Ադրբեջանի ու Հայաստանի առաջարկները՝ «5+6» կետերը պետք է միացնել իրար ու սկսել խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցությունը, Երևանում լրագրողների հարցերին ի պատասխան ասել է անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը, որը մայիսի 2-ին Բրյուսելում հանդիպել է Ադրբեջանի նախագահի աշխատակազմի արտաքին կապերի բաժնի պետ Հիքմեթ Հաջիևին, իսկ մինչ այդ և դրանից հետո աշխատանքային այցով եղել է մի շարք երկրներում՝ Լեհաստան, Մեծ Բրիտանիա, Վրաստան: Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղարը նշել է, որ հայ-ադրբեջանական քննարկումները շարունակվում են, ու թեև չկա ընդհանուր հայտարարար թե խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցության մեկնարկի, թե սահմանագծման և սահմանազատման հանձնաժողովի ստեղծման շուրջ, բայց աշխատանքը շարունակում են: Նրա խոսքով, Ադրբեջանի հայտնի 5 կետերին ի պատասխան Երևանը ավելացրել է իր 6 կետերը, որոնց վերաբերյալ անհամաձայնություն Բաքուն գոնե առայժմ չի հայտնել:
Ինչպես հայտնի է, Երևանը հայտարարել է, որ ադրբեջանական 5 կետերը ընդունելի են, բայց կիսատ, քանի որ չի կարող խաղաղության բանակցություն լինել առանց արցախյան հարցի կարգավորման, առանց արցախահայության իրավունքների և անվտանգության հարցի լուծման: Ինչպես Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց խորհրդարանական հայտնի ելույթում, Հայաստանը փորձում է կիրառել կարգավիճակի հարցի դիտարկման նոր բանաձև, ըստ որի՝ կարգավիճակի հարցը պետք է դիտարկել արցախցիների իրավունքների և անվտանգության հարցի քննարկումների համատեքստում: Այլ կերպ ասած, ստացվում է հետևյալը՝ ինչ է պետք արցախահայությանը իրավական և ֆիզիկական առումով անվտանգ և պաշտպանված լինելու համար, և ըստ այդ անհրաժեշտության էլ գնահատվի կարգավիճակի հարցը: Երևանի դիրքորոշան առանցքում ակնհայտորեն կառուցողականության խնդիրն է: Այսինքն, Հայաստանը փաստացի արտահայտում է կարգավիճակի հարցը քննարկելի դարձնելու պատրաստակամություն, բայց ըստ էության պայմանով, որ անխուսափելի պետք է լինի արցախահայության իրավունքների և անվտանգության հարցի քննարկումը:
Երբ այդ առումով «վերանում» ենք խնդրի ներքաղաքական շահարկումներից, ապա հիմքում ըստ էության բանակցային միջավայրի ձևավորմանը նպաստելու ուղղությամբ առավելագույնն անելու Հայաստանի մոտեցումն է, հաշվի առնելով թերևս նաև այն, որ այդ միջավայրի առավել որոշակիացումը բախվում է աշխարհաքաղաքական դերակատարների դիրքորոշումների և ռազմավարությունների էական տարբերություններից բխող բարդությանը: Այդ պայմաններում Երևանի առաջ մի կողմից խնդիր է առավելագույնն անել բանակցային գործընթացի մեկնարկ ունենալու համար, երբ այդ մեկնարկն ինքնին արդեն իսկ կսահմանի որոշակի խաղի կանոններ և կառավարելիության հեռանկար՝ իհարկե ամենևին ոչ բացարձակ երաշխիքներով, մյուս կողմից մեկնարկային պայմանները կլինեն այնքան ճկուն, որ թույլ կտան ձևավորել մեկնարկի հարցում ընդհանուր կայուն շահագրգռություն՝ թե հակամարտության անմիջական կողմերի, և շահառու ուժային կենտրոնների միջև՝ էապես տարբեր պատկերացումների և ռազմավարությունների պայմաններում: Այդ իմաստով, աշխատանքային չափազանց բարդ, նեղ և անկայուն միջավայր է, որում իհարկե բավականին նկատելի է Հայաստանի դիվանագիտական աշխուժությունը, և հարցն այն է, թե երբ և միջանկյալ ինչ արդյունքով տեսանելի կլինի դրա որևէ արդյունք, թեև պետք է նկատել, որ առկա գործընթացն ինքնին արդյունքի «տարատեսակ» է:
