ԱԱԾ հայտարարել է Հայաստանում լրտեսական մեծ ցանցի բացահայտման մասին, որում ներգրավված է եղել մոտ զինված ուժերում տարբեր կարգավիճակով և աստիճանակարգով ծառայություն անցկացնող մոտ երկու տասնյակ անձ: Ձերբակալվել է 19 մարդ: Նրանց «հավաքագրել» են հակառակորդ երկրի հատուկ ծառայությունները և փողի դիմաց ստացել տվյալներ Հայաստանի զինված ուժերի մասին, զորամասերի, մարտական հենակետերի, զինտեխնիկայի, զինծառայողների թվի և այլն: Անմեղության կանխավարկածով հանդերձ, ավելորդ է խոսել անգամ, թե ինչ գնահատականի է արժանի երևույթը բարոյական տեսակետից:
Միաժամանակ, փաստացի հերթական դեպքն է, երբ Հայաստանի զինված ուժերի ներկայացուցիչները հավաքագրված են և ծառայում են հակառակորդին: Իհարկե այս անգամ խոսքը մասշտաբային դեպքի մասին է: Պետք է նկատել սակայն, որ օրինակ այդպիսի դեպքեր բացահայտվել են նաև Ադրբեջանում: Դրանք իհարկե հայկական հանրության շրջանում օրինակ առաջացրել են թերահավատ վերաբերմունք, այն իմաստով, որ լրտեսության մեղադրանքով Ալիևը պարզապես փորձել է հաշվեհարդար տեսնել քաղաքականապես անհաճո տարրերի կամ շերտերի նկատմամբ: Ստուգել այդ հանգամանքը Հայաստանի հանրությունն իհարկե չի կարող: Ավելին, երբ հատկապես 44-օրյա պատերազմից հետո եղան քաղաքական ամենաբարձր մակարդակով խոսակցություններ և հայտարարություններ պատերազմի ընթացքում դավաճանական գործողությունների մասին, Հայաստանում էլ եղան շատ գնահատականներ, թե այդպիսով քաղաքական իշխանությունը փորձում է շեղել հանրային ուշադրությունը պարտության համար իր պատասխանատվությունից:
Կասկածից վեր է մի բան, որ այդօրինակ գործունեությունը բնորոշ է բոլոր երկրների հատուկ ծառայություններին և հատկապես պատերազմող բոլոր երկրներն են փորձում այդօրինակ կերպով իրականացնել հավաքագրումներ հակառակորդ երկրի տարածքում: Հետևաբար, այստեղ անկասկած բուն խնդիրը մի կողմից կանխարգելման և բացահայտման ուղղությամբ իրավապահ, անվտանգության համար պատասխանատու կառույցների գործունեության արդյունավետությունն է, մյուս կողմից հասարակության հետ տարվող աշխատանքը և հանրային այնպիսի գիտակցությունը, որը գործնականում անհեռանկար կդարձնի որևէ հակառակորդ երկրի հատուկ ծառայությունների որևէ փորձ: Իհարկե պարզ է, որ երկու առումով էլ անհնար է հասնել բացարձակ արդյունքի, սակայն ձգտումը թերևս պետք է լինի հենց դա: Իսկ այստեղ իհարկե հարցերը մի կողմից իրավապահ, անվտանգության ոլորտի ինստիտուտների կառուցվածքային և մասնագիտական արդիականության տիրույթում է, մյուս կողմից՝ հասարակական մտածողության ու արժեհամակարգի ուղղությամբ պետական քաղաքականության, այն նշաձողերի և ուղենիշների, որ պետք է պարունակի այդ քաղաքականությունը: Այդ առումով, Հայաստանում գործնականում չի արվել ոչինչ, բացի բանալ «ռազմահայրենասիրությունից», և զուգահեռ՝ պարզունակ և անորակ հեռուստաարտադրանքի միջոցով հասարակական մտքի և գիտակցման աղավաղումից: Դատարանում գուցե հնարավոր չէ ապացուցել այդ հանգամանքների ուղիղ կապը երևույթի հետ, երբ թշնամի երկիրը կարող է նման մասշտաբով հավաքագրել զինծառայողների, այդուհանդերձ խնդիրների լիցքերը կուտակվում են հենց այդ մակարդակում, հետո արդեն ավելի վերին մակարդակներում բացահայտվում տարբեր կերպ, այդ թվում և պետական դավաճանության:
