«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ուկրաինահայ վերլուծաբան Մարատ Հակոբյանը։
-Հայրենական մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի 77-րդ տարեդարձի կապակցությամբ Վլադիմիր Պուտինը շնորհավորական ուղերձներ է հղել Ադրբեջանի, Հայաստանի, Բելառուսի, Ղազախստանի, Ղրղզստանի, Մոլդովայի, Տաջիկստանի, Թուրքմենստանի, Ուզբեկստանի, Աբխազիայի, Հարավային Օսիայի, Դոնեցկի Ժողովրդական Հանրապետության, Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության ղեկավարներին և քաղաքացիներին, ինչպես նաև Վրաստանի և Ուկրաինայի ժողովուրդներին: Ի՞նչ դիտարկումներ ունեք Հայաստանը Դոնեցկի ու Լուգանսկի կողքին դիտարկումների համատեքստում։
-Սա Մոսկվայի անադեկվատ ռեժիմի կողմից Երեւանի վրա ճնշում գործադրելու միջոցներից մեկն է։ Նրանց թվում է, թե այդպիսով նրանք զարգացման ուղի են գծում իրենց ծայրամասը համարվող երկրներում առկա իրավիճակի համար։ Եթե իրենց հայրենասեր կոչող ուժերը չեն արձագանքում Մոսկվայի այս քայլին, ապա այդ ուժերը պարզապես կեղծ են։
–Այս օրերին, երբ շատերն Արցախը դիտարկում էին որպես Դոնեցկից ու Լուգանսկից հետո Ռուսաստանի կողմից ճանաչման հնարավոր տարբերակ, արդյոք այդ հեռանկարը հնարավոր է, այդ դեպքում ինչու՞ չկա շնորհավորանք Արցախին ու Արցախի ժողովրդին։
– Ակնհայտ է, որ երկար սովետական օկուպացիայից հետո միշտ կգտնվեն մարդիկ, ովքեր Մոսկվայի հետ կապված պատրանքներ կունենան ։ Կեղծ ակնկալիքներ ստեղծելով՝ այս սահմանափակ կերպարները չեն գիտակցում, որ փետրվարի 24-ից առաջ եղած ՌԴ-ն այլեւս գոյություն չունի։ Եթե նախկինում Մոսկվային իր վստահված անձանց միջոցով հաջողվում էր աշխարհի աշխարհաքաղաքական քարտեզի վրա ինչ-որ դեր հավակնող պետության կերպարանք ստեղծել, ապա այժմ այս երկիրը վերածվել է իզգոյի, որից բոլոր քաղաքակիրթ երկրները փորձում են խուսափել։ Մոսկվան, ինչ էլ ասեն Պուտինն ու նրա կամակատարները, արդեն պարտվել է Ուկրաինայի պատերազմում, և նրա ճանաչումն ավելի անօգուտ չէ, քան, ասենք, աֆրիկյան որևէ երկրի կողմից Ղարաբաղի ճանաչումը։
–Արդյոք հնարավոր եք համարում Ուկրաինայի պատերազմի համատեքստում Հայաստանի կողմից արտաքին քաղաքական առաջնահերթությունների վերանայումը, թե «Հայաստանն այլընտրանք չունի» թեզը չափազանց խորն է ամրացված։
-Անհույս իրավիճակներ գործնականում չկան, պարզապես իրականությունը փոխելու համար համարձակություն, քաղաքական կամք է պետք, ամենակարեւորը՝ գիտելիք։ Ցանկության դեպքում Հայաստանի իշխանությունները կարող են հասնել ցանկալի արդյունքի։ Ի վերջո, պատրանքային «հարմարավետության գոտին» այլևս չկա 2020 թվականից, անհրաժեշտ են գործողություններ, որոնք կօգնեն Հայաստանին ինտեգրվել «նոր աշխարհին»՝ Ուկրաինայում Պուտինի վերջնական պարտությունից հետո։
-Հայաստանում այս օրերին ընդդիմության կողմից կազմակերպված բողոքի ցույցերն ինչքանո՞վ են Մոսկվայի թելադրանքով, արդյոք Ռուսաստանին ձեռնտու է Հայաստանում իշխանություն փոխել։
– Ռուսաստանին ձեռնտու է, որ Հայաստանում իշխանությունը լինի թույլ և կառավարելի։ Կրեմլին դա պետք է Հարավային Կովկասում իր շահերը սպասարկելու համար։ Փաստորեն, Կրեմլը հասել է իր նպատակին նոյեմբերի 20-ից, երբ խաղաղապահների քողի տակ օկուպացիոն զորախումբ մտցրեց Ղարաբաղ։ Մոսկվան, Բաքվի և Անկարայի հետ միասին, «երեքի համար մտածել է»՝ ապահովելով իր համար ռազմական ներկայություն, որն այժմ հավասարապես ճնշում է և՛ Հայաստանի, և՛ Ադրբեջանի վրա: Իսկ այսպես կոչված ռեւանշիստական բողոքի ակցիաները, որոնք ըստ էության Կրեմլի վստահված անձինք են, ծառայում են որպես Մոսկվայի շահերը առաջ մղող «մահակ»։Բայց Մոսկվայի գործերը շուրջբոլորը վատ են, իսկ Հայաստանում հնարավոր չէ պատշաճ արդյունքի հասնել։ Ստեղծված իրավիճակում պաշտոնական Երևանը պետք է հավասարակշռի իրավիճակը զգույշ, օրինական քայլերով՝ ստեղծելով Արևմուտքի հետ փոխգործակցության ավելի շատ գործիքներ։ Պուտինը «տապալված օդաչու» է, ինչ էլ որ փորձի իրեն ներկայացնել, Երևանը պետք է գործի չափազանց ակտիվ և արագ, որպեսզի հայկական պետականությունը պաշտպանի թշնամուց, ով բարեկամ է ձեւանում։
