Վիեննայում փետրվարի 24-ին տեղի է ունեցել Հայաստանի և Թուրքիայի հարաբերության կարգավորման ուղղությամբ աշխատանքում հատուկ բանագնացներ Ռուբեն Ռուբինյանի և Սերդար Քըլըչի հանդիպումը: Հանդիպումը երկրորդն է, իսկ առաջինը տեղի ունեցավ Մոսկվայում հունվարի 14-ին: Երկրորդ հանդիպման մասին եղած տեղեկատվությունը բավականին համառոտ է: Ըստ հաղորդագրության, երկու բանագնացը «վերահաստատել են, որ բանակցությունների վերջնական նպատակը Հայաստանի ու Թուրքիայի միջև լիարժեք կարգավորումն է, ինչպես պայմանավորվել էին Մոսկվայում իրենց առաջին հանդիպման ընթացքում»:
Ուշագրավ է սակայն հաջորդ պարբերությունը, որտեղ նշվում է, որ հանդիպման մասնակիցները «մտքեր են փոխանակել այդ կապակցությամբ համատեղ հնարավոր կոնկրետ քայլեր ձեռնարկելու շուրջ և վերահաստատել իրենց համաձայնությունը՝ գործընթացը շարունակելու առանց նախապայմանների»: Ինչ հնարավոր կոնկրետ քայլերի մասին է խոսքը և քանի՞ հանդիպում է պահանջվելու, այդ քայլերի շուրջ առնվազն նախնական համաձայնության գալու և հանրություններին հայ-թուրքական հանդիպումների ու քննարկումների թեկուզ նախնական որոշակի արդյունք մատուցելու համար:
Հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման գործընթացը, և այդ համատեքստում մասնավորապես Վիեննայի հանդիպումը հույժ կարևոր է Ուկրաինայի ուղղությամբ Ռուսաստանի պատերազմական արշավի ֆոնին: Այդ արշավը որոշակի դասավորության պարագայում ռիսկեր է առաջացնում Կովկասի և մասնավորապես Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության համար: Իհարկե այդ ռիսկերը իր հերթին անցանկալի են նաև Ռուսաստանի համար և Պուտինը թերևս դրանց չեզոքացման նպատակով փաստորեն փորձեց Ուկրաինայի հանդեպ գրոհից առաջ «դիվանագիտական գրոհ» անել Ադրբեջանի ուղղությամբ և փորձել «դաշնակցային կապով» կապել Ալիևին, ապահովագրելով կովկասյան թիկունքը: Սակայն, ոչինչ բացարձակ երաշխավորված չէ և շատ բան կախված է, թե Ռուսաստանն ինչ արդյունք կարձանագրի պատերազմի ընթացքում: Հետևաբար, Հայաստանի համար կարևոր է շփումը Կովկասում դերակատար դարձած Թուրքիայի հետ, ինչի միջոցով Երևանը թերևս պետք է փորձի լուծել անվտանգության կառավարելիության հավելյալ շերտի կամ գործիքի հարց:
Վիեննայի հանդիպման առնչությամբ հայտարարությունը կարծես թե պարունակում է այս փուլի համար կարևորը՝ հարաբերություն կարգավորելու և «համատեղ քայլերի» երկուստեք պատրաստակամությունը: Այդ իմաստով, Վիեննայի հանդիպումը լուծել է նվազագույնը մի խնդիր, թեկուզ անուղղակի իմաստով: Միաժամանակ նաև, Եվրոպայի կենտրոնում տեղի ունեցած հայ-թուրքական հատուկ բանագնացների երկրորդ հանդիպումը գործնականում Հայաստանի համար դիվանագիտական բազմազան հավասարակշռությունն ապահովելու անուղղակի միջոց էր՝ Եվրոպայի կենտրոնից ոչ հեռու ծավալվող պատերազմական դրամայի պայմաններում:
