առնչությամբ թերևս լինելու է բավականին բարդ աշխատանք, քանի որ կողմերը անկասկած «պայքարելու» են ամեն մի սանտիմետր իրենց նպատակահարմարությամբ սահմանազատելու համար:
Ավելին, անկասկած է նաև, որ գործընթացը մեծ հավանականությամբ իրենց միջև աշխարհաքաղաքական պայքարի համար օգտագործելու են թե Ռուսաստանը, թե Արևմուտքը: Այդ ամենի մասին խոսվում է պարբերաբար, և լինելու են անկասկած խոսելու շատ առիթներ: Տվյալ պարագայում հարկ է թերևս խոսել մի կարևորագույն խնդրի մասին, որի մասին Բրյուսելից հետո կարծես թե լռություն է: Խոսքը մարդասիրական թեմաների, մասնավորապես հայ-ռազմագերիների վերադարձի մասին է:
Միշելը Բրյուսելից հետո հայտարարեց այդ թեման էլ քննարկած լինելու մասին, բայց այդ դեպքում չափիչը պետք է լինի գործը՝ ռազմագերիների նվազագույնը նոր խմբի վերադարձը, եթե ոչ բոլորի: Մայիսի 22-ի հանդիպումից օրեր առաջ Հայաստանի վարչապետը հայտնել էր, որ ապրիլի 6-ին տեղի ունեցած հանդիպմանը Միշելի ներկայությամբ խոստացել է հայաստան վերադարձնել գերիների խումբ, բայց չի կատարել խոստումը: Մինչդեռ, առավելապես հենց այդ հարցն է լինելու Բրյուսելում մայիսի 22-ի հանդիպման կարևորագույն ինդիկատորներից մեկը: Հարցը անշուշտ չափազանց նուրբ է և դրա վերաբերյալ կա ոչ թե շատ խոսելու, այլ շատ գործելու անհրաժեշտություն: Միևնույն ժամանակ կասկածից վեր է, որ գերիները Ալիևի ձեռքին պատանդ են քաղաքական հարցերի համար: Եվ, թերևս ոչ միայն Ալիևի ձեռքին, այլ անուղղակի պատանդ են նաև որևէ միջնորդ կողմի համար: Այստեղ իհարկե առանձնահատուկ է ՌԴ դերը, որպես նոյեմբերի 9-ի փաստաթղթի ստորագրող, այսպես ասած հովանի՝ պատասխանատու, այդ թվում և առ այսօր չկատարվող 8-րդ կետի համար, որով պետք է վերադարձվեին բոլոր գերիները: Միևնույն ժամանակ, միջնորդական պատասխանատու և ֆորմալ որևէ առաքելություն նախաձեռնող որևէ սուբյեկտ ստանձնում է մարդասիրական այդ հարցի «ապաքաղաքականացման» իր պատասխանատվությունը և այդ իմաստով ԵԽ նախագահը Միշելը իր միջնորդությամբ մտել է նաև դրա պատասխանատվության տակ:
