Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանը մարտի 29-ին աշխատանքային այց կկատարի Վրաստան, որի ընթացքում հանդիպում կունենա Վրաստանի վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլիի, ինչպես նաև փոխվարչապետ, արտաքին գործերի նախարար Դավիթ Զալկալիանիի հետ: Հայաստանի արտգործնախարարի Վրաստան այցի օրակարգը բարձրաձայնված չէ, թեև իրավիճակն աշխարհում և նաև Կովկասում այնպիսին է, որ թերևս ամեն ինչ զգալիորեն ակնառու է առանց բարձրաձայնումների էլ: Իհարկե շատ կարևոր են մանրամասները, որ քննարկելու են Երևանն ու Թբիլիսին արտգործնախարար Միրզոյանի այցի ընթացքում: Այստեղ թերևս առանցքայինը լինելու է այն, թե ինչպես ապահովել ռեգիոնալ կայունության առավելագույն հուսալի մակարդակ, հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ անկայունությունը հավասարապես սպառնալիք է թե Հայաստանի, թե Վրաստանի համար: Միևնույն ժամանակ սակայն, առանցքային հարցը լոկ անկայունության սպառնալիքներին հակազդելը չէ:
Բանն այն է, որ միջազգային իրադարձությունների ծավալման համատեքստում Կովկասը վերստին հայտնվում է քաղաքական քննարկումների բավականին աշխույժ փուլում: Միջազգային անվտանգության ճարտարապետության վերանայումները, որ տեղի են ունենում Ուկրաինայում, անխուսափելիորեն առնչվելու են նաև Կովկասին և այստեղ անկասկած ընթանալու է քաղաքական նոր հարաբերությունների ձևավորման գործընթաց: Մեծ հաշվով, այն արդեն իսկ իր դրսևորումներն է ունենում մասնավորապես այն բանակցության տեսքով, որ Թուրքիայում ծավալվում է Ռուսաստանի և Ուկրաինայի միջև: Մեծ հաշվով, թուրքական միջնորդական հանգամանքը հիմք է տալիս ենթադրել, որ այդ գիծը ծավալվելու պարագայում, մենք ստանում ենք ըստ էության միջազգային անվտանգային համակարգի մի նոր կորագիծ, որը Թուրքիայի և Ռուսաստանի մասնակցությամբ կապակցում է ուկրաինական-կովկասյան-մերձավորարևելյան ռեգիոնները: Իսկ սա առանցքային քննարկման հանգամանք է թե Վրաստանի, թե Հայաստանի համար հատկապես:
Իհարկե ռուս-թուրքական հարաբերության առումով բավականին զգայուն է նաև Բաքուն, սակայն Բաքվի համար այդ զգայունությունն ունի այլ շերտեր ու տրամաբանություն, քան Հայաստանն ու Վրաստանը: Այդ ամենը հաշվի առնելով, անկասկած է, որ հասունանում էր հայ-վրացական քաղաքական քննարկումների անհրաժեշտությունը, ինչի մասին պարբերաբար գրում էի վերջին շաբաթների ընթացքում: Հայաստանին ու Վրաստանին էապես անհրաժեշտ է առավելագույնս համադրել և համակարգել դիվանագիտական ջանքը բոլոր ուղղություններով, թե կայունության կառավարելիության աստիճանը բարձրացնելու, թե նաև միջազգային անվտանգության ճարտարապետության կովկասյան «հարկաբաժնի» հարցում երկուստեք սուբյեկտությունը բարձրացնելու համար: