Ռուսաստանի Դաշնության նախագահ Վլադիմիր Պուտինը փետրվարի 21-ին ստորագրեց Դոնբասի և Լուգանսկի ինքնահռչակ հանրապետությունները ճանաչելու մասին հրամանագիրը: Հրամանագրից բացի, Պուտինն ու այդ ինքնահռչակ հանրապետությունների ղեկավարները ստորագրեցին գործակցության և փոխօգնության մասին պայմանագրերը, որոնց վավերացման առումով Պուտինը դիմեց Պետդումային, կոչ անելով վավերացնել հնարավորինս արագ: Այդպիսով, շաբաթներ կամ ամիսներ զարգացող ուկրաինական ճգնաժամը ակնհայտորեն մտնում է վերջին փուլ, հանգուցալուծման դեռևս իհարկե ոչ ամբողջական պատկերով: Ոչ ամբողջական այն պատճառով, որ պարզ չէ, թե ի՞նչ սահմաններով է Պուտինը ճանաչում ինքնահռչակ հանրապետությունները: Ավելին, Պուտինի ուղերձի բովանդակությունը առնվազն հարց է առաջացնում, թե արդյո՞ք Ռուսաստանը «բավարարվելու» է միայն այդքանով, թե՞ դա պարզապես «մուտքի իրավական հիմքն» էր, որից հետո արդեն այդ տարածքներից Պուտինը ռազմական փոխօգնության անվան տակ կիրականացնի ագրեսիվ ռազմական գործողություններ Ուկրաինայի այլ շրջանների հանդեպ: Ընդ որում, ՌԴ նախագահի ուղերձից առաջ տեղի ունեցած անվտանգության խորհրդի նիստում ՌԴ ներքին գործերի նախարար Կոլոկոլցևը հայտարարեց, որ պետք է ճանաչել այդ ինքնահռչակ միավորների անկախությունը այն սահմաններով, որոնք եղել են մինչև Ուկրաինայի «յուրացում»: Խոսքը ըստ էության Դոնեցկի և Լուգանսկի ամբողջական շրջանների մասին է:
Բանն այն է, որ ներկայումս շփման գիծ ասվածը անցնում է ամբողջական շրջանների տարածքի կեսից էլ պակաս հատվածով: Այսինքն, դե ֆակտո Ուկրաինայի վերահսկողությունից դուրս հատվածը Լուգանսկի և Դոնեցկի շրջանների կեսից էլ պակաս հատված է: Ըստ այդմ, հարց է առաջանում՝ Ռուսաստանը դիտարկելու՞ է կարճ ժամանակում այսպես ասած ամբողջական սահմաններ դուրս գալու տարբերակը: Եթե այո, ապա դա նշանակելու է իսկապես մաշստաբային ռազմական գործողությունների վտանգ, որովհետև ուկրաինական բանակը բնականաբար դիմադրելու է և Պուտինին հարկ կլինի կամ լուծել դա ռազմական ճանապարհով, կամ այդ հարցը թողնել այսպես ասած Արևմուտքի հետ սակարկության: Հաշվի առնելով այն, որ Ռուսաստանը կենտրոնացրել է մեծ քանակի զորախումբ, անկասկած է, որ ռազմական սցենարը դիտարկվում է իբրև շատ հավանական:
Կլինի, թե ոչ, սա ցույց կտան թերևս առաջիկա ժամերը, հաշվի առնելով այն, որ Պուտինը իր ուղերջի վերջում գործնականում վերջնագիր ներկայացրեց Ուկրաինային՝ դադարեցնել դոնբասի և Լուգանսկի ուղղությամբ ռազմական սադրանքները, կամ կրել հետագա ծանր զարգացումների համար ամբողջ պատասխանատվությունը: Ուկրաինան օրվա ընթացքում մի քանի անգամ հայտարարել է, որ չի իրականացնում ինքնահռչակ հանրապետությունների նկատմամբ որևէ ռազմական ագրեսիա կամ հարձակում: Միաժամանակ, ռուսական քարոզչությունը արդեն երկու օր է, ընդ որում ժամ առ ժամ խտացնող գույներով ներկայացնում էր այդ տարածքների զանգվածային թիրախավորման, ուկրաինական դիվերսիոն փորձերի պատկեր, անգամ Ռուսաստանի սահմանների նկատմամբ: Այդ ամենն անշուշտ ճանաչման մասին ավելի վաղ կայացրած որոշման քարոզչական նախապատրաստությունն էր, որպեսզի որոշումն ու փաստորեն պատերազմի տիսկի մեծացումը Ռուսաստանի հանրության շրջանում ունենա «ռազմահայրենասիրական աջակցություն» և լեգիտիմություն: Հարցն այն է, թե արդյո՞ք Ռուսաստանը կշարունակի այդ քարոզչությունը, արդեն ռազմական փուլին անցնելու համար: Արևմտյան երկրներն ու գործիչները հայտարարել են, որ ճանաչման որոշմանը կհաջորղի հավաքական ու խիստ պատասխան պատժամիջոցների տեսքով: Սակայն թերևս կասկած չկա, որ ՌԴ նախագահ Պուտինի համար այդ ամենը կանգնեցնող չէ, քանի որ նա հաշվարկել է իր քայլերի հնարավոր հետևանքները և մասնավորապես պատժամիջոցները: Առավել ևս, որ Արևմուտքը առ այսօր ձեռննպահ է մնացել Ռուսաստանին միջազգային ֆինանսական վճարային SWIFT համակարգից անջատելու կամ նավթագազային էմբարգոյի ենթարկելու սպառնալիքներից, ինչը թերևս կարող էր լինել ՌԴ համար ամենացավոտը: Այդ հանգամանքը ի դեպ իր հերթին հարց է առաջացնում, թե արդյո՞ք կա լռելյայն որոշակի «փոխհամաձայնություն» իրավիճակի հանգուցալուծման որևէ ռազմական ճանապարհի շուրջ, այսպես ասած սահմանված շրջանակով:
Տեղեկություն է տարածվել, որ ԱՄՆ նախագահ Բայդենը ուկրաինական իշխանության հետ քննարկել է իրավիճակի որոշակի զարգացման դեպքում նախագահ Զելենսկու Կիևից էվակուացման հնարավորության մասին: Այդ ամենում թերևս ուշադրության արժանի դետալ է և այն, որ Պուտինը փաստորեն այսպես ասած «վճռական գործողության» անցավ Պեկինում ձմեռային օլիմպիադայից հետո, որի բացմանը մեկնել էր Չինաստան և հանդիպել նաև այդ երկրի նախագահին, ինչի արդյունքում թողարկել էին համատեղ մեծ հռչակագիր: Պուտինը «չապականեց» պեկինյան օլիմպիադան, և արդյո՞ք դրա դիմաց ստացավ ուկրաինական ուղղությամբ ագրեսիվ գործողությունների դեպքում տնտեսական հարվածներին դիմակայելու խոստում Սի Ցզինպինից: Թե՞ նրան պարզապես փակուղի մտցրին ու բարդ կանխատեսելի ելքով պատերազմի մղեցին ԱՄՆ ու Չինաստանը «համատեղ»: Ոչ ամեն ինչ, սակայն շատ բան ավելի պարզ կդառնա շատ շուտով:
