Փողոցային անհնազանդության շարժում իրականացնող խորհրդարանական ընդդիմության մի խումբ պատգամավորներ մայիսի 24-ի առավոտյան ներխուժել են ԱԳՆ շենք և փոխնախարարից պահանջել, որպեսզի հայտարարի, որ «Արցախը չի լինելու Ադրբեջանի կազմում»: Նախ, մի կողմ թողնենք այն հանգամանքը, որ խորհրդարանի պատգամավորները փաստացի օգտագործելով մանդատից բխող իրավունքները և արտոնությունը, կատարում են դե ֆակտո խուլիգանություն՝ ներխուժելով գործադիր իշխանության մի կառույց, որի փաստացի կարգավիճակը հավասարեցված է ընդհուպ անվտանգության կառույցի կարգավիճակի: Հայաստանի ԱԳ նախարարը անվտանգության խորհրդի անդամ է:
Գործնականում, ուշադրության է արժանի հանգամանքը, որ մայիսի 22-ին տեղի ունեցած հանդիպման և դրանից հետո Շարլ Միշելի արած հայտարարության «հղումով» ընդդիմության գործողությունները և ներխուժումը ԱԳՆ տեղի է ունենում ոչ թե մայիսի 23-ին, այսպես ասած տաք հետքով, անմիջապես, այլ մեկ օր անց: Ըստ այդմ հարց է առաջանում, թե ի՞նչ է տեղի ունեցել այդ մեկ օրվա ընթացքում, որ խորհրդարանական ընդդիմությունը որոշել է դիմել ԱԳՆ հանդեպ արմատական, ըստ էության խուլիգանական քայլի, որը սակայն ունի բավականին «նրբորեն» մշակված նպատակ՝ Հայաստանի ԱԳՆ-ից «կորզել» արտահայտություն, որը կարող է կաթվածահար անել Բրյուսելի հանդիպմանը ձեռք բերված որոշակի համաձայնություններ, որոնք կարող են նպաստել Արցախի շուրջ, Հայաստանի սահմանների շուրջ իրավիճակի քաղաքական կառավարելիության աստիճանի բարձրացմանը: Ընդ որում, պետք է նկատի ունենալ մի հատկանշական հանգամանք էլ: Այդ ընթցքում, իրավիճակը «սնուցեց» նաև Ադրբեջանը, հայտարարելով, թե Բրյուսելում քննարկվել է «միջանցքի» հարց, այն դեպքում, երբ համենայն դեպս հանդիպումից հետո Միշելի արած հայտարարության մեջ հարցի արտացոլումը բոլորովին այլ է և խոսք կարող է լինել հաղորդակցության, բայց ոչ այն միջանցքային տրամաբանության մասին, որ տարփողում է Ադրբեջանը: Սակայն, Բաքուն անկասկած այդ կերպ սնուցում է հայաստանյան ներքաղաքական ալիքներ և հերթական անգամ նկատվում է Ադրբեջանի և Հայաստանի խորհրդարանական ընդդիմության գործողությունների «սինքրոնություն»:
Բանն այն է, որ Բրյուսելի տապալմամբ շահագրգռված է Բաքուն, մի պարզ պատճառով՝ որքան ցածր է իրադրության քաղաքական կառավարելիությունը, այնքան բարձր է Բաքվի համար ռազմական գործիքակազմի մեծ կամ փոքր մասշտաբի կիրառման հնարավորությունը և էֆեկտիվության ներուժը: Քաղաքական կառավարելիության բարձր աստիճանը Բաքվին զրկում է ռազմական շանտաժի գործիքակազմի էֆեկտիվությունից: Բնականաբար, Ադրբեջանը շահագրգռված կլինի նաև, որ Բրյուսելի արդյունքների տապալման համար պատասխանատվությունը մնա Հայաստանի վրա: Հեռու եմ այն մտքից, որ Բաքվի հետաքրքրությունների և Հայաստանի ընդդիմության գործողությունների հերթական սինքրոնությունը ունի ուղիղ կապակցվածություն: Բայց, մեծ հավանականությամբ ակնառու է «միջնորդավորվածության» հավանականությունը, ինչի համար էլ թերևս գործողությունները հաջորդում են ոչ թե անմիջապես հանդիպմանը, այլ տեղի են ունենում մեկ օր անց՝ երբ Երևան ու Բաքու է խոսել ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը, և համապատասխան ազդակներ փոխանցել ընդդիմությանը՝ ՌԴ ոչ ֆորմալ դեսպան Միհրանյանի միջոցով, որը լինելով ՌԴ քաղաքացի, այս օրերին Երևանում երթ էր իրականացնում երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի կողքին: Թեև, այդ իմաստով թերևս զարմանալու ոչինչ չկա, քանի որ Ռոբերտ Քոչարյանը ՌԴ քաղաքացուն նշանակել է անգամ Հայաստանի պաշտպանության նախարար: Խոսքը Միքայել Հարությունյանի մասին է, որն այսօր պատսպարված է հենց ՌԴ-ում:
