ԼՂ-ն միայն տարածք չէ, այլ մարդիկ են, որոնց արժանապատվությունը պետք է հարգել, հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը Թուրինում ԵԽ նախարարների խորհրդի նիստին: Պետք է հարգել Արցախի հանրության թե արժանապատվությունը, թե կյանքի իրավունքը, թե մնացյալ բոլոր իրավունքները: Մի բան, ինչը սակայն հենց նույն լսարանին, որի առաջ խոսել է Արարատ Միրզոյանը, թերևս այդքան էլ հետաքրքիր չէ: Եվրոպայի Խորհրդի արտգործնախարարները, ընդհանրապես անդամ երկրների քաղաքական ղեկավարությունները ներկայումս հետաքրքրված են Ուկրաինայով: Նրանք կարող են մեծ դրամա սարքել Ուկրաինայում տեղի ունեցող ամենափոքր բանից անգամ, սակայն որևէ կերպ չանդրադառնալ օրինակ Արցախում օրեր շարունակ գազամատակարարման դադարեցմանը, որ տեղի էր ունեցել Ադրբեջանի շանտաժի հետևանքով՝ ձմռան ցուրտ եղանակին ավելի քան հարյուր հազար մարդ կանգնեցնելով հումանիտար խնդիրների առաջ: Բայց, հումանիզմը համաշխարհային քաղաքականության ընդամենը գործիքներից մեկն է, որ առաջին պլանում է հայտնվում ըստ անհրաժեշտության, և ցավոք սրտի այդ հանգամանքը արդեն վաղուց նորություն չէ: Ըստ այդմ, հասկանալի է նաև, որ անկախ լսարանի «զգայունությունից» և «շահագրգռությունից», պաշտոնական Երևանն անշուշտ պետք է օգտագործի բոլոր հարթակները՝ Արցախի բնակչության արժանապատվության, իրավունքների և անվտանգության համապարփակ հարցը բարձրաձայնելու համար:
Միևնույն ժամանակ, Երևանի ու նաև Ստեփանակերտի ներկայիս գերխնդիրն է նաև դրա հետ մեկտեղ մշակել այն բովանդակությունը, որի շնորհիվ միջազգային ատյանների լսողությունը կլինի ոչ թե առավելապես մեխանիկական, այլ առարկայական: Սա անշուշտ բավականին աշխատատար ու բարդ խնդիր է, որովհետև ի վերջո խոսքը ամբիոնների մասին է, որտեղ գտնվող սուբյեկտները ունեն տասնամյակներով մշակված ու ձևավորված ռազմավարություն, հետաքրքրություններ, շահեր, որոնք փոխելը մեղմ ասած հեշտ չէ: Սակայն, չկա նաև այլ տարբերակ, որովհետև այստեղ խնդիրը ամենևին միայն արցախյան հարցը կամ հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը չէ: Դրանում գործնականում արտացոլված է Հայաստանի ռեգիոնալ ու միջազգային դերակատարության և տեղի խորքային, ռազմավարական հարցն ընդհանրապես՝ ուզենք, թե ոչ: Ըստ այդմ, այդ խնդրի լուծումները պետք է հիմնվեն իրավա-քաղաքական մշակումների վրա, թեև այդ առնչությամբ պետք է նկատել նաև, որ Հայաստանում հասարակական-քաղաքական կյանքը առավելապես զգայական «մշակումների» տիրույթում է, որտեղ գերակշռում է պաթոսը, բայց ոչ փաստարկը: Մ
իևնույն ժամանակ, այստեղ պետք է ձևակերպվի նաև այն ամբիոնների պատասխանատվությունը, որոնք իրենք են որոշակի արժեհամակարգային ուղենիշները սահմանել միջազգային քաղաքականության ու հարաբերությունների մեկնակետ, ու հենց այդ մեկնակետից են կառուցել նաև Հայաստանի ու Կովկասի մյուս երկրների հետ իրենց հարաբերությունը: Դա ժողովրդավարական, իրավական համակեցության ուղենիշներն են, որոնց վերաբերյալ օրինակ մայիսի 20-ին՝ երբ Թուրինում հավաքվել են ԵԽ նախարարները, Երևանում խոսել է ԵՄ ներկայացուցիչը: Ամբողջ հարցն այն է, որ այստեղ գնահատման ենթական ոչ միայն Հայաստանի պատասխանատվությունն է՝ առավել ևս, որ այն էապես ավելի բարձր աստիճանի է դուրս եկել 2018-ից հետո, այլ նաև պատասխանատվությունը Հայաստանի հանդեպ: Իսկ պատասխանատվություն Հայաստանի հանդեպ՝ այդ ուղենիշների առումով, անխուսափելիորեն նշանակում է պատասխանատվություն նաև ժողովրդավարական Հայաստանի կայունության և անվտանգության համար հիմնարար նշանակություն ունեցող և գերզգայուն հարցի՝ Արցախի ու հայ-ադրբեջանական հակամարտության հանդեպ, հենց այն ուղենիշների շրջանակում, որ հռչակվում են քաղաքականության արժեհամակարգային հիմք:
