Փետրվարի 11-ին Երևանում տեղի է ունեցել Հայաստանի ԱԽ քարտուղարի և ՌԴ ԱԽ քարտուղարի տեղակալի հանդիպումը: Նրան անուն ազգանունը խորհրդանշական է՝ Օլեգ Խրամով, որը Հայաստան է ժամանել տեղեկատվական անվտանգության ապահովման հարցերով հայ-ռուսական միջգերատեսչական խորհրդակցություններին մասնակցելու նպատակով: Ինչո՞վ է խորհրդանշական հարգարժան հյուրի ազգանունը:
Բանն այն է, որ հայ-ռուսական հարաբերության ծիրում տեղեկատվական անվտանգության բաղադրիչը մեղմ ասած կաղում է (xромает): Ընդ որում, «կաղում» է հենց ռուսական ոտքից, այդ երկրի մեդիատիրույթում Հայաստանի հանդեպ պարբերաբար կազմակերպվող մեդիագրոհների, փորձագիտական «մտքի» ոտնձգությունների տեսքով, որոնց պատվերները եթե չեն ձևավորվում անգամ անմիջապես Կրեմլում կամ ՌԴ արտգործնախարարության հսկա շենքի որևէ գրասենյակում, ապա առնվազն այդ տեղերում մատնվում են լռության, երբ մեդիադաշտում ակնհայտորեն ձևակերպվում են ռուսական տարբեր տնտեսա-քաղաքական խմբերի կամ առավել ևս Ադրբեջանի պատվերներ: Բառացիորեն օրեր առաջ «հերթը» դարձյալ հայ ժողովրդի ազգային հերոս Նժդեհինն էր, որի դեմ մեդիագրոհը կազմակերպվել էր ոչ անհայտ «Ռեգնում» գործակալությունում, որի հետ «փոխանցումներով» խաղում էր ադրբեջանական քարոզչամեքենան:
Ռուսական մեդիատիրույթում հայտնի հարթակների հետ իհարկե «փոխանցումներով» խաղում են նաև հայաստանյան շատ քաղաքական շրջանակներ: Ընդ որում, բավականին բարդ է ասել՝ Նժդեհի՞ թեմայով էլ, թե՞ ոչ: Բանն այն է, որ նժդեհյան թեման խոշոր հաշվով ստացվում է քարոզչական-հոգեբանական գրոհ-սադրանք թե Հայաստանի քաղաքական ղեկավարության հասցեին, թե նաև ընդդիմության համար պայքարող ուժերից մեկի՝ Նժդեհի գաղափարախոսության հենքով գործող ՀՀԿ հանդեպ: Ըստ այդմ կարող է առաջանալ շատ տրամաբանական հարց՝ կարո՞ղ են ընդդիմադիր դաշտում ազդեցիկ տեղի համար ՀՀԿ մրցակիցները մոտիվացված լինել այդպիսի գրոհների հարցում: Բոլոր դեպքերում այն, որ Հայաստանը ռուսական մեդիատիրույթում պարբերաբար ենթարկվում է տեղեկատվա-քաղաքական գրոհների՝ եթե ոչ ՌԴ իշխանության անմիջական ցուցումով, ապա առնվազն այդպիսի գրոհներ թույլ չտալու հարցում շահագրգռության բացակայությամբ, կարծես թե վեր է կասկածից: Իհարկե, հայկական մեդիատարածությունում էլ կան հարթակներ, որոնք բավականին կոշտ քննադատություն կարող են հնչեցնել ՌԴ հասցեին: Այստեղ սակայն իրավիճակները մեղմ ասած նույնական չեն: Նախ, իհարկե արձանագրենք, որ կան հարթակներ, որոնցում այդ քննադատությունը թե բովանդակության, թե հռետորաբանության տեսանկյունից անցնում է ողջախոհության սահմանը: Բայց, դրանք անկասկած մարգինալ շրջանակներ են, և դրանից բացի էլ՝ այդ անողջախոհ բովանդակությունն ու հռետորաբանությունը խորքային առումով ավելի օգնում է Ռուսաստանին, քան վնասում:
Որովհետև այդ կերպ պարզապես անլրջացվում է Ռուսաստանի քաղաքականության, ինչպես նաև Հայաստանի արտաքին քաղաքական և անվտանգային հնարավորությունների բազմազանեցման անհրաժեշտության շուրջ լրջմիտ և բովանդակալից քննարկման որևէ առողջ հեռանկար: Մի բան, որից տագնապում է հենց ռուսական վերնախավը կամ այն շրջանակները, որոնք այդ վերնախավի վրա ազդեցությամբ ձևավորում են Հայաստանի և ռեգիոնի հանդեպ քաղաքականությունը: Ըստ այդմ, դեռ մեծ հարց է, թե այդօրինակ մարգինալ անլրջությունները ու՞մ են ավելի շատ վնասում՝ Ռուսաստանի՞ն, թե Հայաստանին: Իսկ ռուսական քաղաքականության ավելի լրջմիտ դիտարկումները և վերլուծությունները անկասկած հիմնվում են այդ քաղաքականությունից եկած փաստարկների վրա, թե ինչպես են այդ քաղաքականության մշակներն ու իրականացնողները սառնասիրտ կերպով խաղադրույքի վերածում հայկական շահերը և արժանապատվությունը: Իսկ Հայաստանը Ռուսաստանին գործնականում չի տվել այդպիսի «փաստարկ»: Նաև դա էպատճառը, որ Հայաստանի դեմ մեդիագրոհ կազմակերպողները ստիպված են այդ «փաստարկները» պեղել կամ հայկական մամուլի մի զգալի մասի առօրյա բամբասանքներից , կամ պատմությունից՝ այն էլ զգալիորեն կեղծելով նյութը: Պատրա՞ստ է ՌԴ իշխանությունը այդ թեմայով անկեղծ խոսակցության, թե Հայաստանի իշխանության, թե ինչն առավել կարևոր է՝ Հայաստանի հանրության հետ:
