«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Արցախի արտգործնախարար Դավիթ Բաբայանը։
– Պարո՛ն Բաբայան, Արցախի Հանրապետության խորհրդարանը կոչ է արել Մինսկի խմբի համանախագահներին անհապաղ քայլեր ձեռնարկել ԵԱՀԿ-ից ստացած մանդատին համապատասխան ղարաբաղյան հակամարտության լուծման ուղղությամբ բանակցային գործընթացը վերսկսելու համար: Հաշվի առնելով աշխարհաքաղաքական լարված իրավիճակը՝ որքանո՞վ եք իրատեսական համարում Մինսկի խմբի վերագործարկումը:
–Սա մեր Ազգային ժողովի ընդհանրական և տարբեր քաղաքական ուժերի միասնական կարծիքն է։ Պաշտոնական Ստեփանակերտը, տարբեր ինստիտուտներ՝ թե՛ գործադիրը և թե՛ նախագահը, Ազգային ժողովը մշտապես անհրաժեշտ են համարել Մինսկի խմբի աշխատանքը, հետևաբար եռանախագահները պետք է աշխատանքը վերսկսեն։ Տվյալ դեպքում Ազգային ժողովն է նման կոչ արել, որ ինքնին դրական է, վատ չէ։ Կարծում ենք, որ այն որևէ ձևով առնվազն վնաս չի հասցնում մեր արտաքին քաղաքականությանն առհասարակ ու մեր դիրքորոշումներին՝ մասնավորապես։
-Արցախի խորհրդարանը մի կողմից կոչ է անում Մինսկի խմբին վերսկսել իր աշխատանքը, մյուս կողմից ընդունում օրենք բռնազավթված տարածքների մասին ու ներառում այնպիսի տարածքներ, որոնք ըստ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի՝ պետք է հանձնվեին Ադրբեջանին։ Ինչպե՞ս եք այս դեպքում պատկերացնում համանախագահների այցն Արցախ կամ առհասարակ աշխատանքի վերսկսում։
-Մենք պետք է հասկանանք, որ մեր դեմ գործում են շատ կազմակերպված, լուրջ ուժեր։ Գործընթացներից մեկը՝ մեր կողմից իրականացվող տարբեր քայլերի պախարակումն է։ Հիմա՝ Մինսկի խումբը կամ առհասարակ համաշխարհային հանրությունը երբևիցե ասե՞լ է, որ պետք է պատերազմով փորձել հարց լուծել, իհարկե՝ ոչ։ Եթե խոսում ենք տարածքների, վերադարձի մասին, ապա դա եղել է մոտեցում սահմանների մասին․․․հիմա Ադրբեջանը խախտում է ամեն ինչ։ Ի՞նչ անենք, մերվե՞նք այն ամենի հետ ինչ մեզ հետ եղել է։ Բազմիցս խոսել ենք այն մասին, որ որպեսզի այս բարդ տարածաշրջանում կարողանանք գոյատևել, ապա պետք է պահպանենք կամ գոնե ձգտենք պահպանել մեր կարգավիճակը որպես աշխարհաքաղաքական սուբյեկտի։ Այսինքն՝ մի կազմավորման, որի ճակատագիրն իրենից էլ է կախված։ Չվերածվե՛նք օբյեկտի։ Օբյեկտը մի բան է, որի կարծիքն անգամ հաշվի չառնելով իր ապագան որոշում են։ Եթե օբյեկտ ենք դառնում, դա ողբերգություն է, մենք կվերանանք այդպես։ Իսկ սուբյեկտ լինելու համար պետք է ունենանք սկզբունքներ։ Քո դիրքորոշումը պայմանավորվում է քո սկզբունքներով։ Սկզբունք ունենալու համար էլ արժեհամակարգ է պետք։ Լավ, Արցախի տարածքների մեծ մասը բռնազավթվել է, մենք այդպիսի օրենք չունենա՞նք։ Ոմանք կենացներ էին ասում, հիմա մի մասը լալկվել ու պապանձնվել են, այն ժամանակ բաղվում էին, ու՞ր են հիմա։ Ունե՞նք չէ սկզբունքներ, ինչու՞ չներկայացնենք։ Ադրբեջանն ամեն ինչ անում է, որպեսզի ոչնչացնի Արցախը, տապալի բանակցային գործընթացը, ամեն մի հարց փորձում է օգտագործել մեր դեմ։ Հայաստանի հատկապես լրատվական շրջանակներն էլ այդ խայծը կուլ են տալիս։ Իսկ որևէ տեղ կա՞ գրված, որ Զանգեզուրն իրենցն է, իրենք ստեղծել են Զանգեզուրյան տարածաշրջան, ասում են եթե արևելյանը կա, ուրեմն արևմտյանն էլ է իրենցը։ Հիմա ի՞նչ անենք՝ ընդունե՞նք այդ ամենը; Կարելի է ընդունել, այդ դեպքում դառնում ենք օբյեկտ, անսկզբունքային մի կազմավորում, որի գոյությունն այստեղ մոտ ժամանակի խնդիր է։ Այդ օրենքի ընդունումը վայրկյանական չի փոխում իրավիճակը, բայց կարևոր է քաղաքական, բարոյական, իրավական տեսանկյունից։ Սա մեր տեսլականն է՝ անցյալի, ներկայի ու ապագայի նկատմամբ։ Եթե չունես սկզբունք ու արժեհամակարգ՝ ապագայի մասին խոսելն անիմաստ է, ներկան էլ շատ բարդ է լինելու։
-Այսինքն՝ որոշակիորեն Արցախի սուբյեկտանյության քաղաքականություն է տարվում։
-Միանշանակ։ Բոլորս պետք է հասկանանք, որ սա է կարևորագույն հրամայականը։ Առանց սուբյեկտայնության գոյատևելն անգամ անհնարին է լինելու։