Հայաստանում այս օրերին շրջանառվում են տեսակետներ, թե ուկրաինական պատերազմում Ուկրաինային աջակցության Բաքվի քաղաքականությունը պետք է Ռուսաստանի մոտ առաջացնի Արցախի այն տարածքների ապաբռնազավթման, որոնք 44-օրյա պատերազմի հետևանքով անցել են ադրբեջանական վերահսկողության տակ: Ավելորդ է ասել, որ այդ տարածքները ապաբռնազավթված տեսնելը յուրաքանչյուր հայի ցանկությունն է: Բայց, մի բան է ցանկությունը, մի բան իրական քաղաքական, ռազմա-քաղաքական իրադրությունը և հեռանկարները: Իսկ հասարակություններն ու պետությունները պետք է ապրեն ու գործեն ըստ իրողությունների, այլ ոչ ըստ ցանկությունների, որովհետև երկրորդ տարբերակը բերում է իրականության միֆականացման, իսկ վերջում այդ միֆերը փշրվում են՝ բախվելով իրականությանը:
Հարց է առաջանում, ինչո՞ւ Հայաստանի հանրությանը սնուցել հերթական միֆերով, առաջ քաշելով մտքեր, թե Ռուսաստանը կարող է պատժել Բաքվին ուկրաինական պատերազմում Ուկրաինային աջակցելու համար: Ընդ որում, այս մտքերի շրջանառումը առավել տարօրինակ է այն իրողության ֆոնին, որ արձանագրվեց փետրվարի 22-ին Մոսկվայում, երբ Լուգանսկի ու Դոնբասի ճանաչումից անմիջապես հետո և Ուկրաինայի տարածք ներխուժումից անմիջապես առաջ Պուտինը Կրեմլում հյուրընկալեց Ալիևին ու նրա հետ ստորագրեց դաշնակցային հռչակագիր: Այո, դրանից հետո Ալիևը մարդասիրական օգնություն ուղարկեց Ուկրաինա, դրանից հետո Բաքվում եղան ու շարունակվում են անգամ հակառուսական ակցիաներ, որոնցում հնչում են հակապուտինյան կոչեր, բայց Ռուսաստանին ու Պուտինին դա չի հետաքրքրում: Նրան հետաքրքիր էր Ալիևի ստորագրությունն ու հավաստիացումը, որ ուկրաինական ռազմարշավի ընթացքում Բաքուն չի դառնա թիկունքից հարվածի գործիք: Այդ հավաստիացման դիմաց էլ Բաքուն ստացել է Ուկրաինայի ու Արևմուտքի հետ իր հարաբերությունը պահպանելու իրավունք ու հնարավորություն, իր հերթին հավաստիանալով, որ չի դառնա Ռուսաստանի թիրախ:
Ինչ խոսք, իրավիճակը ենթակա է փոփոխության, եթե տեղի ունենա ուժերի բալանսի էական փոփոխություն ուկրաինական ուղղությամբ և Ռուսաստանը տկարանա այնքան, որ Բաքուն իրեն թույլ տա զգալ որևէ պարտավորությունից կամ պայմանավորվածությունից ազատ: Իհարկե հնարավոր է, բայց այդ դեպքում առավել ևս անհնար է պատկերացնել, թե Ռուսաստանը Բաքվի «ազատությունը» պատժելու է պատերազմի հետևանքով Արցախի կորցրած տարածքները հետ վերադարձնելով: Եվ ուրեմն, ինչո՞ւ միջազգային այս բարդ և պատասխանատու, բավականին լարված իրադրության պայմաններում, երբ Հայաստանի և Արցախի հանրությանը պետք է առավելագույն զգոնություն, սթափություն ու հաշվենկատություն, այդ հանրությանը փորձել սնուցել նոր միֆերով, կտրելով իրականությունից: Հարցը թեև, գուցե հռետորական է:
