Հայաստանի օրակարգում չկա Դոնեցկի ու Լուգանսկի ճանաչման հարց, հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարարությունն ի պատասխան Ազատության հարցի: Հայաստանի արտգործնախարարության խոսնակը հայտնելով Երևանի դիրքորոշումը նշել է, որ Հայաստանն ակնկալում է երկու բարեկամ երկրների միջև հարցերի լուծման դիվանագիտական, խաղաղ ճանապարհ, հույսով, որ իրադարձությունները կզարգանան լարվածության թուլացման ուղղությամբ:
Պաշտոնական Երևանի այդ գնահատականը միանգամայն համարժեք է Հայաստանի գլխավոր խնդրին՝ որևէ կերպ չդառնալ ուկրաինա-ռուսական, կամ ավելի շուտ՝ Արևմուտք-Ռուսաստան «ուկրաինական» դիմակայության այսպես ասած կողմ: Սրանից զատ, սակայն, հանրությանը հուզում է հարցը կամ հնարավոր ռիսկը, որ Ռուսաստանը կարող է Հայաստանի առաջ դնել Դոնբասի և Լուգանսկի ճանաչման հարց, ինչի պարագայում Հայաստանին բավականին բարդ կլինի մերժելը՝ եթե Ռուսաստանը համառի, քանի որ հակառակ դեպքում Հայաստանի հանդեպ կարող են կիրառվել ճնշման գործիքներ: Այդ մտավախությունն իհարկե կարող է ունենալ հիմք, հաշվի առնելով, թե ում մասին է խոսքը՝ Ռուսաստանի, որն այդօրինակ հարցերում առանձնապես տուրք չի տալիս «արարողակարգերին»:
Գործնականում սակայն, Հայաստանի համար այդօրինակ սպառնալիք կամ ռիսկ թերևս չկա և հարկ է այդ առումով հանդարտվել, իհարկե մտահոգությամբ հետևել ուկրաինական ուղղությամբ զարգացումներին, քանի որ դրանք մեզ համար պարունակում են այլ ռիսկեր, սակայն կենտրոնանալ Հայաստանի համար առավել առարկայական խնդիրների և ներքին կյանքում անելիքների վրա: Ի վերջո դրանք են, որ ձևավորելու են Հայաստանի արտաքին ու անվտանգության հարցերի դիմադրունակությունը: Ռուսաստանի համար Հայաստանից Դոնբասի ու Լուգանսկի ճանաչում ակնկալելը բացարձակապես անիմաստ է, քանի որ չի լուծում Մոսկվայի որևէ էական խնդիր: Փոխարենը, այդպիսի «պահանջի» կամ հարցադրման պարագայում Հայաստանը ստանում է Արցախի վերաբերյալ Ռուսաստանի առաջ լեգիտիմ հարցադրումների իրավունք, թե կարգավիճակի՝ անկախության ճանաչման, թե օկուպացված տարածքների առումով: Իհարկե հնարավոր է սպասել մանրախնդրություններ, ինչպես օրինակ արեցին թվականին Սերժ Սարգսյանի հանդեպ, երբ ձիարշավի ՌԴ գավաթի խաղարկությանը Սերժ Սարգսյանին փաստացի թողեցին Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի նախագահների ընկերակցությամբ:
Անշուշտ կարևոր է, որպեսզի Երևանը խուսանավի այդօրինակ վիճակներում հայտնվելուց, թեև նման պարագաները անշուշտ քաղաքական հետևանքի իմաստով հաղթահարելի են արևմտյան գործընկերների հետ աշխատանքի միջոցով: Հայաստանում պետք է ձևավորել և ամրապնդել այդօրինակ աշխատանքների համար անհրաժեշտ կադրային, ինստիտուցիոնալ և օրակարգային բազան: Սա է այժմ առավել կարևոր խնդիրը:
