Հետպատերազմյան ամբողջ ժամանակահատվածում տեղի ունեցող պարբերական սրացումները, տարբեր ուղղություններով թե Հայաստանի սահմանի, թե Արցախի շփման գծի հրադադարի խախտումները, զոհերը, տարաբնույթ շանտաժը առաջացնում են միանգամայն հիմնավոր հարց, թե որքանով է տրամաբանական և հիմնավոր այդ ամենից հետո խաղաղության օրակարգի մասին խոսելը: Եվ թվում է, որ պատասխանը պարզապես միարժեք է՝ ինչ խաղաղություն, եթե հակառակորդ, թե թշնամի պետությունը բացարձակապես պատրաստ չէ դրան և խոսում է բոլորովին այլ «լեզվով»: Խնդիրը սակայն ունի թերևս ավելի խորությամբ և շերտերով դիտարկելու կարիք ու անհրաժեշտություն: Եվ բանն ամենևին խաղաղության օրակարգը հիմնավորելը չէ, այլ հայկական մարտավարության արդյունավետության հեռանկարը հասկանալը: Եթե Հայաստանը չխոսի խաղաղության օրակարգից, ապա հազիվ թե դա որևէ բան փոխի իրերի ներկայիս դրության և ուժերի հարաբերակցության համատեքստում: Որովհետև ուժերի հարաբերակցությունն այնպիսին է, որ գոնե այսօր շատ քիչ բան է կախված Հայաստանի հռետորաբանությունից:
Ավելին, Հայաստանի «համարժեք» հռետորաբանությունը Ադրբեջանի համար ժամանակի ընթացքում ստեղծելու է իր շանտաժի և մարտաշունչ հռետորաբանության «լեգիտիմացման» հնարավորություն, երբ իքս պահից այլևս էական չի լինելու, թե ում մարտաշունչ հռետորաբանությունը որից է բխում, ով էր առաջինը և այլն: Միջազգային հանրությանը այդ ամենը գործնականում հետաքրքիր չէ: Ըստ այդմ, Հայաստանի խնդիրը ոչ թե հռետորաբանությունը փոխելն է, այլ քաղաքական իրավիճակը: Իսկ քաղաքական իրավիճակը հնարավոր է փոխել գործով, ոչ թե խոսքով: Գործ թե դիվանագիտական-քաղաքական դաշտում, և թե Հայաստանի տնտեսական ու պաշտպանական կարողությունների քայլ առ քայլ ավելացման: Երբ արվում է այդ գործը, խաղաղության օրակարգի մասին խոսակցությունը ոչ միայն խնդիր չէ, այլ գործնականում դառնում է բարդ ռեգիոնում Հայաստանի այդ գործին ուղեկցող դիվանագիտական ճկունության օգտակար միջոց: Ըստ այդմ, շատ կարևոր է, որպեսզի հանրային դիսկուրսն էլ կենտրոնանա ոչ թե դրա վրա՝ ինչ խաղաղության օրակարգ, եթե թշնամին չունի դրա մտադրությունն անգամ, այլ կոնկրետ աշխատանքի, որ բխում է Հայաստանի դիվանագիտական ճկունության, տնտեսական կենսունակության և պաշտպանական դիմադրունակության հրամայականներից: Կոնկրետ, դեկլարատիվից վեր, առավել մասնագիտական քննարկումներ այդ երեք ուղղություններով աշխատանքային արդյունավետությունը բարձրացնելու շուրջ: Դրանով ձևավորվելու է այն պաշարը, հիմքը, որով Հայաստանն արդեն ստանալու է խաղաղության իր օրակարգը ռեգիոնալ զարգացումների օրակարգ բերելու և դրա շնորհիվ իրավիճակի մեջ իր լուման դնելու գործնական հնարավորություն: