Մարտի 7-ին տեղի է ունեցել հայ-ամերիկյան ռազմավարական երկխոսության ձեւաչափի շրջանակում առցանց խորհրդակցությունների հերթական նիստը, որում հայկական համանախագահը եղել է արտգործնախարարի տեղակալ Պարույր Հովհաննիսյանը, իսկ ԱՄՆ համանախագահողը եղել է Միացյալ Նահանգների պետքարտուղարության Եվրոպայի ու Եվրասիայի հարցերի Բյուրոյի Կովկասի հարցերի գրասենյակի ղեկավար Լաուրա Հոկլան: Խորհրդակցության ընթացքում քննարկվել է Հայաստանի ժողովրդավարության աջակցմանը, նաեւ տնտեսական, էներգետիկ, տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ոլորտում երկկողմ գործակցությանը վերաբերող հարցերի շրջանակ:
Հայ-ամերիկյան ռազմավարական երկխոսության ձեւաչափը միջազգային նոր իրավիճակում առավել կարեւոր նշանակություն ստացող գործընթաց է, որի կարեւորությունը դժվար էր գերագնահատել անգամ մինչեւ ուկրաինական խնդրի շուրջ ներկայիս թեժ զարգացումները: Այժմ ռազմավարական երկխոսությունը ստանում է ավելի մեծ նշանակություն, եթե իհարկե հաջողվի առարկայորեն կապիտալիզացնել այդ նշանակությունը երկկողմ արդյունավետ ու հեռանկարային ծրագրերով: Ինչ խոսք, ինքնին փոխադարձ շփումները եւ աշխատանքը արդեն իսկ ունեն կարեւոր իմաստ, սակայն հայ-ամերիկյան հարաբերությունը վաղուց պետք է բարձրացնել նոր հարթություն, որովհետեւ նախորդ երեք տասնամյակը այդ խոսակցությունների եւ շփումների շրջան էր, հետեւաբար ընթացիկ տարում նշելով հայ-ամերիկյան դիվանագիտական հարաբերության հաստատման 30-ամյակը, անհրաժեշտ է այդ սահմանագիծը նշանավորել հարաբերությունների նոր բովանդակության շրջանի մեկնարկով: Իսկ այդ հարցում իհարկե կարեւոր դերակատարում պետք է ունենան թե պետական խողովակները, թե նաեւ մասնավոր տիրույթում գործող սուբյեկտները, այդ թվում մասնավորապես նաեւ ամերիկահայ շրջանակները, որոնք ունեն երկկողմ հարաբերության խորացման շահագրգռություն: Ի վերջո, երբ խոսվում է հայ-ամերիկյան հարաբերության ռազմավարական հեռանկարի մասին, այստեղ պետք է չէ անպայմանորեն դիտարկել առավելապես միջպետական «գիծը» կամ իրավիճակը գնահատել ու չափել միայն դրանով:
Բանն այն է, որ այդ «գիծը» ենթակա է բազմաթիվ նուրբ շերտերի ու գործոնների, ի տարբերություն ամերիկահայության «գծի», որտեղ անշուշտ կա շատ ավելի մեծ ճկունության հնարավորություն: Մի բան, որն առավել քան էական հատկանիշ է միջազգային դիմակայության այն կոշտ ռեժիմի պայմաններում, որ ձեւավորվել է ուկրաինական հարթության վրա եւ իր ազդեցությունն է թողնում եւ ռիսկեր ձեւավորում տարբեր այլ ուղղություններով: Հայ-ամերիկյան հարաբերության զարգացման ու խորացման առումով, գործնական, իրատեսական հարթության վրա ամենամեծ բացը թերեւս այստեղ է՝ հայկական ռեսուրսի փոխադարձ կոոպերացիայի ցածր մակարդակը: Ընդ որում, խոսքը այստեղ ենթակա չէ լոկ քանակական չափման: Խնդիրը տվյալ պարագայում նաեւ բովանդակային, ռազմավարական մասշտաբն է: