Ռուսաստանի Դաշնության արտաքին գործերի նախարար Սերգեյ Լավրովը ապրիլի 8-ին Մոսկվայում հանդիպելով և բանակցելով Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանի հետ, նաև հեռախոսազրույց է ունեցել Ադրբեջանի նախարար Ջեյհուն Բայրամովի հետ: Ըստ հաղորդագրության, Լավրովը Բայրամովի հետ քննարկել է փետրվարի 22-ին ստորագրված դաշնակցային հռչակագրի կատարման ընթացքը, ինչպես նաև Հայաստանի, Ռուսաստանի և Բաքվի առաջնորդների միջև եռակողմ պայմանավորվածությունների կատարումը, այդ թվում խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցության նախապատրաստումը: Այս հանգամանքը հետաքրքրաշարժ է երկու պարագայի ֆոնին: Նախ, սա տեղի է ունենում Բրյուսելի հանդիպումից երկու օր անց: Փաշինյան-Ալլիև հանդիպում, որ տեղի ունեցած ԵԽ նախագահ Միշելի միջնորդությամբ: Այդ հանդիպումից հետո Միշելը հայտարարեց սահմանազատման և սահմանագծման հարցերի հանձնաժողով ստեղծելու պայմանավորվածության մասին՝ մինչև ապրիլի վերջ, ինչպես նաև այն մասին, որ հանձնարարվելու է արտգործնախարարներին աշխատել խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցություն նախապատրաստելու ուղղությամբ: Եվ ահա, ապրիլի 8-ին այդ արտգործնախարարների հետ բանակցում է ՌԴ արտգործնախարար Լավրովը, Արարատ Միրզոյանի հետ Մոսկվայում, իսկ Բայրամովի հետ՝ հեռախոսազրույցով: Ընդ որում, մյուս պարագան, որի համատեքստում ուշադրության է արժանի Լավրովի բանակցությունը, այն գնահատականն է, որ նա տվել է Բրյուսելի հանդիպմանը: Լավրովն այդ հանդիպման մասին խոսել է մեղմ ասած կասկածանքով, նույնիսկ որոշակիորեն չթաքնվելով դիվանագիտական ձևակերպումների հետևում:
Սերգեյ Լավրովը հայտարարել է, թե Ռուսաստանը եռակողմ ձևաչափում ստեղծել է պայմանավորվածությունների հուն, այդ թվում Բրյուսելում քննարկված հարցերի վերաբերյալ, և նաև փորձել է պարզել Արարատ Միրզոյանից, թե արդյո՞ք բրյուսելյան համաձայնությունները եղել են եռակողմ ձևաչափով գծված «հունի շրջանակում»: Ըստ Լավրովի, ինքը Հայաստանի արտգործնախարարից լսել է հավաստիացում, որ հենց այդ հունի շրջանակում է: Ի դեպ, Լավրովը թերևս կարող էր նաև հենց հանդիպումից հետո Միշելի հայտարարություններում նկատել, որ մասնավորապես սահմանազատման և սահմանագծման հարցում արվում է հղում նոյեմբերի 26-ին Սոչիի եռակողմ հանդիպմանը:
Եվ, դարձյալ ի դեպ՝ ՌԴ արտգործնախարարը կարո՞ղ է ասել, թե ինչու՞ տեղի չունեցավ սոչիում բարձրաձայնվածը, այն էլ ՌԴ նախագահի մակարդակով: Խոսքն այն մասին է, որ Պուտինը նոյեմբերի 26-ի հանդիպումից հետո հայտարարեց «մինչև տարեվերջ» սահմանագծման և սահմանազատման հարցերի հանձնաժողով ստեղծելու պայմանավորվածության մասին, սակայն այսօր արդեն նոր տարվա չորորդ ամիսն է, իսկ այդ հանձնաժողովը չկա և Բրյուսելում է ձեռք բերվում մինչև ապրիլի վերջ ստեղծելու պայմանավորվածության մասին: Ինչու՞ չստացվեց ՌԴ մոտ, և ստացվելու՞ է արդյոք Բրյուսելի ջանքը, ընդ որում ոչ միայն այդ, այլ նաև խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցություն նախապատրաստելու կողմերի համաձայնության առումով: Արարատ Միրզոյանի, ինչպես նաև Ջեյհուն Բայրամովի հետ Լավրովի բանակցությունը նպաստելու՞, թե՞ խանգարելու է Բրյուսելի համաձայնություններին: Լավրովը ինքը հայտարարել է, թե հուսով է, որ Բրյուսելի գործընկերները չեն փորձի իրենց նախաձեռնությունը իրականացնել ընդդեմ այն «հունի», որ եռակողմ ձևաչափով ձևավորել է Ռուսաստանը: Նա միաժամանակ ուշադրություն է հրավիրել այն հանգամանքին, որ Բրյուսելի հանդիպմանը հաջորդած կամյունիկեում, որ հրապարակել է ԵԽ նախագահը, չկա Ռուսաստանի հիշատակում:
Լավրովն այդ իմաստով հիշեցնում է Բրյուսելին Ռուսաստանի մասին, թերևս ակնարկելով այն, որ Ռուսաստանը թույլ չի տա շրջանցել իրեն:
Բայց, արդյո՞ք ԵԽ տեսնում է այդպիսի գործնական հնարավորություն, թե՞ հայտարարությունների տողատակում կարող է լինել բոլորովին հակառակ պատկեր: Իհարկե ամենևին հակված չլինելով որևէ կոնսպիրոլոգիական դիտարկման, այդուհանդերձ հարկ է թերևս զուտ ռացիոնալության տրամաբանությունից ելնելով իրավիճակը չափել տարբեր կողմերից, ըստ այդմ նվազագույնը հարց դիտարկելով՝ արդյո՞ք Բրյուսելը իրատեսական է համարում Ռուսաստանին դուրս թողնելը, թե՞ այդուհանդերձ Մոսկվան ու Եվրամիությունը դիտարկում են առերևույթ հակադրության պատկերի ներքո որոշակի ընդհանուր գործի հնարավորությունը, առաջնորդվելով ոչ այնքան միմյանց խանգարելու տրամադրվածությամբ, որքան որևէ այլ խանգարողից առավելագույնս ապահովագրվելու մղումով: Ի վերջո, պատկերը ամենևին միատարր չէ, ինչպես Կովկասում, այնպես էլ «էպիկենտրոն» Ուկրաինայում:
