Համաշխարհային գլխավոր հարցը շարունակում է լինել Ուկրաինա ռուսական հնարավոր ներխուժման հավանականությունը՝ կլինի՞ ներխուժում, թե՞ ոչ: Եվ այդ հարցը հնչում է ավելի ու ավելի հաճախ, հատկապես այն բանից հետո, երբ պարզ դարձավ, որ ԱՄՆ-ն ու ՆԱՏՕ-ն չեն ընդունել անվտանգության երաշխիքների վերաբերյալ Ռուսաստանի առաջարկները:
Թեև Վաշինգտոնն ու Բրյուսելը հայտարարում են, որ այդուհանդերձ պատրաստ են շարունակել երկխոսությունը, այդուհանդերձ առաջանում է հարց՝ մերժում ստանալու պարագայում Պուտինը կգնա՞ ռազմական քայլի, թե՞ ոչ: Եվ ընդհանուր կամ գերիշխող եզրակացությունն այն է, որ Պուտինի գլխում տեղի ունեցողը հանելուկ է բոլորի համար: Հայաստանում կա առկա իրավիճակի վերաբերյալ երկու առանցքային մտահոգություն, ինչի մասին առիթ ունեցել ենք խոսելու: Մեկն այն է, որ ուկրաինական ուղղությամբ ռազմական էսկալացիայի պայմաններում Ռուսաստանը Հայաստանի առաջ չդնի այսպես ասած «իր կողմից կռվելու» պահանջ: Ընդ որում, խոսքը կամ խնդիրը զուտ ռազմական հանգամանքը չէ:
Հայաստանի համար չափազաննց լուրջ խնդիր է, եթե անգամ դրվի քաղաքական «կռվի» որևէ պահանջ: Այդ պարագայում Հայաստանի համար լրջագույն ռիսկ է լինելու թե այդ պահանջին ենթարկվելը, թե՝ չենթարկվելը: Իհարկե այդպիսի իրավիճակի հավանականությունը թերևս մեծ չէ: Ռուսաստանն ակնհայտորեն խաղում է Բելառուսի հետ տանդեմով և առայժմ չի դիտարկում Հայաստանը, առավել ևս, որ իրադարձությունների տրամաբանությունը ամենևին միարժեք չէ և այդուհանդերձ բավականին «խորհրդավոր» է ամերիկա-ռուսական բանակցության բովանդակությունը: Այդ իմաստով, տպավորություն է, որ ԱՄՆ ու Ռուսաստանը «անցնում» են այսպես ասած կետ առ կետ կամ շախմատային խաղատախտակի վանդակ առ վանդակ, ու դեռևս չեն հասել Կովկասին: Բայց, այստեղ իհարկե առաջանում է մյուս, թերևս ավելի հավանական ռիսկը՝ Կովկասում որևէ «մետաստազը», որ կարող է տեղի ունենալ գործընթացի ծավալմանը զուգահեռ, եթե այդ ծավալումը լինի ռազմական տրամաբանությամբ: Այդ համատեքստում բավականին մտահոգիչ է Թուրքիայի հայտարարությունը, որ ագրեսիայի դեպքում Անկարան իրեն կդրսևորի որպես ՆԱՏՕ անդամ: Այս իրողություններն են, որ առավել քան կարևոր են դարձնում հայ-թուրքական շփումները, որոնց ընթացիկ նպատակն անգամ հայ-թուրքական կարգավորման հեռանկարը չէ, այլ աշխարհաքաղաքական մուրճի ու սալի բախման ընթացիկ գերբարձր ռիսկի պայմաններում Հայաստանը «պոլիգոնի» ճակատագրից զերծ պահելը: Որովհետև իրադարձությունների այդօրինակ տրամաբանությամբ զարգացումը ըստ էության անկանխատեսելի է դարձնում որևէ հետևանք: