ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանը փետրվարի 1-ին ստորագրել է նախագահ Արմեն Սարգսյանի հրաժարականի դիմումն ու այդպիսով Սարգսյանն այլևս նախկին նախագահ է, իսկ մինչ նոր նախագահի ընտրություն՝ նախագահի լիազորությունները կկատարի Սիմոնյանը: Ըստ երևույթին դեռ կլինեն նախագահ Սարգսյանի պաշտոնավարման տարիների գնահատման, ամփոփման, արդյունավետության չափման առիթներ: Նաև թերևս կլինեն առիթներ դիտարկելու, թե որքանով է գործադիր իշխանությունն արդյունավետ օգտագործել Արմեն Սարգսյանի հնարավորություններն ու ներուժը, տարբեր ուղղություններով: Այդ իմաստով, նրա հրաժարականի ստորագրման օրը զուգահեռվում է միջազգային իրադարձությունների ծավալման բավականին հետաքրքիր դրսևորումներով, այդ թվում մասնավորապես մի ուղղությամբ, որ Արմեն Սարգսյանի համար աշխատանքային ակտիվ ուղղություններից մեկն էր:
Սպիտակ տանը ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենն ընդունել է Կատարի էմիր Թմիմ բին Համադ Ալ Թանիին: Բայդենը հայտարարել է, որ ԱՄՆ Կոնգրեսին առաջիկայում կտեղեկացնի Կատարին ԱՄՆ՝ ՆԱՏՕ-ից դուրս հիմնական դաշնակցի կարգավիճակ տալու մասին: Օրինակ, այդպիսի կարգավիճակ ունի Հորդանանը: Կատարին այդպիսի կարգավիճակով դիտարկելը չափազանց խոսուն է և վկայում է, որ արաբական այդ պետությունը Վաշինգտոնի ռազմավարության համատեքստում ունի առանցքային նշանակություն: Ընդ որում, այստեղ առաջին հերթին նկատվող հանգամանքներից մեկը, որ կարող է հետաքրքիր լինել Հայաստանին, թերևս Կատար-Իրան կապն է: Ավելին, 2017 թվականին այդ կապի համար Կատարի հետ հարաբերությունը խզեցին և բոյկոտ հայտարարեցին արաբական մյուս երկրները՝ Սաուդյան Արաբիայի գլխավորությամբ: 2021 թվականին իհարկե նույն երկրները դադարեցրին Կատարի բոյկոտը:
Այդպիսով, Կատարը ստանալով ԱՄՆ համար առանցքային դաշնակցի կարգավիճակ, գործնականում կարող է լինել նաև ԱՄՆ-Իրան հարաբերության որոշակի հաղորդուղի: Ընդ որում, հատկանշական է այն, որ մինչ Վաշինգտոնում ընդունելության էր արժանանալու Կատարի էմիրը, այդ երկրի արտաքին գործերի նախարարը այցելել էր Իրան և հանդիպել Թեհրանի իր գործընկերոջը: ԱՄՆ-Կատար դաշնակցային հարաբերության նոր աստիճանն անկասկած նշանակելու է զարգացումների նոր տրամաբանություն Պարսից ծոց-մերձավորարևելյան, ինչու ոչ՝ նաև գուցե հնդկա-խաղաղօվկիանոսյան ռեգիոնում լայն իմաստով: Այդ համատեքստում է, որ հայկական դիտանկյունից թերևս մտաբերվում է Արմեն Սարգսյանի հաճախակի աշխատանքային այցերը Կատարի պետություն, որտեղ նա ունենում էր հանդիպումներ այդ երկրի առաջնորդների հետ, որոնց հետ ունի նաև անձնական մտերիմ հարաբերություն:
Իհարկե այդ կապակցությամբ կային տարբեր գնահատականներ, առ այն, որ Արմեն Սարգսյանը գուցե ավելի շատ մոտիվացված էր իր անձնական գործերով, սակայն բոլոր դեպքերում ակնառու է այն, որ Սարգսյանը բավականին սերտ աշխատում էր արաբական աշխարհի հետ, որտեղ փաստորեն տեղի են ունենում այսօր աշխարհաքաղաքական բավականին ուշագրավ տրանսֆորմացիաներ: Դրանցից առանցքային է փաստորեն ԱՄՆ-Կատար փոխհարաբերության նոր աստիճանը և այդ իմաստով հարց է առաջանում, արդյո՞ք Արմեն Սարգսյանը կարող էր օգտակար լինել նոր իրավիճակում, եթե չթողներ պաշտոնը: Թե՞ պաշտոնն օգտակար եղավ նրա համար, իսկ ինչ մնաց Հայաստանին, այլ հարց է: Թեև, թերևս պետք է տեղ ունենա նաև հարցը՝ արդյո՞ք Սարգսյանը կարող է և պատրաստ է օգտակար լինել, թեկուզ արդեն առանց պաշտոնի: Համենայնդեպս, մեղմ ասած տարօրինակ կլինի, եթե հնարավորության դեպքում նախկին նախագահ Սարգսյանը չօգնի Հայաստանին, եթե իհարկե Հայաստանի արտաքին քաղաքականության համար պատասխանատուներին հետաքրքրում է այդ հնարավորությունը:
