Կենտրոնական բանկի փոխնախագահը խորհրդարանում հայտարարել է, որ բանկը 2022 թվականի համար կանխատեսում է 6,5 տոկոս գնաճ և 1,5 տոկոս տնտեսական աճ, պայմանավորված արտաքին միջավայրով: Արտաքին միջավայրը Հայաստանի համար մեղմ ասած նպաստավոր չէ և ցավալին այն է, որ չկան դրա փոփոխության հուսադրող միտումներ: Ավելին, ներկայիս համաշխարհային իրողություններն այնպիսին են, որ արտաքին տնտեսական միջավայրի մարտահրավերներն ունեն ուժգնացման միտում:
Բանն այն է, որ դիտարկվում է ընդհուպ պարենային սուր ճգնաժամ ամբողջ աշխարհի մակարդակով: Մեծ հաշվով, տնտեսական դաշտում այսօր տեղի է ունենում այն, ինչ արդեն տարիներ շարունակ կատարվոււմ է ռազմա-քաղաքական դաշտում՝ համաշխարհային կարգի փլուզում, ապամոնտաժում, տարերային զարգացումներ, լայնատարած անկայունություն: Ուկրաինական պատերազմը այդ զարգացումները արագորեն տեղափոխեց տնտեսական դաշտ և նույնը ներկայումս կատարվում է համաշխարհային տնտեսա-քաղաքական մասշտաբում: Փոխվում է համաշխարային տնտեսությունը, այդ կերպ ահռելի մարտահրավերներ բերելով գործնականում բոլոր տնտեսությունների համար, այդ թվում և առաջատար երկրների, ինչպիսին օրինակ նաև ԱՄՆ-ն է, որտեղ գնաճային ցուցանիշները աննախադեպ են: Ավելին, ԱՄՆ-ն ու Եվրոպան ներկայումս կանգնած են լուրջ խնդրի լուծման որոնումների առաջ՝ ինչպես Ուկրաինայից դուրս բերել ավելի քան 20 միլիոն տոննա հացահատիկը, այդ կերպ կանխելով համաշխարհային պարենային ճգնաժամը կամ գնաճային ահռելի ճնշումը: Այդ ֆոնին, ի դեպ, տեղեկություն տարածվեց, որ Հնդկաստանը արգելք է սահմանել ցորենի արտահանման վրա: Իսկ Դելին ցորենրի խոշորագույն արտահանողներից է աշխարհում: Իրավիճակը պատկերացնելու համար նկատենք, որ երկու խոշոր արտահանողների՝ Ուկրաինայի և Ռուսաստանի առումով այսօր գործնականում փակուղի է: Եվ դա ընդամենը մի հատվածն է այն մեծ վերափոխումների, որոնք այսօր ծավալլվվում են համաշխարհային տնտեսության համակարգում: Այդ իրավիճակում, Հայաստանի համար տնտեսական անվտանգության միջոցառումները ստանում են առավել քան կենսական նշանակություն, ինչը իր հերթին հրամայական է դարձնում առաջին հերթին ազգային ներուժի մոբիլիզացիան: Մինչդեռ, այդ ֆոնին հայկական, համահայկական միջավայրում այսօր ծավալվում է բացարձակ հակառակ տրամաբանության մի ալիք, երբ Հայաստանում ներքաղաքական խնդիրներով զբաղված, ներքաղաքական պայքարի դուրս եկած ուժերը, հատկապես նրանք, որոնք մեծ ազդեցություն ունեն նաև սփյուռքում, այդ քաղաքական նկատառումներից ելնելով փորձում են տրոհել այդ ներուժը: Եվ դա այն դեպքում, երբ Հայաստանի գլխավոր հակառակորդը այս շրջանում կարծես թե բավականությամբ արձանագրում է նավթի ու գազի գնի և պահանջարկի աճն ու դրանից բխող թե ֆինանսական, թե քաղաքական դիվիդենտների հեռանկարը, ինչը հավելյալ անվտանգային սպառնալիք է Հայաստանի համար:
Այդ պարագայում, Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության վերաբերյալ բարձրագոչ մտահոգությամբ ներքաղաքական պայքար վարող ուժերը՝ այդ պայքարի գին են դարձնում համահայկական ներուժի մասնատումը ըստ կուսակցական կամ խմբային շահերի: Այն, որ քաղաքական ուժերը պետք է վարեն ներքաղաքական պայքար, հարկ եղած դեպքում օգտագործելով փողոցն ու հրապարակը՝ բնականաբար սահմանադրական իրավունքն է ու նաև քաղաքականության օբյեկտիվ բնույթը: Բայց, երբ անվտանգության անվան տակ վարվող պայքարը սկսում է հարվածել հայկական տնտեսական ներուժին, սա արդեն վերածվում է առանց այդ էլ ինքնին որոշակի համախմբման կարիք ունեցող այդ ներուժի առավել քայքայման, ընդ որում երկարաժամկետ ռիսկով, և այդ կերպ նաև անվտանգության ռիսկերի ու սպառնալիքների ուղիղ աճի:
