Այսպես, ՀԱՊԿ-ն իր հերթական գագաթաժողովն անց է կացնում աշխարհաքաղաքական բարդագույն իրողությունների շրջափուլում։ Կրեմլն ընդունում է իրեն՝ գոնե որոշակի լոյալ երկրների ղեկավարներին, կարծես յաս փուլում ցուցադրելով, որ Մոսկվան միայնակ չէ ու ինքն էլ իր՝ անձնական անվտանգային բլոկն ունի, հետևապես, չի անհանգստանում, որ ՆԱՏՕ-ն շարունակաբար փորձում է մոտենալ ՌԴ սահմաններին։ Սակայն, հասկանալի է, չէ՞, թե որքան տարբեր են ՆԱՏՕ-ն ու ՀԱՊԿ-ն ինչպես ֆինանսական, այնպես էլ որակական ու աշխարհագրական իմաստներով։ Նմանօրինակ հավաքները գալիս են ցուցադրելու, որ Կրեմլը միայնակ չէ, որ Կրեմլը մեկուսացված չէ և հարկ եղած դեպքում, երբ բանը հասնի Ռուսաստանի սահմաններին, կան պետություններ, որոնք առնվազն պարտավորված ռազմական օգնություն ցուցաբերել Ռուսաստանին։
Չնայած այս ցուցադրական հավաքներին, հիշեցնեմ, որ մայիսի 9-ի տոնական հանդեսին Կարմիր հրապարակում Պուտինի կողքին չկար որևէ օտարերկրյա ղեկավար։ Թեպետ, ինչ իմանանք, որ Պուտինն անձամբ եղել է կարմիր հրապարակում, անվտանգ չի, չէ՞, ի վերջո։ Կատակ էր, բայց կատակ չի այն, ինչ տեղի է ունենում մեր քթի տակ և ուղղակիորեն անդրադառնում է մեր անվտանգության վրա։ Եթե ՀՀ ղեկավարն ուղիղ և բառացիորեն հայտարարում է, որ ՀԱՊԿ-ը չի օգնել Հայաստանի, երբ դրա կարիքը եղել է, հետևապես՝ որպես կառույց արդյունավետ չէ, ապա ի՞նչ են ակնկալում անդամ մյուս երկրները Մոսկվայի ստեղծած ռազմաքաղաքական դաշինքից։
Ակնհայտորեն այն կաղում է, ունի բազմաթիվ բացեր, բայց Պուտինը, չնայած այդ բոլոր հանգամանքներին, առաջարկում է նոր դիտորդներ ներգրավվել՝ ի դեմ ԱՊՀ-ի։ Իսկ ԱՊՀ-ում, չմոռանանք, գտնվում է նաև Ադրբեջանը։ Ինչպես են համադրվելու Հայաստանը, ՀԱՊԿ-ն ու ԱՊՀ-ն, որտեղ կա նաև Ադրբեջանը՝ ռազմաքաղաքական համագործակցության համատեքստում։ Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է արևելագետ, քաղաքագետ Ալեքսեյ Մալաշենկոյի հետ։
