Թուրքիան չի ճանաչում Ղրիմի անօրինական բռնակցումը և աջակցում է Ուկրաինայի տարածքային ամբողջությանը, հայտարարել է Թուրքիայի արտգործնախարարությունը Էրդողանի Կիև այցից առաջ: Թուրքիան այդ մասին հայտարարում է պարբերաբար: Ավելին, Էրդողանը մի առիթով հայտարարել է անգամ, որ Ղրիմը թե Ռուսաստանինը չէ, թե Ուկրաինայինը չէ, Ղրիմը Թուրքիայինն է, ըստ Էրդողանի: Այդ հայտարարություններն այլ բան չեն, քան Ռուսաստանի Դաշնության՝ ՄԱԿ ԱԽ մշտական անդամ հինգ երկրներից մեկի հրապարակային նվաստացում: Օրինակ, Ղրիմը չճանաչելու մասին հայտարարում են նաև այլ երկրներ, այդ թվում ՄԱԿ ԱԽ անդամ, որոնք պատժամիջոցներ են կիրառում ՌԴ հանդեպ, դնում են քաղաքական պահանջներ և այլն: Բայց, այդ ամենը նվաստացում չէ, որովհետև Ռուսաստանն էլ նրանց հետ բաց առճակատման ու բանավեճի մեջ է, փորձում է պաշտպանել Ղրիմի հանդեպ իր որոշումը: Այս դեպքում մի կողմ թողնենք այն, թե ինչպես է այդ որոշումը գնահատում կամ բնորոշում մեզանից յուրաքանչյուրը:
Տվյալ պարագայում կատարում ենք փաստի արձանագրում, որ Ղրիմի հանդեպ որոշումը և գործողությունը դատապարտող երկրների հետ Ռուսաստանը առճակատվում է, բանավիճում, փորձում պաշտպանել իր քայլերը: Իսկ ահա Թուրքիայի պարագայում Ռուսաստանը ոչ միայն լռում է, այլ ըստ էության փորձում անգամ արդարացնել Անկարայի դիրքորոշումները, ենթարկել դրանք մեղմասացության, խոսել բարեկամության, անգամ եղբայրության մասին: Միանգամայն հասկանալի է, որ Մոսկվան դա անում է ատամները կրճտացնելով, այստեղ չկա կասկած, սակայն անում է, այսինքն հրապարակավ նվաստանում է, անկարող լինելով հակադարձել Թուրքիայի հայտարարություններին: Թուրքիան մեծ հաշվով վերածվել է Ռուսաստանի հրապարակային նվաստացման սուբյեկտի, որի քաղաքականությունը գործնականում ի ցույց է դնում ներկայիս ռուսական քաղաքականության «պերճանքն ու թշվառությունը», ավելի շուտ՝ պերճանքի ու թշվառության տխուր հարաբերակցությունը: Ամբողջ հարցն այն է, որ այդ հարաբերակցության մետաստազների հանդեպ շատ ավելի զգայուն են այն երկրները, որոնք գտնվում են այսպես ասած «հետխորհրդային կորում» կամ Պուտինի խոսքերով ասած՝ «ռուսական աշխարհի» շրջանակում: Օրերս Պուտինը հերթական անգամ հայտարարել էր այդ «աշխարհն» ամրացնելու մասին, նշելով, թե այդ «աշխարհը» իրենք չեն ձևավորել կամ ձևավորում, բայց իրենց խնդիրն է դարձնել այն այդ «բազմադավան և բազմազան աշխարհում» «ներառված» սուբյեկտների և բոլորի համար գրավիչ: Ահա այդ իմաստով խիստ խորհրդանշական է, որ «թյուրքական աշխարհի» «հորից» բխող նվաստացման ակոսում հայտնված Ռուսաստանը գործնականում այլ բան, քան «ռուսական աշխարհը» այլ ժողովուրդների ու ազգերի նվաստացման միջոցով «ամրացնելը», մտածել և իրականացնել գործնականում անկարող է: Միևնույն ժամանակ սակայն, հրապարակային հռետորաբանությունից անդին, Պուտինի վերջին շրջանի քաղաքական վարքագիծը հուշում է, որ նա հայտնվել է այդ իսկ հռետորաբանության և «գաղափարախոսության» ծուղակում, որից ելք նա գործնականում չունի, քան այդ «աշխարհի պահպանման իրավունք» կորզել կամ Վաշինգտոնից, կամ Պեկինից: Երկուստեք սակայն ՌԴ առաջ դրվում են թերևս բավականին կոշտ պահանջներ և, ինչպես հետխորհրդային կորում գտնվող երկրների համար է բավականին նեղանում մանևրի տարածությունը, այդպես էլ Չինաստանի և ԱՄՆ միջև մանևրի տարածությունը խիստ նեղանում է ՌԴ նախագահի համար: Սա իհարկե մխիթարություն չէ հետխորհրդային կորում գտնվող երկրների, այդ թվում Հայաստանի համար, քանի որ դրանից իհարկե մեր խնդիրները ոչ միայն չեն թեթևանում, այլ հագենում են իհարկե լրացուցիչ ռիսկերով, պահանջելով չափազանց աչալրջություն և այս դեպքում արդեն թերևս առանց հեգնանքի՝ «հայկական աշխարհի» մտաբարոյական և ռեսուրսային առավելագույն մոբիլիզացիա պետական խնդիրների լուծման շուրջ: Մոբիլիզացիա սակայն ոչ կենացով ու պաթետիկ հռետորաբանությամբ, ինչպես քառորդ դար էր: Մոբիլիզացիա, շատ լավ պատկերացնելով այդ հայկական աշխարհի ներսում էլ շահերի և պատկերացումների տարբերությունները, սակայն դրանցով հանդերձ կազմակերպելով առարկայական և պրագմատիկ երկխոսություն այդ տարբերություններից ընդհանուր որոշումներ դուրս բերելու գործում:
