Մայիսի 19-ին Հայաստան է ժամանելու Լիտվայի նախագահ Գիտանաս Նաուսեդան՝ երկօրյա պաշտոնական այցով: Այցն ուշադրության արժանի է մի քանի պատճառով: Նախ, Լիտվայի նախագահի այցը ռեգիոնալ է և Հայաստանից առաջ նա լինելու է նաև Ադրբեջանում: Լիտվան ՆԱՏՕ անդամ հետխորհրդային երկիր է, որը գործնականում հետխորհրդային ամբողջ շրջանում եղել է Եվրաատլանտյան դաշինքի և նախկին ԽՍՀՄ հանրապետությունների միջև շփման, հաղորդակցության այսպես ասած կայուն ուղիներից մեկը, իհարկե եվրաատլանտյան անմիջական դերակատարների հետ ուղիղ շփումների մակարդակին զուգահեռ: Ըստ այդմ հարց է առաջանում, թե ի՞նչ օրակարգ է ռեգիոն՝ այլ կերպ ասած Բաքու և Երևան բերում Եվրաատլանտյան բևեռի դերակատարների հետ հաղորդակցության պայմանականորեն անուղղակի հաղորդուղու գործառույթ իրականացնող պետության նախագահը: Այդ հարցը առավել ինտրիգային բնույթ ունի թե ուկրաինական պատերազմի, թե նաև դրա ֆոնին վերջին շաբաթներին Կովկասի և մասնավորապես հայ-ադրբեջանական խնդրի, արցախյան հարցի շուրջ ինտենսիվացած դիվանագիտական մաքոքի ֆոնին, որում անմիջականորեն ներգրավված են հենց Եվրաատլանտյան առաջնային դերակատարները: Այդ հանգամանքը էլ ավելի ուշագրավ է դարձնում հարցը, թե այդ անմիջական խոշոր դերակատարների ակտիվ ներգրավվածության պայմաններում ինչու՞ է ռեգիոն գալիս Լիտվայի նախագահը: Բոլոր դեպքերում այդ հանգամանքը ևս մեկ անգամ վկայում է, որ հայ-ադրբեջանական խնդրի շուրջ խոշոր բևեռների դիրքային պայքարը կրում է բավականին ինտենսիվ, հագեցած բնույթ:
Մի կողմից սա նշանակում է, որ իրադարձությունները զարգանում են քաղաքական պայքարի տրամաբանությամբ, հետևաբար բավականին մեծ է իրադրության, ռեգիոնալ անվտանգության ռեժիմի՝ ընդհանուր առմամբ կառավարելիությունը, ասել կուզի՝ փոքր է լայնածավալ ռազմական սադրանքների հավանականությունը: Մյուս կողմից, այդ իրավիճակը, նախ՝ կարող է բարձրացնել «լոկալ» սադրանքների ռիսկը, մյուս կողմից իր մեջ կարող է պարունակել ավելի լայն ռիսկ:
Մասնավորապես, դատելով դիվանագիտական-քաղաքական գործընթացների հագեցած, ինտենսիվ բնույթից, դրանք կամ պետք է արձանագրեն առնվազն մի որևէ միջանկյալ հանգրվանային արդյունք, կամ առկա ինտենսիվությունն ու հագեցածությունը համարժեք, թեկուզ հանգրվանային որևէ հայտարարի չգալու պարագայում կարող են դառնալ նաև նույն ինտենսիվությամբ արդեն դիվանագիտական-քաղաքական նոր փակուղի գեներացնող աղբյուր, դրանից բխող արդեն որոշակիորեն մեծ ռիսկերով:
