Ժուռնալիստների «Ասպարեզ» ակումբի նախագահ Լևոն Բարսեղյանը իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է․
Այս ցույցերի եւ 2018-ի ցույցերի տարբերություններից մի երկուսը նշեմ, հետո կշարունակեմ:
1. 2018-ին բողոքի միջոցառումները իսկապես ապակենտրոն էին, Նիկոլը չէր կազմակերպում ու կառավարում շարժման թեւերը, ակցիաները եւ այլ միջոցառումները: Ամենաշատը կառավարում իր թիմի շարժը, եւ խորհրդակցում ու մտքերի փոխանակում էր անում պարբերաբար, այն էլ փոքրաթիվ նախաձեռնողների հետ: Հրապարակային կոչեր անելը կենտրոնացված կառավարում չէ: Այս ցույցերը հստակ կենտրոնացված կառավարում ունեն եւ կազմակերպված են հիերարխիկ սխեմայով, կազմակերպիչներն էլ չեն թաքցնում, որ այդպես է:
2. 2018-ին ցուցարարները հիմնականում չէին վախենում բռնվելուց, ոստիկաններից, չէին փախնում ու թաքնվում, բացառությամբ այն մի քանի դեպքերի, երբ ոստիկաններին ապակողմոնորոշելու կամ հոգեհան անելու համար էին այդպես վարվում: Սակայն դժվարանում եմ հիշել այնպիսի փախուստներ, որ հիշեցնեին մորթելու տարվող, լեղաճաք ու աղեկտուր ճիչերով զոհերի մազապուրծ լինելուն: Հիմա այնպես են դիմադրում ոստիկանների բերման ենթարկելու գործողություններին, որ մտածել են տալիս, թե իրենց իսկապես տանում են գնդակահարության: Չի բացառվում, որ բռնվելիս դիմադրությունը դիտավորություն ունի բախումներ կամ արյունահեղություն հրահրելու:
2018-ի եւ 2022 թթ. ցուցարարների խմբերի փորձով է պայմանավորված այս տարբերությունը, 2018-ի ցուցարարների մեծ մասը 2008-ի ծեծ կերած ու մեկ տասնամյակից ավելի ժամանակ, նույնիսկ 1996-ից քաղաքական եւ քաղաքացիական ցույցերում հալածվելու, ոստիկանատներում լինելու, դատվելու եւ նստելու փորձ ունեին: Այսօրվա ցուցարարների մեծ մասը եւ հատկապես նախկին պաշտոնյաները քաղցր կյանքից զրկվել է 2018-ին ու նման փորձառություն չունի, շատ հնարավոր է, որ ուղղակի լեղաճաք է լինում ձերբակալվելիս:
Շարունակելի
