«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ուկրաինահայ քաղաքական վերլուծաբան Մարատ Հակոբյանը։
-Պարոն Հակոբյան, «Медуза» լրատվական կայքի փոխանցմամբ` Դոնեցկի, Լուգանսկի և Խերսոնի շրջաններում, որոնք հիմա գտնվում են ռուսական բանակի հսկողության տակ, մայիսի կեսերին կարող են անցկացվել «հանրաքվեներ» Ռուսաստանին միանալու հարցով: Այդ մասին «Медуза»-ին հայտնել է Կրեմլի վարչակազմին մոտ կանգնած մի անանուն աղբյուր: Ինչքանո՞վ է դա հնարավոր, արդյոք կարող է կրկնվել Ղրիմի նախադեպը։
–Կեղծ հանրաքվեներ անցկացնելու փորձերը չեն կարող արդյունք ունենալ, քանի որ ամբողջ աշխարհը հստակ գնահատում է Ռուսաստանի գործողությունները Ուկրաինայի տարածքում. սա դաժան զինված ագրեսիա է, կողոպուտ, ահաբեկչություն, ցեղասպանություն համարվող գործողություններ․արդեն սկսվել է փաստերի հավաքագրումը հետաքննություն անցկացնելու համար։
Ռուսաստանի Դաշնությունում գործող վարչախումբը իներցիայով փորձում է կրկնել այն քայլերը, որոնք արել է 8 տարի առաջ, սակայն, ինչպես գիտեք, աշխարհը լեգիտիմ չի ճանաչում Մոսկվայի ոչ մի քայլ։
-Այս օրերին Դոնեցկի, Լուգանսկի մասին խոսելիս հաճախ են նաև Ղարաբաղի հետ զուգահեռներ անցկացնում և այնտեղ ևս կան նմանատիպ տրամարդություններ։ Զուգահեռներ տեսնու՞մ եք, Ղարաբաղի պարագայում դա ինչքանով է հավանական։
–Նման խոսակցություններ եղել են նախկինում, սա շատ վտանգավոր երևույթ է Ղարաբաղի ժողովրդի համար, որը իսպառ վարկաբեկում է այն պայքարը, որը հայ ժողովուրդը մղել և մղում է հանուն Արցախի ինքնորոշման համար։ Չի կարելի նույն հարթության վրա դնել իրականն ու արհեստականը։
Վստահ եմ, որ նման արտահոսքեր արվում են Մոսկվայի կողմից՝ իր կայսերապաշտական հավակնությունները բավարարելու համար։
– Իհարկե նշվում է, որ Ռուսաստանը չէր ցանկանա հարաբերությունները փչացնել Ադրբեջանի հետ ու Ղարաբաղի դեպքում նման քայլի չի գնա, իսկ եթե Բաքուն չցանականա երկարացնել ռուս խաղաղապահների մանդատը, դա հնարավո՞ր է դառնում։ Գուցե ձևակերպումը լինի այնպիսին, թե Հայաստանը չի կարողանում պահել արցախահայության անվտանգությունը։
–Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմից անցել է մեկուկես տարի, բայց, ցավոք, ոչ բոլորն են համարժեք գնահատում դրա արդյունքները։ Ղարաբաղում խաղաղապահներ չկան, սա ընդամենը փորձ է քողարկելու օկուպացիոն ուժերին, որոնք Ադրբեջանի հետ միասին պաշտոնական Երևանին զրկել են հայաբնակ տարածաշրջանում իրավիճակի վրա ազդելու գրեթե բոլոր հնարավորություններից։ Մոսկվայի և Բաքվի միջև հետագա պայքարը, ցավոք, տեղի կունենա նաև Ղարաբաղի և Հայաստանի հայության շահերի հաշվին։
Երևանի համար իրավիճակի վրա ազդելու միակ տարբերակը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին հավատարիմ մնալն է՝ որպես հակամարտությունը լուծելու ՄԱԿ-ի մանդատ ունեցող միակ կառույց։ Ես վաղուց եմ կոչ անում պաշտոնական Երևանին ակտիվ քայլեր ձեռնարկել, հիմա օրհասական ժամանակ է, անգործությունը կարող է աղետալի հետևանքներ ունենալ հայոց պետականության համար։
-Երբ Պուտինը Դոնեցկն ու Լուգանսկը համեմատում է Կոսովոյի հետ ու զուգահեռ անցկացնում, այդ դեպքում, ինչու՞ ոչ Ղարաբաղը Կոսովոյի օրինակով։
-Խորհուրդ կտամ քիչ ուշադրություն դարձնել այդ կերպարին, նրա խոսքերն այլևս ոչ մեկի համար հիմք չեն։ Նա ընդամենը լարվածության աղբյուր է աշխարհի համար, որի «մարման» հարցը լուծվում է միջազգային մակարդակով։
