Դոնբասի ու Լուգանսկի ինքնահռչակ հանրապետությունների ճանաչման հարցի համար հրավիրված ՌԴ անվտանգության խորհրդի հատուկ նիստը, որ տեղի ունեցավ փետրվարի 21-ին, արժանի է թերևս բավականին հանգամանալից ու մանրակրկիտ դիտարկման: Իհարկե հայտնի է, թե ինչ բովանդակություն ունեցավ նիստը և ինչ էր դրա արդյունքը: Սակայն, սա բոլորովին այն դեպքը չէ, երբ հայտնի է ֆիլմի ավարտը կամ խաղի վերջնական հաշիվը: ՌԴ ԱԽ նիստը ի ցույց դրեց ռուսական կառավարող էլիտայում եղած բավականին բազմիմաստ, բազմաշերտ, ըստ էության կիսված իրավիճակն ու տրամադրությունները, որ արտահայտվեցին հնչած ելույթներում: Խոսքը բոլորովին հայտնի համացանցային զվարճանքի առարկա դարձած դրվագի մասին չէ միայն, որի «հերոսը» ՌԴ արտաքին հետախուզության պետ Սերգեյ Նարիշկինն է՝ ադրբեջանցի միլիարդատեր Գոդ Նիսանովի գործընկերը: Այդ դրվագը դարձավ զվարճանքի առարկա, մինչդեռ այն իր ամբողջության մեջ արտահայտում էր ռուսական վերնախավում առկա տրամադրությունների այսպես ասած երկփեղկվածության լայն խնդիրը: Այն հատկապես ընդգծված էր նույն Նարիշկինի, նաև ՌԴ անվտանգության խորհրդի քարտուղար Պատրուշևի, ուկրաինական հարցով ՌԴ նախագահի հատուկ բանագնաց Կոզակի, արտգործնախարար Լավրովի, վարչապետ Միշուստինի ելույթներում: Նրանց ելույթներում բավականին ընդգծված էր Արևմուտքի, մասնավորապես ԱՄՆ հետ բանակցության անհրաժեշտության մասին շեշտադրումը: Ավելին, Պուտինն անգամ նրանցից որոշների հետ ունեցավ այսպես ասած «հակադրության» պահեր՝ ոչ միայն Նարիշկինի հետ հայտնի դրվագում: Այստեղից հետևություն՝ ակնառու էր, որ ՌԴ իշխող վերնախավի առանցքային մի շարք դեմքեր, այդ թվում հատկապես ամենաազդեցիկ համարվող Նիկոլայ Պատրուշևը, այդքան էլ ոգևորված չեն ճանաչման որոշումով, թեև հավանության են արժանացնում այն և նույնիսկ կոչ անում գնալ դրան:
Հետևաբար, ինչի՞ համար էր այդ թատրոնը, և գլխավորը՝ միթե՞ Պուտինը կարող էր այդ պարագայում գնալ միանձնյա որոշման, այն պարտադրելով վերնախավին: Չէ՞ որ ցանկացած որոշում պետք է ըստ էության հետագայում «սպասարկի» հենց այդ վերնախավը: Սա թերևս նշանակում է, որ Պուտինն այդուհանդերձ իր որոշման հարցում ունի այլ իշխանական հենարան: Ո՞րն է այն՝ Շոյգուն, ներքին գործերի նախարար Կոլոկոլցևն ու անվտանգության դաշնային ծառայության պետ Բորտնիկո՞վը, իրենց գեներալներով ու ենթականերով:
Անկասկած է, որ Պուտինն իր որոշման մեջ մենակ չէ, հետևաբար թերևս անկասկած է դառնում այն, որ Ռուսաստանի տնտեսա-ռազմա-քաղաքական կառավարող վերնախավը բաժանված է, ու այդտեղ լոկ Ուկրաինայի կամ Դոնբաս-Լուգանսկի հարց չէ, ինչպես բավականին ակնառու կերպով արտահայտում էին նրանք, ովքեր «մի կերպ» էին տալիս ճանաչման համաձայնություն: Այլ կերպ ասած, խոսքը վերաբերում է ռուսական պետական քաղաքականությանն ու ռազմավարությանը և ՌԴ անվտանգության խորհրդի նիստը գործնականում բավականին նրբորեն ի ցույց դրեց այդ հարցում վերնախավային խորքային տարաձայնություններն ու տարակարծությունները: Հարց է առաջանում, ինչու՞ էր պետք Պուտինին անել դա: Հազիվ թե նա չէր տիրապետում այդ տրամադրություններին և չէր պատկերացնում, որ դրանք կարող էին արտահայտվել: Իսկ գուցե նիստը բացի այսպես ասած բուն նպատակից, ուներ նաև այդ՝ հարակից կամ զուգահեռ նպատակը, ինչը պայմանավորված կամ թելադրված էր նրանով, որ Պուտինի համար այլևս ավելի ու ավելի բարդ է դառնում ներիշխանական «մախաթը պարկում պահելը»: Այդ հարցերը լոկ ներռուսական նշանակության հարցեր չեն և դրանք էական են միջազգային մասշտաբով, և առավել ևս այն շրջանակում, որ դիտվում է ռուսական որոշիչ ազդեցության գոտի: Հայաստանն այդ շրջանակում է և տեղի ունեցողը արժանի է դիտարկման, Հայաստանում, և թերևս նաև Արցախում ծավալվող ներքին զարգացումները գնահատելու համար: