Աշխարհում հայկական կապիտալի հետ կապված շրջանակներին անհանգստացնում են ներքին ու արտաքին քաղաքականության այն ձեռքբերումները, որ արձանագրել է Ալիևը: Այդ մտքի հեղինակը Ադրբեջանի Մեջլիսի նախագահի տեղակալն է, որը խոսում է Ադրբեջանում «գունավոր հեղափոխության աճող վտանգի մասին»: Ըստ ամենայնի, Ալիևի իշխանությունը որոշել է սեփական հանրությանն ահաբեկել այդուհանդերձ հայկական կապիտալով, այլ ոչ «սորոսականներով», թեև Ալիևը իր վերջին հարցազրույցում արել էր նման մի փորձ: Բայց, երևի հուշել էին, որ կարող է ստացվել անհարմար մի բան, չէ՞ որ կա Սորոսի հետ իր լուսանկարը: Ըստ այդմ, որոշվել է թերևս ադրբեջանական հանրությանն ահաբեկել «հայկական կապիտալի հետ կապված շրջանակներով», որոնք իբրև թե Ալիևի ներքին ու արտաքին հաջողություններից անհանգստացած, ուզում են Ադրբեջանում իրականացնել «գունավոր հեղափոխություն»: Այդ մասին խոսակցությունն ադրբեջանական պաշտոնական և պրոպագանդիստական շրջանակներում փաստորեն թափ է հավաքում և ինչպես ասում են չի լինում ծուխ առանց կրակի: Եթե խոսակցությունները դառնում են շարունակական և հասնում անգամ Միլի Մեջլիսի նախագահի տեղակալի, ապա կնշանակի, որ Ալիևն իսկապես ունի խորացող, ծավալվող վախեր, կապված Ադրբեջանում հասարակական դժգոհության ալիքի հետ, ինչն էլ փորձ է անում զսպել «գունավոր հեղափոխության» մասին խաղարկումով, կիրառելով թերևս ադրբեջանական հանրության համար ամենից զգայուն խաղաքարտը՝ «այդպես են ուզում հայերը»: Այդ փաթեթում է նաև, որ Ալիևը վերջին շրջանում հաճախ է սկսել խոսել «հայկական նացիզմի» կամ «ռևանշիզմի» մասին: Ինչո՞վ են պայմանավորված Բաքվի ղեկավարի այդ վախերը: Չէ՞ որ նա ընդամենը մեկ տարի առաջ ամենուր պարծենում էր պատերազմի իր հաղթանակով:
Ըստ ամենայնի, հաղթանակի ռեսուրսը սպառվում է և Ալիևի իշխանությունը կանգնում է ադրբեջանական հանրության հարցերի առաջ, որոնք կապված են թե Արցախի հետ, թե նաև Ադրբեջանի ներքին կառավարման: Եթե տարիներ շարունակ Ալիևը լռեցնում էր այդ հարցերը «ռազմական հաղթանակի» խոստումներով, ապա այժմ արդեն չկա դրա հնարավորությունը, որովհետև հայտարարել է, թե լուծել է Արցախի հարցը: Խնդիրը նրա համար այն է, որ հարցը լուծված չէ, իսկ ահա Ադրբեջանի խաղաքարտերը՝ գործնականում սպառված: Իհարկե դա չի նշանակում, որ Բաքուն չունի նորը հավաքելու կամ կուտակելու հնարավորություն: Բայց, Ալիևին կարող է չբավականացնել ժամանակը, որը միջազգային հարաբերություններում ընթանում է գերարագ ռեժիմում: Ու թեև ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղարը զանգահարում և շնորհակալություն է հայտնում Եվրոպային գազ մատակարարելու համար, այդուհանդերձ Ալիևը թերևս լավ է հասկանում, որ իր իշխանությունը կառուցված է Պուտինի և Էրդողանի պայմանավորվածության վրա, մինչդեռ ուկրաինական ճգնաժամի ֆոնին նրանք չեն կարողանում պայմանավորվել անգամ Պուտինի Թուրքիա այցի ժամկետի հարցում, որովհետև փոխվում է միջավայրը և այդ միջավայրում Ալիևը կորցնում է այն ռեգիոնալ դերը, որի «գագաթնակետին» հասավ Հայաստանի ու Արցախի դեմ պատերազմով: Ալիևը պատրաստվում է լուրջ ռիսկերի, այն դեպքում, երբ իրավիճակը դառնա անշրջելի: Նա կարող է անգամ չհասցնել փոխանցել իշխանությունը Մեհրիբանին, այդ իսկ պատճառով սկսել է ահաբեկել ադրբեջանական հանրությանը «հայկական կապիտալով» ու «ռևանշով», փորձելով այդպես պահել վերահսկողության տակ:
