Փետրվարի 22-ին Մոսկվայում Պուտինի հետ դաշնակցային հռչակագիր ստորագրած Իլհամ Ալիևը ադրբեջանական քարոզչական դաշտում ծավալել է հակառուսական ինֆորմացիոն գործունեություն, այդ թվում Ուկրաինայում տեղի ունեցողի լուսաբանման առումով: Դա ակնառու է ադրբեջանական մեդիատիրույթի դիտարկումով: Ալիևը վերջին այսպես ասած միջազգային գործիչն է, որ տեսել է Պուտինին Ուկրաինայի դեմ գրոհից առաջ: Ավելին, նրա հետ ստորագրել է «դաշնակցային» թուղթ: Այս հանգամանքը իսկապես արժանի է բավականին խորքային դիտարկման:
Բանն այն է, որ տարիներ շարունակ Բաքուն ինքն է միջազգային ասպարեզում խաղարկել այն «միտքը» կամ խաղաքարտը, թե՝ Հայաստանը ռուսական քաղաքականության կցորդ է: Ալիևը նույնիսկ հայտարարում էր, դեռևս տասնամյակ առաջ, թե ինքը գուցե բանակցի Ռուսաստանի, այլ ոչ թե կցորդի վերածված Հայաստանի հետ: Հիմա սակայն, ստացվում է, որ Աիևը հայտնվեց «կցորդի» դերում, փաստացի ստորագրելով թուղթ Ուկրաինա ռուսական ներխուժման վերաբերյալ: Իհարկե, ռուս-ադրբեջանական դաշնակցային հռչակագիրը որևէ ուղիղ կապ չունի այդ ներխուժման հետ, որքան էլ ստորագրվել է դրա մասին Պուտինի ազդարարումից ընդամենը ժամեր առաջ, այդուհանդեձ դրա քաղաքական բովանդակությունն ու տողատակն այդպիսին է:
Անկասկած է, որ Պուտինն այդ թղթով որոշակի վարքագիծ է պարտադրել Ալիևին, իհարկե նաև թույլ տալով դրա համար Արևմուտքի առաջ «արդարանալու» որոշակի քարտ-բլանշ, ինչն էլ տեղի է ունենում Ուկրաինային «ինֆորմացիոն» աջակցության տեսքով: Այդ բավականին անհեթեթ վիճակը ծածկելու համար Ալիևը փորձում է այդ թվում ռուսական այսպես կոչված փորձագիտական շրջանակների օգնությամբ դառնալ Էրդողանի միջնորդական ջանքի «փայատեր»: Այդ համատեքստում, Հայաստանի համար էական նշանակություն է ստանում այն, որ Ռուսաստանն այդուհանդերձ Ուկրաինայի արշավի ընթացքում նվազագույնը չկորցնի իր որոշակի կենսունակությունը Կովկասում, որպեսզի Ալիևի ուսից էլ չընկնի «մոսկովյան ստորագրության» բեռը: Ի վերջո, Հայաստանի դիտարկումները պետք է արվեն հայաստանյան շահի, անվտանգության, ինչպես նաև քաղաքական ճկունության համար անհրաժեշտ միջավայրային գործոնների առկայության համատեքստում: Իսկ այդ համատեքստում անհրաժեշտ է, որ ուկրաինական պատերազմը չբերի կովկասյան ուժային բալանսի խախտման, որքան էլ այդ բալանսը ձևավորվել է հենց Հայաստանի ու Արցախի ցավագին պատերազմական պարտությամբ: Որովհետև, հակառակը թույլ չի տալու մեզ փոխել այդ բալանսը, վերականգնել այն, փոխարենը կարող է էապես նվազեցնել առկա թեկուզ ոչ շահեկան միջավայրում տարբեր բևեռների հետ աշխատելու քաղաքական ճկունության դաշտը, որ կարծես թե որոշակիորեն ձևավորվել է ծանր պատերազմից և պարտությունից ավելի քան մեկ տարի անց, և որը կապիտալիզացնելու համար Հայաստանին անհրաժեշտ է թե դիվանագիտական միտք ու ճկունություն, թե նաև հարաբերական կայունության հնարավորինս երկար ժամանակահատված:
