Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
Հայաստան դաշինքի պատգամավոր, նախկին փոխվարչապետ Արմեն Գևորգյանը, որ տարիներ շարունակ նաև բարձր պաշտոն է զբաղեցրել Հայաստանի նախագահի աշխատակազմում, ԵԽԽՎ՝ երեխաների հարցերի ենթահանձնաժողովի նիստում բարձրացրել է Արցախի երիտասարդների ու աղջիկների, արցախցի երեխաների իրավունքների, նրանց անտեսվածության, միջազգային հանրությունից կտրվածության խնդիրը, ինչպես պարզ է դառնում Գևորգյանի տարածած տեղեկությունից: Նա իր ելույթում նշել է, որ միջազգային կառույցների համար Արցախի հասանելիությունն արգելակում է Ադրբեջանը, որպեսզի նրանք չկարողանան շփվել արցախյան երիտասարդության, պատանիների ու մանուկների հետ և իմանան նրանց կարծիքը թե առկա իրողությունների, թե ադրբեջանական՝ հայահալած քաղաքականության, թե Արցախի ապագայի վերաբերյալ:
Արմեն Գևորգյանն անկասկած իրավացի է, և բարձրացնում է շատ կարևոր հարց: Միևնույն ժամանակ, դրանով հանդերձ, նա կամա, թե ակամա առաջացնում է հարց, թե ի՞նչ է արել Հայաստանի քաղաքական իշխանությունը մոտ երկու տասնամյակ շարունակ՝ որի բարձրաստիճան, էական ազդեցություն ունեցող պաշտոնյաներից մեկն էր Գևորգյանը, որպեսզի արցախյան կարգավորման գործընթացում միջազգային հնարավորինս շատ ատյաններում, կառույցներում, հանձնաժողովներում, ենթահանձնաժողովներում ամրագրվեին Արցախի իրավունքները, այդ թվում արցախյան հանրության տարբեր շերտերի, մասնավորապես հենց երեխաների, երիտասարդների, պատանիների իրավունքները: Ինչ խոսք, Ադրբեջանը արգելակել է որևէ միջազգային մուտք Արցախ՝ նաև այն ժամանակ, միշտ, և դա եղել է Ադրբեջանի հետևողական քաղաքականությունը, որի նպատակներից մեկն էլ եղել է հենց այն, որ այդ կերպ գործնականում արգելափակի արցախյան իրավունքներից որևէ մեկի միջազգային որևէ ամրագրում:
Եվ ցավագին փաստն այն է, որ Ադրբեջանին հաջողվել է դա, իսկ ահա Հայաստանի քաղաքական իշխանությանը, որի բարձրաստիճան պաշտոնյա է եղել նաև Արմեն Գևորգյանը, չի հաջողվել հակազդել ադրբեջանական այդ քաղաքականությանը որևէ կերպ, անգամ, երբ այդ քաղաքականությունը առանձնակի դաժանությամբ ու ցինիզմով զբաղվել է ուղիղ ոճրագործությամբ և ոճրագործին հերոսացնելով, ինչպիսին էր սաֆարովյան ոճիրը 2004 թվականին: Այս հանգամանքը ուշադրության է արժանի նրանով, որ Արմեն Գևորգյանը խորհրդարանական ընդդիմության՝ այսօր արդեն գործնականում խորհրդարրանից դուրս անհնազանդության շարժում հռչակած և «հանուն Արցախի փրկության» իշխանափոխություն պահանջող ուժի ներկայացուցիչ է, որն իր գլխավոր այսպես ասած «առավելություն» հռչակում է հենց արցախյան հարցում քաղաքականությունը, այն պարագայում, երբ ունենալով ավելի քան երկու տասնամյակի իշխանական ժամանակահատված, այդ ուժը գործնականում տապալել է այդ քաղաքականությունը, անկարող լինելով միջազգային որևէ հարթակում կամ ենթահարթակում անգամ ամրագրել արցախյան հանրության գեթ մեկ իրավունք, եթե խոսք չգնա անգամ ինքնորոշման իրավունքի մասին: