Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը այսօր աշխատանքային այցով մեկնել է Մոսկվա, որտեղ Փաշինյանը կմասնակցի ՀԱՊԿ Վեհաժողովին: Ինչպես հայտնի է, Հայաստանը ներկայումս ՀԱՊԿ նախագահողն է: Փաշինյանի այցը հատկանշական է մի քանի առումով: Նախ, ինքնին հասկանալի է, որ Վեհաժողովի առանցքային հարցը լինելու է այն, ինչ տեղի է ունենում Ուկրաինայում: Այստեղ Հայաստանի թիվ մեկ մարտահրավերն է, կարողանալ հասնել նրան, որ Վեհաժողովն այդ առումով ձեռնպահ մնա թե որևէ որոշումից, որը կնշանակի ՀԱՊԿ այս կամ այն աստիճանի ներգրավում Ուկրաինայում ՌԴ գործողություններին, թե նաև ձեռնպահ մնա այնպիսի հայտարարություններից, որոնք թեկուզ հռետորաբանության դաշտում կարող են լինել հավասարակշռության ակնառու խախտում: Առավել ևս, որ Վեհաժողովի արդյունքում նախատեսվում է ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար Զասի և՝ որպես նախագահող երկրի ղեկավար Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը: Այդ հարցում Հայաստանի համար թերևս օգտակար է այն, որ ՀԱՊԿ անդամ կենտրոնասիական երկրներն ու Ղազախստանը ևս շահագրգռված են հավասարակաշռության խախտում թույլ չտալու, որևէ աստիճանով ուկրաինական պատերազմում չներգրավվելու հարցում: Այդ առումով, թերևս ավելորդ է սպասել կամ պատկերացնել, որ ՀԱՊԿ Վեհաժողովում կարող են քննարկվել Հայաստանի անվտանգության մարտահրավերներին անմիջականորեն առնչվող հարցեր, մասնավորապես այն, ինչ կապված է սահմանային իրավիճակի և ավելի քան մեկամյա խնդրի հետ՝ Հայաստանի սուվերեն տարածք, այլ կերպ ասած ՀԱՊԿ պատասխանատվության գոտի ադրբեջանական զինուժի ներխուժման հանգամանքը:
Միևնույն ժամանակ, Փաշինյանի մոսկովյան այցը հատկանշական է նաև հենց այն առումով, որ դրանից առաջ ազդարարվել է մայիսի 16-17-ին Մոսկվայում տեղի ունենալիք հայ-ադրբեջանական հանդիպման մասին՝ սահմանազատման և սահմանագծման հարցերի հանձնաժողովի պատվիրակությունների մակարդակով: Օրերս այդ մասին հայտարարվել էր Դուշանբեում ԱՊՀ արտգործնախարարների հավաքի շրջանակում: Դա փաստորեն լինելու է այդ ձևաչափի առաջին հանդիպումը և այստեղ հարցեր է առաջանում, թե արդյո՞ք ՀԱՊԿ Վեհաժողովի հետ ժամանակային «զուգորդումը» նշանակում է ՀԱՊԿ կուլիսային որոշակի դերակատարման և ազդեցության հնարավորություն: Ըստ այդմ կառաջանան հարցեր, թե ինչպիսի՞ն կարող է լինել այդ ազդեցությունը, առավել ևս նկատի ունենալով այն, որ վերջին շաբաթներին ՀԱՊԿ անդամ Կիրգիզիան և Ղազախստանը բավականին սերտ շփումներ են ունեցել Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ, այդ թվում անվտանգության, պաշտպանական ոլորտները ներառող շփումներ ու համաձայնություններ, ընդհուպ ռազմավարական նշանակության բնորոշումներով: ՀԱՊԿ, մասնավորապես դրա առաջատար Ռուսաստանի համար այդ հանդիպումները խանդի՞, թե՞ այսպես ասած քաղաքական սակարկությունների առիթ են: Այդ հարցը կարևոր է առաջին հերթին Հայաստանի համար, որովհետև դրանով է նաև նախանշվելու, թե ինչպիսին է այդ զարգացումներում Հայաստանի հնարավորությունների և մարտահրավերների հարաբերակցությունը:
