«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ուկրաինահայ քաղաքական վերլուծաբան Մարատ Հակոբյանը։
-Թուրքիան չի ճանաչում Ղրիմի անօրինական բռնակցումը և աջակցում է Ուկրաինայի տարածքային ամբողջությանը, հայտարարել է Թուրքիայի արտգործնախարարությունը Էրդողանի Կիև այցից առաջ: Թեպետ այս հայտարարությունը նոր չէ, բայց այն ի՞նչ նշանակություն ունի ռուս–ուկրաինական լարվածության այս փուլում:
-Ուկրաինայի ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը ճանաչում է ողջ աշխարհը և ինձ թվում է՝ Կրեմլն արդեն հաշտվել է սրա հետ։ Ռուսաստանի Դաշնությանը, մեծ հաշվով, այլ բան չի մնում անելու, քան ընտելանալ, որ իրենց դերն աշխարհում փոխվել է, և Մոսկվան այլևս չի կարող իրեն պահել այնպես, ինչպես նախկինում։
-Ակնկալվում է, որ Էրդողան–Զելենսկի բանակցությունների առանցքային հարցը լինելու է ռուս–ուկրաինական լարվածության քննարկումը։ Էրդողանը մի քանի առիթով ասել է, որ պատրաստ է միջնորդ լինել Մոսկվայի և Կիևի միջև լարվածությունը թուլացանելու համար։ Ռուսաստանն ավելի քան 100-հազարանոց զորք է կուտակել Ուկրաինայի սահմանների մոտ, ինչը Ուկրաինա ներխուժելու մտավախություն է առաջացրել։ Ի՞նչպիսին կարող է լինել Անկարայի դերակատարությունն այս հարցում։
–Ուկրաինայի շուրջ կենտրոնացած ռուսական զորքերը խնդիր դարձան հենց Մոսկվայի համար, պատերազմի վտանգը Կրեմլի համար պատշաճ արդյունք չտվեց, և Մոսկվան բախվեց Արևմուտքի հակաքայլերի, ինչը հանգեցրեց հակառակ արդյունքի՝ ագրեսորին զրկելով մանևրելու հնարավորությունից։ Սա մեծապես ազդեց նրա դիրքի վրա տարածաշրջանում և աշխարհում։ Թուրքիան այս համատեքստում փորձում է բարելավել իր դիրքերը տարածաշրջանում և հավատարմություն ցուցաբերել դաշնակիցներին, մանավանդ որ այս երկրի դիվանագիտությունը միշտ աչքի է ընկել նրանով, որ հիմնական գիծը ուժեղ, տվյալ դեպքում հավաքական Արևմուտքին և Ուկրաինային աջակցելն է, նաև փորձում են օգուտներ ստանալ հակառակ կողմից՝ Ռուսաստանի Դաշնությունից։
– Հայաստանն այս իրավիճակում շահել կարո՞ղ է, եթե վատանան ռուս–թուրքական հարաբերությունները։
– Քիչ հավանական է։ Թուրքիան հնարավոր է հավակնի Ռուսաստանի Դաշնության և Արևմուտքի միջև միջնորդի դերին, և դա չի կարող այս փուլում փչացնել հարաբերությունները Մոսկվայի հետ, ավելի շուտ՝ հակառակը։ Ինչ վերաբերում է Հայաստանին, ապա երկրի ներգրավվածությունը ՀԱՊԿ-ում, ցավոք, Հայաստանը թողնում է նույնիսկ տարածաշրջանային քաղաքականության ծայրամասում։
