Կառավարության նիստի ընթացքում անդրադառնալով Հայաստանի նախագահի պաշտոնի համար ՔՊ առաջադրած նոր թեկնածուին՝ Բարձր տեխնոլոգիական արդյունավերության նախարար Վահագն Խաչատուրյանին, Նիկոլ Փաշինյանը նկատել է, որ իշխանության թևերի միջև պետք է լինի քննարկում, բանավեճ, տարբեր կարծիքներ, սակայն պետք է լինի ընդհանուր ռազմավարություն և չլինի հակադիր շարժում: Նիկոլ Փաշինյանը երկրորդ անգամ է անդրադառնում այս թեմային: Առաջին անգամ նա արեց դա նախագահ Արմեն Սարգսյանի հրաժարականի մասին խոսակցության համատեքստում:
Փաշինյանի անդրադարձում բավականին թափանցիկ է ակնարկը, որ նախկինում թերևս նա իրավիճակը գնահատել է հենց հակադիր շարժման տրամաբանությամբ, դիտարկելով, որ նախագահ Սարգսյանն ունի այլ ռազմավարություն, քան կառավարությունը կամ կառավարող մեծամասնությունը: Այս համատեքստում, յուրովի իրավացի են թե Արմեն Սարգսյանը, թե Նիկոլ Փաշինյանը: Նախ, այն, որ նրանք կարող էին ունենալ հակադիր պատկերացումներ ու ռազմավարություն, ամենևին զարմանալի չէ:
Ակնհայտ է, որ Արմեն Սարգսյանն ու Նիկոլ Փաշինյանը հիմնավորապես տարբեր մարդիկ են, տարբեր աշխարհայացքով, տարբեր կենսագրությամբ, տարբեր մարդկային խառնվածքով: Ըստ այդմ, նրանց մտածողության տիրույթում ռազմավարական պատկերացումների տարբերությունը բոլորովին զարմանալի կամ անսպասելի չէ: Ընդ որում, չխախտենք նաև նրանց երկուստեք անկեղծության կանխավարկածը, որ երկուսն էլ իրենց տարբեր պատկերացումներով անկեղծորեն հետաքրքրված էին Հայաստանի համար հաջողություն արձանագրելու հեռանկարով: Սակայն, այդ ամենով հանդերձ, իրավիճակը, քաղաքական տրամաբանությունն ու երկրի կառավարման մոդելը պահանջում է այլ իրավիճակ, կամ առնվազն պահանջում է նախագահի և կառավարության գործունեության հակադրության բացառում: Ընդհանրապես, տարօրինակ է, եթե միմյանց հակադիր են իշխանության գործադիր թևերը, ունեն ռազմավարական տարբեր պատկերացումներ և ըստ այդմ շարժման տարբեր վեկտորներ: Եվ դա առավել ևս այն դեպքում, երբ սահմանադրորեն կա միաբեվեռ իշխանության կառուցվածք՝ խորհրդարան, որը ձևավորում է թե կառավարություն, թե ընտրում նախագահին: Այդպիսով, Արմեն Սարգսյանն իրավացի է այն առումով, որ այդպիսի պարագայում, չունենալով գործնական լիազորություններ, միաժամանակ ունենալով կառավարության, վարչապետի հետ ռազմավարական տարաձայնություններ, նախագահը պետք է կամ լռելյայն կատարի դակիչի դեր, կամ ստանձնի քայքայող դերակատարում, կամ հեռանա:
Արմեն Սարգսյանը կայացրեց առկա իրավիճակում Հայաստանի համար առավել նախընտրելի որոշումը, գերադասելով չստեղծել ավելորդ ստվերային-ինտրիգային իրողություններ կառավարման համակարգում: Միաժամանակ, այդ համակարգում ներդաշնակության և ռազմավարական համադրելիության անհրաժեշտության մասին իր գնահատականով իրավացի է նաև Նիկոլ Փաշինյանը, որը գործադիր իշխանության պատասխանատուն է և դե ֆակտո առաջին դեմքը: Այստեղ վերստին հանգում ենք Հայաստանի Սահմանադրության խնդիրներին, հերթական անգամ արձանագրելով, որ այդ Սահմանադրությունը գրված է ստվերային կառավարման մեխանիզմի տրամաբանությամբ և ճգնաժամահեն է, երբ կառավարումը փորձում ես դուրս բերել պետական ինստիտուցիոնալ դե յուրե սահմանումների և դրանցից բխող հարաբերությունների դաշտ: Հայաստանում Սահմանադրության փոփոխության գործընթացը պետք է իբրև առաջնահերթություն լուծի հենց այդ «դիսոնանսը»:
