«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Ստամբուլի «Ժամանակ» օրաթերթի խմբագիր Արա Գոչունյանը
-Պարոն Գոչունյան, փետրվարի 2-ից սկսվեցին ոչ կանոնավոր կոմերցիոն չվերթներ իրականացնել Երևան-Ստամբուլ-Երևան երթուղով։ Ի՞նչ են մտածում ստամբուլահայերը Երևան-Ստամբուլ չվերթների գործարկման մասին:
-Մոտավորապես 2,5 տարվա դադարից հետո Ստամբուլ-Երևան ուղիղ չվերթները վերսկսվել են: Միշտ էլ 1990-ականների կեսերից սկսած եղել են Ստամբուլ-Երևան ուղիղ չվերթները, որոնք Թուրքիա-Հայաստան դիվանագիտական հարաբերությունների բացակայության պայմաններում ունեցել են բացառիկ նշանակություն այն իմաստով, որ երկու երկրների միջև փակ սահմանների պայմաններում ուղիղ հաղորդակցության միակ հնարավորությունն էր: Իսկ հիմիկվա նոր մեկնարկը բոլորովին տարբեր քաղաքական կլիմայի պայմանների ներքո է կատարվում, այսինքն՝ Թուրքիա-Հայաստան հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի համայնապատկերի համատեքստում է դիտարկվում կամ մեկնաբանվում թռիչքների վերսկսման հանգամանքը, նոր իմաստներ են վերագրվում այդ ուղիղ թռիչքներին: Թուրքական մամուլում այս իրադարձությունը մատուցվում է Հայաստանի և Թուրքիայի հատուկ ներկայացուցիչների Մոսկվայում առաջին հանդիպման միջավայրի իմաստով, և այս թռիչքների վերսկսման համատեքստում թուրքական լրատվամիջոցներում շեշտված ակնկալությունն այն է, որ որպես հաջորդ քայլ Հայաստանը կարող է մասնակցել Անթալիայում դիվանագիտական համաժողովին:
-Ի՞նչ կարծիք ունեք այս փուլում հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանն ուղղված գործընթացի վերաբերյալ:
-Թուրքիա-Հայաստան հարաբերությունների բնականոնացումը անհրաժեշտություն է, որովհետև անկախության 30 տարիների փորձառությունը ցույց տվեց, որ դա Երևանի տեսակետից ամենալուրջ արտաքին քաղաքական մարտահրավերն է, և Անկարայի հետ հարաբերվելը և այդ հարաբերությունները այնպիսի հարթության վրա դնելը, որ եթե անգամ բոլոր խնդիրները միանգամից չկարգավորվեն, բայց գոնե հայկական կողմը տարածաշրջանում լրացուցիչ դիվանագիտական հնարավորություններ ունենա: Դա կարող է Հայաստանի՝ միջազգային հարաբերությունների վրա ուղղակիորեն ազդող դրական գործոն լինել:
-Այսօր Թուրքիայում նաև ներքաղաքական իրավիճակն է լարված: Ձեր կարծիքով՝ առաջիկայում ի՞նչ է սպասվում Թուրքիային, արդյոք իշխանափոխություն տեղի կունենա ընտրությունների միջոցով թե ոչ: Եվ հայ համայնքի տրամադրություններն ինչպիսի՞ն են այս առումով:
-Թուրքիայում ներքաղաքական լարվածություններ, այո՛, կան, բայց Հայաստանում ներքաղաքական լարվածությունը և խնդիրները անհամեմատելի են Թուրքիայի հետ: Հետպատերազմյան իրավիճակում Հայաստանն այնպիսի ծանր կացության է մատնվել, որ անհամեմատելի է Թուրքիայի հետ: Համենայնդեպս, այս երկու երկրների հարաբերությունները միմյանց նկատմամբ ունեցած դիրքորոշումները, որդեգրված քաղաքականությունը վերազգային, վերպետական բնույթ ունեն, և ներքին քաղաքական գործընթացներից անկախ են:
-Ինչո՞ւ էր այս փուլում Թուրքիային պետք Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորումը:
-Որովհետև տարածաշրջանում իրավիճակ է փոխվել, Թուրքիան այսօր ավելի մեծ դերակատար է դարձել, Թուրքիա-Ադրբեջան տանդեմը ամբողջ տարածաշրջանում միջավայրը պայմանավորելու հնարավորություն ունի, հետևաբար Անկարայի համար որևէ ռիսկ գոյություն չունի Երևանի հետ հարաբերությունների կարգավորումը փորձելու առումով:
