Վերլուծաբան Հակոբ Բադալյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Մտածեցի, Լուկաշենկոյին մի բան էլ ես ասեմ: Ու էնպիսի մի բան ասեմ, որ վաղը մի 10-20, կամ թե 120 օգտատեր տարածեն՝ «Հայ այսինչի հզոր պատասխանը Բելառուսի բռնապետին», կամ նման մի բան: Հանրությունը, գուցե համայն հայությունն ահագին կոգեւորվի, որ այդպիսի հզոր պատասխաններ են հնչում, թե այ Լուկաշենկո, դու ով ես՝ մենք ենք տերը մեր երկրի:
Բայց, եկեք խոստովանենք, որ մեր երկրի մոտ երեք տասնամյակի ընթացքը Լուկաշենկոյին կամ լուկաշչենոկներին ցավոք սրտի տվել ու դեռ տալիս է առիթ ասելու այն, ինչ խոսում են: Ու իհարկե, անկասկած մենք իրավացի ենք, երբ ասում ենք, թե ո՞վ են իրենք, այդ գորշ բռնապետները, որ ինչ որ բան են ասում մեզ:
Բայց, ինչքան էլ ցավալի է, պետք է ընդունենք, որ դրանից խոշոր հաշվով չի փոխվում ոչինչ եւ մեր հզոր պատասխանները իրենց ոչ մի բանին էլ չեն: Որովհետեւ մենք չենք տվել ու դեռեւս չենք կարողանում տալ ընդհանրապես բոլոր հարցերի հզոր պատասխանը՝ մեր երկրում մեծ գործերը, որոնք կփոխեն թե Հայաստանի նկարագիրը, թե Հայաստանի ներուժը, թե վերաբերմունքը Հայաստանի հանդեպ:
Չկարծեք, թե օրինակ ավելի զարգացած երկրներում մեր մասին կարծիքն այլ է: Համաշխարհային քաղաքականությունն այդ առումով պրագմատիկ է բավականին եւ իրերը կարող են կոչվել տարբեր անուններով, բայց դրանք թերեւս ամենուր գնահատվում են ըստ իրողության: Պարզապես այնտեղ այլ է քաղաքակրթությունը, ըստ այդմ այնտեղ բծախնդիր են արտահայտչամիջոցների հարցում, ի տարբերություն եվրասիական կոլխոզախանության:
Խորքում սակայն, խնդիրը կամ գերխնդիրը նույնն է՝ նախ մենք պետք է սկսենք հարգել մեզ, զգալ մեզ պետության կրող ոչ միայն դասագրքային խոսքերով ու պատկերացումներով, այլ ինստիտուցիոնալ հպատակությամբ: Մեր պետությանը վերաբերենք ոչ թե որպես «բացած սեղան», որին թամադա է պակասում, այլ մի բարդ օրգանիզմ, որն ունի ֆունկցիոնալ ներդաշնակեցման կարիք եւ ըստ այդմ դրա համար անհրաժեշտ մասնագիտական բանակ:
Այլապես, Լուկաշենկոն այսօր կա, վաղը չկա: Հայաստանը լինելու է միշտ եւ հարցն այն է, թե այսօր ինչպիսին կանք եւ ինչպիսին ենք լինելու վաղը: