«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է վրաց քաղաքագետ Գելա Վասաձեն։
-Պարոն Վասաձե, ռուսաստանցի լրագրող Վլադիմիր Սոլովյովի հետ զրույցում Բելառուսի նախագահը չէր բացառել Հարավային Օսիայի և Աբխազիայի՝ Մինսկի կողմից ճանաչման հնարավորությունը՝ պնդելով, թե դա կարող է արվել այն դեպքում, եթե Ռուսաստանի ղեկավարությունը հայտարարի՝ նման անհրաժեշտություն առկա է։Պաշտոնական Թբիլիսին այդ հայտարարություններին բավականին զուսպ է արձագանքել։ Ի՞նչ դիտարկումներ ունեք այդ հայտարարությունների շուրջ․ ինչու՞ է Բելառուսի առաջնորդը փորձում փչացնել մի կողմից Վրաստանի, մյուս կողմից էլ՝ Հայաստանի հետ։
– Եկեք տեսնենք, թե Լուկաշենկոն ինչ է պատասխանել Սոլովյովին ճանաչման հետ կապված հարցին ի պատասխան։ Չէ՞ որ նա գործնականում ասել է, որ դա կարող է անել միայն այն դեպքում, եթե անձամբ Պուտինն իրեն հրապարակավ խնդրի այդ մասին։ Բացարձակապես անհնար է պատկերացնել, որ Պուտինը դա կանի։ Ուստի Լուկաշենկոյի պատասխանը Սոլովյովին՝ այո է, ինչը նշանակում է՝ ոչ։
-Ի դեպ, Լուկաշենկոն Աբխազիայի 7 Հարավային Օսիայի ճանաչման մասին հայտարարություններ էր արել դեռեւս 2015 թվականին, սակայն նման քայլի չէր գնացել։ Ինչո՞ւ է այսքան տարի անց տեսնում նման հնարավորություն, ի՞նչ աշխարհաքաղաքական փոփոխություններ են տեղի ունեցել։
– 2015-ին էլ հնչել է այն նույն հայտարարությունը, ինչ հիմա։ Ինչպես էլ ընդդիմախոսները անվանեն Լուկաշենկոն, տարիների ընթացքում նա բավականին փորձառու է դարձել մեծ քաղաքականության մեջ և միշտ խորամանկ ու զգուշավոր է եղել։
-Ուկրաինական իրադարձությունների ֆոնին շատերն օրինակ են բերում Վրաստանը՝ նշելով, որ Ուկրաինան պետք է հետևություններ անի մի կողմից Վրաստանից, տեղ-տեղ՝ Հայաստանի օրինակներից և որ Արևմուտքը չի օգնում պահպանել իր տարածքները։ Որքանո՞վ են տեղին այս համեմատությունները: Հաշվի են առնված 2008 թվականի վրացական պատերազմը և 44-օրյա ղարաբաղա-ադրբեջանական պատերազմը։
– Նույնիսկ վրացական դեպքն է տարբերվում ուկրաինականից, էլ չեմ խոսում 44-օրյա պատերազմի մասին։ Այստեղ բոլոր զուգահեռներն ուռճացված են և դրանք նույնիսկ չարժե համեմատել։ Որակապես այլ իրավիճակ է ինչպես աշխարհում, այնպես էլ հակամարտող կողմերի միջև։