ԱՄՆ պատժամիջոց է սահմանում Չինաստանի մի շարք պաշտոնյաների նկատմամբ, նրանց մեղադրելով մարդու իրավունքի և էթնիկ ու կրոնական փոքրամասնության իրավունքների խախտումների համար: Չինաստանը հայտարարել է, որ այդ պատժամիջոցներին կպատասխանի համարժեք: Սա տեղի է ունենում ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենի և Չինաստանի նախագահ Սի Ցզինպինի հեռախոսազրույցից հետո: Մոտ երկու ժամ տևած հեռախոսազրույցն ըստ ամենայնի չի տվել անհրաժեշտ արդյունք և Չինաստանը չի ընդունել ԱՄՆ նախագահի առաջարկած խաղի կանոնները, որ նախագահ Բայդենը մտադիր էր հայտնել ուկրաինական ճգնաժամի շուրջ իրավիճակի համատեքստում:
Մասնավորապես, ԱՄՆ-ը զգուշացնում էր Պեկինին, որ պատժամիջոցնների հետևանքը մեղմելու հարցում Մոսկվային օժանդակությունը Պեկինին ևս կարժենա պատժամիջոց: Սակայն, ըստ ամենայնի Բայդենին չի հաջողվել բավարար չափով ազդել Ցզինպինի վրա: Այստեղ սակայն խորքային իմաստով խնդիրը Ռուսաստանին օգնել-չօգնելը չէ թերևս: Նշանային իրադարձություն տեղի ունեցավ Բայդեն-Ցզինպին զրույցից առաջ:
«Վաշինգտոն Պոստ» հեղինակավոր պարբերականում լույս տեսավ ԱՄՆ-ում Չինաստանի դեսպանի հոդվածը, որտեղ դե ֆակտո մեղադրական ակնարկ կար ԱՄՆ հասցեին, որ Նահանգները տեղյակ է եղել Ուկրաինայի վրա հարձակման ռուսական պլաններից և բավարար ջանք չի գործադրել դրանք կանխելու, թույլ չտալու համար: Սա հուշում է, որ Պեկինը տեղի ունեցողը դիտարկում է իր դեմ կատարվող տրամաբանությամբ և այդ տրամաբանությունն ունի զգալի հիմքեր: Մասնավորապես, ուկրաինական պատերազմը գործնականում արգելապատնեշ է Չինաստանի՝ դեպի եվրոպական շուկա ճանապարհին: Իսկ սա Չինաստանի հարցում առանցքային է թե տնտեսական, թե աշխարհաքաղաքական իմաստով:
Մեծ հաշվով, ներկայիս «ստատուս-քվոյի» պայմաններում հենց եվրոպական շուկայի համար պայքարն էր եթե ոչ ամբողջապես, ապա էական, զգալի մասով կանխորոշելու ամերիկա-չինական մրցակցության հետագա միտումն ու դինամիկան: Մեծ հաշվով, ներկայումս խնդիրն այն չէ, թե արդյո՞ք Պեկինը աջակցելու է Ռուսաստանին, թե ոչ: Պեկինն այդ առումով անկախ ամեն ինչից «պարտադրված» է աջակցել: Տվյալ պարագայում ամերիկա-չինական քննարկումների առանցքում այն է, թե արդյո՞ք Չինաստանը կգնա «եվրոպական սուվերենության» խնդրով մտահոգ ԵՄ երկրներին աջակցելու ճանապարհով, թե՞ ոչ: Վաշինգտոնը Պեկինի առաջ դե ֆակտո փորձում է դնել հենց այդ քայլից հետ մնալու հարց, և առայժմ կարծես թե ոչ այդքան արդյունավետ, դատելով Բայդեն-Ցզինպին հանդիպումից հետո երկուստեք կոշտ տոնայնությունից: Ընդ որում, այստեղ մեզ համար առանձնահատուկ հետաքրքրություն ներկայացնողը այն է, որ Եվրոպային Չինաստանի այդ աջակցությունը կարող է տեղի ունենալ այսպես ասած հարակից ռեգիոնների մասշտաբով, այդ թվում Կովկասի: Օրինակ, լոկ մասշտաբամոլությունը չէ, որ Պեկինին բերել է Հայաստանում՝ հավաքական իմաստով նաև Կովկասում Եվրասիական ռեգիոնի մեծությամբ երկրորդ դեսպանատունը կառուցելու որոշման, որովհետև մասշտաբը այդ առումով նշանակում է ֆունկցիոնալության ծավալի մեծություն: Հարց է առաջանում, թե ի՞նչ «ֆունկցիաներ» են դիտարկվել այդ որոշման համատեքստում:
