Ֆրանսիան պետք է ավելացնի պաշտպանական ծախսերը, որպեսզի պատրաստ լինի ինտենսիվ պատերազմների, ընտրողների հետ հանդիպմանը հայտարարել է այդ երկրի նախագահ, նախագահի թեկնածու Էմանուել Մակրոնը: Նա նշել է, որ պաշտպանունակությունը պետք է բարձրացնի ամբողջ Եվրոպան: Ըստ Ֆրանսիայի նախագահի, Եվրոպայի երկրներից միակ լիարժեք բանակը Ֆրանսիայինն է: Մակրոնի հայտարարությունները անշուշտ թելադրված են երկու հանգամանքով՝ նախընտրական իրավիճակ և դրան զուգահեռ Ուկրաինայի պատերազմ:
Միաժամանակ սակայն, Ֆրանսիայի նախագահի հայտարարությունները բավականին լուրջ եմ լոկ կարճաժամկետ դիտարկման ենթարկելու համար: Ուշադրության է արժանի, որ Էմանուել Մակրոնը խոսում է Ֆրանսիայի պատերազմելու կարողությունը մեծացնելու մասին, ինչպես նաև ակնարկում, որ Ֆրանսիան պատասխանատու է նաև Եվրոպայի համար: Նա խոսում է Եվրոպայի, այլ ոչ թե ՆԱՏՕ պաշտպանունակությունը բարձրացնելու մասին: Պատահակա՞ն է դա արդյոք: Միամիտ կլինի մտածել, թե ասելով Եվրոպայի պաշտպանական կարողությունների ավելացում, Ֆրանսիայի նախագահը նկատի ունի ՆԱՏՕ-ն: Եթե նա նկատի ունենար ՆԱՏՕ-ն, կասեր հենց այդպես: Այդ հանգամանքը հաստատում է նաև այն, որ մոտ երկու շաբաթ առաջ Ֆրանսիայի նախագահը Փարիզում հանդիպում էր նախաձեռնել Գերմանիայի կանցլեր Շոլցի ու Եվրահանձնաժողովի նախագահ Ֆոն դեր Լյաենի հետ՝ ի դեպ Գերմանիայի պաշտպանության նախկին նախարարը: Այդ հանդիպման թեման էր եվրոպական սուվերենությունը:
Ուկրաինայի պատերազմը, ռուսական ագրեսիան և անվտանգության պահանջները, որ ներկայացվել է ԱՄՆ հետ բանակցությանը, Եվրոպայի սուվերենությունը դնում են կասկածի տակ, առաջացնելով հիմնավոր մտավախություն առ այն, որ Ռուսաստանն ու ԱՄՆ-ը պարզապես «բաժանում» են Եվրոպան: Եվ, եթե Մոսկվային դրանից բաժին հասնի միայն Ուկրաինան՝ անգամ շատ թանկ գնով, դրանից իհարկե Ֆրանսիայի ու Գերմանիայի խնդիրը չի փոխվում, Եվրոպան իր մնացյալ մասով «բաժին» է հասնում ԱՄՆ-ին: Ֆրանսիայի համար սա առանձնահատուկ զգայուն հարց է, որովհետև Ֆրանսիայի աշխարհաքաղաքական դերն ու հավակնությունները ունեն չափազանց հարուստ և խոսուն պատմական հետագիծ, որից հրաժարվելը գործնականում ֆրանսիացիների համար կարող է լինել պարզապես ինքնության ճգնաժամի հիմք: Ըստ այդմ, Ֆրանսիան չի կարող հրաժարվել աշխարհաքաղաքական սուվերեն դերակատարումից, սուվերեն բևեռի կարգավիճակից, եթե խոսքն անգամ բավականին համեստ դերի մասին է: Թեկուզ համեստ, բայց սուվերեն՝ սա է Ֆրանսիայի խնդիրը, որ փորձում է լուծել եվրոպական օգնությամբ, թերևս նաև պատրաստվելով իրավիճակի, երբ ԱՄՆ-ը հաստատելով իր գերազանցությունը եվրոպական մայրցամաքի վրա, կարող է ձեռնտու լինել դրա անվտանգության համակարգի նոր ճարտարապետության, վերակազմավորման, այդպիսով սկսելով նաև ՆԱՏՕ-ն «պատմության գիրկն» ուղարկելու գործընթաց, դրա փոխարեն նախընտրելով համաշխարհային անվտանգության այսպես ասած լոկալ-բլոկային ճարտարապետությունը, որը կարող է թույլ տալ Միացյալ Նահանգներին լինել առավել մոբիլ, ի տարբերություն խոշոր բլոկի, որտեղ միշտ կարող են գտնվել «հունգարիաներ», «թուրքիաներ», կամ որտեղ կարող են թեկուզ առավել ճկուն լինել Ֆրանսիան ու Գերմանիան: Ի վերջո, Վաշինգտոնի նոր քաղաքականության կամ նոր մոտեցման առաջին անհարմարությունը զգաց հենց Ֆրանսիան՝ ամերիկա-ավստրալիա-բրիտանական բլոկի ձևավորումով, ինչից հետո Ավստրալիան կայացրեց Ֆրանսիայի համար թե քաղաքական, թե տնտեսական բավականին ցավոտ որոշում՝ հրաժարվելով ֆրանսիական սուզանավերի մի քանի միլիարդ դոլարի պատվերից: Այդպիսով, Ֆրանսիայի նախագահը գործնականում ոչ ուղիղ, սակայն բավականին նշանային ձևակերպումներով խոսում է այն մասին, որ Ֆրանսիան պետք է պատրաստվի առանց ՆԱՏՕ կյանքի: Խոսքը իհարկե վաղվա, կամ գուցե անգամ տասը-քսան տարվա հեռանկարի մասին չէ, բայց քաղաքական պրոցեսները սկսված են և դրանք ծավալվում են արդեն Եվրոպայում, ինչը նշանակում է, որ ժամանակն է նաև խիստ արագացել:
