Ադրբեջանական պրոպագանդան, որ անցնող օրերին արտահայտում էր վերահաս գունավոր հեղափոխության վտանգի շուրջ մտահոգություններն ու ահազանգերը, այժմ Ալիևի Մոսկվա այցի կապակցությամբ ազդարարում է նրա «ուժեղ լինելու հանգամանքը», հայտարարելով, թե ուժեղ Ալիևը գնում է ուժեղ Պուտինի հետ պայմանավորվելու և «Ալիև-Պուտին-Էրդողան» եռանկյունի ձևավորելու կամ ամրացնելու:
Բաքվի քարոզչամեքենայի այդ ջանքը գործնականում վերստին մատնում է Ալիևի վախերը, այդ թվում և ընկալումներից, որ ադրբեջանական հանրության շրջանում կարող է ունենալ Ռուսաստանի հետ ստորագրվող «դաշնակցային հռչակագիրը»: Այստեղ կա միանգամից մի քանի հանգամանք: Նախ, այդ ստորագրումը տեղի է ունենում Դոնբասի և Լուգանսկի ճանաչման մասին Պուտինի որոշումից հետո, որը հայտնվել է միջազգային հանրության կոշտ քննադատության թիրախում և այդ պայմաններում ընդամենը ժամեր անց Պուտինի առաջին հյուրը Ալիևն է, որն ունի Արցախի խնդիր և այնտեղ ռուս խաղաղապահների ներկայություն: Իսկ Ալիևն ու ադրբեջանական հանրությունը թերևս չեն մոռացել դեռևս 2020 թվականին Պուտինի անուղղակի, բայց խիստ թափանցիկ զգուշացումը՝ Աբխազիայի և Օսիայի օրինակով:
Պուտինը արցախյան իրադրության մասին տված հարցազրույցում անդրադարձավ այդ դրվագին և նշեց, որ ռուս խաղաղապահների դեմ գործողությունը հանգեցրեց Աբխազիայի և Օսիայի ճանաչման: Ահա այդ պայմաններում, Դոնբասի ու Լուգանսկի ճանաչման ակտի ֆոնին Ալիևը Մոսկվայում է և Պուտինի հետ ստորագրում է «դաշնակցային հռչակագիր»: Սա իհարկե բոլորովին լավ օրից չէ: Պարզապես, որքան էլ Ադրբեջանը արժանացավ ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Ստոլտենբերգի ռեվերանսին՝ գազի մատակարարման հարցում, այդուհանդերձ Ալիևը թերևս խորքային առումով պատկերացնում է, որ Եվրոպան չի կարող մնալ Ադրբեջանի և Թուրքիայի հույսին, հետևաբար Ադրբեջանի հանդեպ երախտագիտությունն ընդամենը Ռուսաստանի հետ ուկրաինական հարցում Վաշինգտոնի բարդ խաղի մի լոկալ բաղադրիչ էր՝ Եվրոպայի գազի հիմնական մատակարար դառնալու ԱՄՆ ռազմավարական ձգտման ճանապարհին: Սրան զուգահեռ, ԱՄՆ-ը փորձում է առաջ մղել մեկ այլ ռեգիոնալ ռազմավարական գիծ՝ հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորումը, ու չնայած Անկարայի հավաստիացումներին, թե ամեն ինչ արվում և արվելու է Բաքվի հետ համաձայնեցված, Ալիևը անկասկած ամենից իրազեկներից է թե, ինչ խնդիրներ ունի 2023 թվականի նախագահի ընտրության «եզրագծին» մոտեցող Էրդողանը թե ներսում, թե արտաքին միջավայրում: Այդ պայմաններում Ալիևը փորձում է «ձվերի» մի մասը տեղափոխել ռուսական զամբյուղ, ընդ որում դրա համար թերևս առավել անպատեհ միջազգային իրավիճակում: Այս պայմաններում չի մնում այլ բան, քան պրոպագանդայի մակարդակում կերտել «սուպերմեն Ալիևի» կերպար և այն հնարավորինս թանկ վաճառել ադրբեջանական հանրությանը, որպեսզի Մոսկվա այցն ու մոսկովյան հռչակագիրը թանկ չնստի Ալիևի վրա: