Երևանում ապրիլի 29-ին տեղի է ունեցել Հայաստանի կառավարության և Արցախի կառավարության ներկայացուցիչների հանդիպումը՝ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի և Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանի գլխավորությամբ: Հանդիպմանը քննարկվել են Արցախի սոցիալ-տնտեսական ծրագրերին վերաբերող հարցեր և կայացվել է որոշում Արցախում բնակարանաշինությանը լրացուցիչ 20 միլիարդ դրամ հատկացնելու մասին:
Հանդիպմանը բնականաբար անդրադարձ է եղել նաև քաղաքական, անվտանգության խնդիրներին: Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ խաղաղության օրակարգը պարտության օրակարգը չէ, այլ հետպատերազմյան վերականգնման, արհավիրքի հետևանքը վերացնելու և Արցախում անվտանգ կյանքը վերականգնելու օրակարգն է: Նիկոլ Փաշինյանը նշել է նաև, որ աներևակայելի է առանց Արցախի որևէ ծածուկ բանակցություն և համաձայնություն: Արայիկ Հարությունյանը նշել է, որ Արցախում ևս կա քաղաքական ընդհանուր տրամադրվածություն խաղաղության օրակարգով շարժվելու առնչությամբ, միաժամանակ ընդգծել, որ Արցախը չի շեղվի ինքնորոշման իրավունքի ուղղուց:
Նիկոլ Փաշինյանն էլ իր հերթին շեշտել է, որ կա հստակ պատկերացում, թե ինչպես պետք է առաջ շարժվել քաղաքան նպատակներին իրագործման ճանապարհին: Երևանյան հանդիպումը կարևոր է ոչ միայն ինքնին քննարկվող հարցերի բովանդակության իմաստով, այլ նաև այն իրողության, որ տեղի է ունենում Հայաստանում խորհրդարանական ընդդիմության ծավալած արտախորհրդարանական պայքարի ֆոնին, որի առանցքում դրվել է այն «թեզը», թե Երևանը «հանձնում» է Արցախը: Ընդ որում, այդ «թեզն» օգտագործելով, փորձ է արվում հայաստանյան ներքաղաքական քայլերին ներգրավել նաև արցախյան հանրությանը: Այդ իմաստով, Հայաստանում Երևանի և Ստեփանակերտի կառավարական պատվիրակությունների հանդիպումը, քննարկումներն ու արձանագրումները կարևոր հաղորդագրություն են առ այն, թե որքանով են «հանձնման» մասին հայտարարությունները իրական, և որքանով են պարզապես ներքաղաքական կոնյուկտուրայից բխող քարոզչություն ու նենգափոխում:
Միևնույն ժամանակ, որոշակիորեն շոշափելի է նաև, որ հայկական կողմը փորձում է այդուհանդերձ բավականին բարդ արտաքին քաղաքական, ռազմա-քաղաքական միջավայրում ձևավորել ներքին բազմաշերտ իրողությունների միջավայր, որի միջոցով կարող է մեծացնել արտաքին մանևրի և հայկական կողմի համար կարևոր նշաձողերի պահպանումը՝ այն քաղաքական գործընթացների մեկնարկային պայմանների համար դիրքային պայքարին ընդառաջ, որ ներկայումս ծավալվում են Կովկասում և այդ թվում հայ-ադրբեջանական, արցախյան հարցի շուրջ: Այստեղ իրավիճակը Երևանից անշուշտ պահանջում է չափազանց մանրակրկիտ հաշվարկ և խաղի հմտություն, մի կողմից դիրքային նշաձողերը պահպանելու, մյուս կողմից նաև անվտանգության ու կայունության ռեժիմը պահպանելու ուղղությամբ: Այդ առումով իրավիճակը բավականին «բարակ» է նաև ներքին իրողությունների իմաստով, հաշվի առնելով և այն, որ թե Հայաստանի, թե Արցախի ներքին հասարակական-քաղաքական ինստիտուտների և դերակատարների գերակշռող որակը հուսադրող չէ բարդ և նուրբ քաղաքականություն կառուցելու համար, և միշտ կա «թելը կտրելու» վտանգը, պարզապես երևի թե չկա այլ շահեկան տարբերակ:
