Վիեննայում մայիսի 3-ին տեղի է ունեցել Հայաստանի և Թուրքիայի հատուկ բանագնացների երրորդ հանդիպումը: Ռուբեն Ռուբինյանն ու Սերդար Քըլըչը երրորդ հանդիպումից հետո տարածել են գործնականում նույն հայտարարությունը, ինչ նախորդ երկուսի պարագայում՝ կա համաձայնություն շարունակել գործընթացի դրական մթնոլորտը, և աշխատել առանց նախապայմանների կարգավորման ուղղությամբ: Հասկանալի է, որ արարողակարգային այդ հաղորդագրության ներքո առկա են բարդ և բազմաշերտ քննարկումներ, որոնց մասին բարձրաձայնումների բացակայությունը վկայում է այդ հարցերի բարդության, կողմերի դիրքորոշումների տարբերության, հնարավոր է նաև երրորդ կողմերի տեսանկյունից առկա որոշակի նուրբ շերտերի մասին: Իսկ այդ ամենի վկայություն էր թերևս հայ-թուրքական երրորդ հանդիպումից առաջ Թուրքիայի արտգործնախարար Չավուշօղլուի հայտարարությունը հայ-թուրքական սահմանի վերասահմանագծման կամ այսպես ասած ճշգրտման խնդրի մասին: Երևանը դրան արձագանքեց, որ չկա այդպիսի հարց: Դա արեց ԱԳՆ խոսնակը:
Միևնույն ժամանակ, արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահ Աղաջանյանը հայտարարեց, որ հատուկ բանագնացների հանդիպման ժամանակ (հնարավոր է երկրորդի, որովհետև Աղաջանյանը խոսել էր երրորդ հանդիպումից առաջ) թուրքական կողմը ակնարկել է այդ մասին, սակայն ստացել հայկական կողմի միարժեք մերժումը: Աղաջանյանը նշել է, որ հայկական կողմը հստակ արձագանքել է՝ սահմանը ճշգրտվել է ԽՍՀՄ ժամանակ և նոր քարտեզը նպատակահարմար չէ: «Ինչու է Թուրքիան բարձրացնում այդ հարցը՝ կարելի է կռահել», հայտարարել է ԱԺ արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահը: Այդուհանդերձ, կռահել մի կողմից իհարկե կարելի է, մյուս կողմից սակայն Թուրքիան այդ հարցով կարող է հետապնդել մի քանի նպատակ:
Մասնավորապես, նպատակը կարող է լինել հարցը «սադրելը», հայկական կողմից մերժում ստանալը և այդով արդեն սահմանների փոխադարձ ճանաչման հարցը օրակարգ բերելը, այդպիսով գործնականում լուծելով իր համար զգայուն հարցերից մեկը՝ հայ-թուրքական սահմանի փոխադարձ հստակ ճանաչում: Խնդիրն այստեղ այն չէ, որ Թուրքիան «վախենում» է Հայաստանի տարածքային պահանջներից: Թուրքիայի համար մտահոգության առարկան այն է, որ այդ առնչությամբ «բացերը» կարող են իր դեմ խաղաքարտ դառնալ երրորդ երկրների՝ ուժային կենտրոնների համար: Մյուս կողմից,չի բացառվում, որ բարձրացնելով այդ հարցը, Թուրքիան որոշակիորեն փորձում է ճնշում բանեցնել Ռուսաստանի վրա: Պետք է համաձայնել, որ հայ-թուրքական սահմանը Ռուսաստանի համար մեղմ ասած «օտար հարց» չէ, մի շարք օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներով: Առավել ևս, որ այդ սահմանը գծվել է հենց ռուս-թուրքական պայմանագրերով՝ Մոսկվա, Կարս: Հետևաբար, այստեղ կարող է նշմարվել Անկարայի առավել բարդ ու բազմաշերտ խաղի փորձ: Ընդ որում խաղ, որը իր առնչությունն է ունենալու նաև թուրք-վրացական սահմաններին՝ Բաթումիի զգայուն հարցով: Այդ հանգամանքն ի դեպ ուշադրության է արժանի նաև վերջին օրերին հայ-վրացական ինտենսիվ շփումների համատեքստում, կամ այդ շփումներն են ուշադրության արժանի նաև Թուրքիայի «շոշափած» հարցի համատեքստում: Այդ խնդիրը ևս մի էական գործոն է, որ ձևավորում է հայ-վրացական ընդհանուր շահ և այդ շահի սպասարկման ուղղությամբ դիվանագիտա-քաղաքական համադրված աշխատանքի անհրաժեշտություն:
